“ถูกแล้ว ถูกแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าคนรุ่นใหม่อย่างเจ้าจะรู้จักสมญานามของข้าได้”
ฟาฉีเจิ้งยี่หรือหม้อปีศาจผู้ไร้คุณธรรม รู้สึกปลื้มใจยิ่งนักที่ยังมีคนหนุ่มสาวจำเข้าได้
หลังจากที่เขาปลีกตัวออกจากยุทธภพไปนานหลายปี
เฟิ่งหลิงหลังจากยกยอเสร็จ ก็ให้รู้สึกเก้อเขินพลางเอ่ยว่า “ผู้อาวุโสฟา
เป็นเพราะข้าชอบฟังท่านพ่อข้าเล่าเรื่องการผจญภัยของท่านเมื่อสามสิบปีก่อน ท่านชอบท่องไปทั่วยุทธภพ เป็นเหตุให้ทุกแห่งที่ท่านไปมีแต่ความหายนะ แม้แต่พี่ฉู่ก็ยังไม่อาจทำได้เท่าท่าน”
“เจ้าเคยได้ยินเรื่องราวอันลือลั่นของข้ารึ? ฟางฉีเจิ้งยี่รู้สึกปลาบปลื้มใจนัก เขาหายตัวจากยุทธภพไปกว่าแปดปี อา เด็กสาวคนนี้ดูแล้วน่าจะมีอนาคตไกล จึงเอ่ยถามว่า “สาวน้อย ใครคือบิดาเจ้า?”
“เฟิ่งยาน”
“อะไรนะ?” ฟาฉีเจิ้งยี่
“ตาแก่เฟิ่งยานเป็นบิดาของหญิงที่น่ารักน่าทะนุถนอมอย่างเจ้าได้อย่างไร?”
ใจของฟาฉีเจิ้งยี่รู้สึกต่อต้าน
เหตุใดตาเฒ่าเฟิ่งยานถึงไม่เป็นหมันนะ?
มู่หรงหยุนชูเข้าใจว่า
บิดามารดาเขาคงไม่อยากตั้งชื่อเขาว่า ติ้งเทียนเพื่อให้เขาโตมาเป็นวีรบุรุษ บุพการีเขาจึงตั้งชื่อเขาว่าฟาฉีเจิ้งยี่
(หม้อปีศาจผู้ไร้คุณธรรม) แทน เพื่อว่าเมื่อเขาโตขึ้นจะได้ก่อความวุ่นวายให้ใต้หล้าได้เต็มที่
เฟิ่งหลิงกระตุกแขนเสื้อนี่ฉิง “ท่านดูสิ
มีคนบอกว่าข้าน่ารักน่าทะนุถนอมด้วยล่ะ”
นี่ฉิงมองนางราวกับนางเป็นคนปัญญาอ่อน
เฟิ่งหลิงจึงเบะปาก
แล้วจึงก้มลงค้นหายาถอนพิษ
“ท่านอาวุโสฟา ท่านบังเอิญผ่านมาหรอกหรือ?” มู่หรงหยุนชูส่งยิ้มบาง
ขณะที่ฟาฉีเจิ้งยี่เพิ่งจะหายจากความขุ่นเคืองใจ
“ท่านประมุขฉู่ขอให้ข้ามาที่นี่” ฟาฉีเจิ้งยี่กล่าว
“ฮูหยินฉู่ โปรดเรียกข้าว่าพ่อครัวฟาเถิด
หากประมุขชูได้ยินว่าท่านเรียกข้าว่า ผู้อาวุโสฟา เขาคงจะสังหารข้าทิ้งเป็นแน่”
“น้อมรับ
พ่อครัวฟา” มู่หรงหยุนชูตกลง โชคดีที่นางไม่ได้เรียกชื่อเขาว่า
ฟางฉีเจิ้งยี่(หม้อปีศาจไร้คุณธรรม) แต่แรก “ท่านแอบสะกดรอยตามข้ามาใช่หรือไม่?”
“ตั้งแต่ท่านก้าวเท้าเข้ามาในเมืองหลวงเลย”
“พ่อครัวฟา
ท่านคือมือสังหารชุดดำคนที่สองใช่หรือไม่?”
“ถูกต้อง แต่เดิมข้าคิดแค่ต้องการจะล้อฮูหยินฉู่เล่น เลยลองปลอมเป็นมือสังหารดู แต่ไม่คาดว่าข้าจะได้เจอมือสังหารตัวจริงเข้า”
“แล้วตอนนี้มือสังหารตัวจริงไปไหน?”
“ข้าสังหารทิ้งไปแล้ว”
“แล้วสาวใช้ข้าอยู่ที่ใด?”
“นางนอนกรนเสียงดังสนั่นอยู่ห้องข้างๆนี่
” ฟาฉีเจิ้งยี่แยกเขี้ยวขณะกล่าว
“ขอบคุณท่าน”
“ยินดี
ยินดี ฮูหยินฉู่ นับเป็นเกียรติอย่างสูงที่ข้าได้รับมอบหมายให้คุ้มกันท่าน”
มู่หรงหยุนชูโคลงศีรษะพลางเลิกคิ้ว
“แล้วคนอื่นๆล่ะ?”
“เนื่องจากฮูหยินฉู่เดินทางมาเมืองหลวง
ท่านประมุขฉู่จึงส่งข่าวให้พลพรรคโม่เจี่ยวในเมืองหลวงคอยคุ้มกันท่าน ฮูหยินฉู่ ข้าขอท่านอย่างหนึ่ง
โปรดอย่าได้บอกท่านประมุขฉู่ว่ามือสังหารถือดาบจ่อคอท่าน หากท่านประมุขทราบ ข้าคงถูกสับเป็นหมื่นชิ้น แล้วเอาไปดองสุรา รวมทั้งโดนเอาเลือดไปดื่มกินด้วยเป็นแน่”
มู่หรงหยุนชูรู้สึกซาบซึ้งที่ฉู่ฉางเกอคอยแอบปกป้องนาง จึงทำให้นางยิ้มออกมาสักครู่ จากนั้นจึงหันไปมองพ่อครัวฟา “ท่านไม่ต้องวิตกไป ข้าจะไม่ยอมให้เขาปาดคอหอยท่าน
และจับท่านไปดองสุราเป็นแน่”
ฟาฉีเจิ้งยี่ร้องให้ออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ ในที่สุด ทายาทของนายท่านฉู่คนก่อนจะได้แต่งงานกับหญิงที่มีจิตใจงดงามเยี่ยงนี้แล้ว
“การดื่มเลือดไม่เป็นผลดีกับสุขภาพ” มู่หรงหยุนชูกล่าว “ควรจะขุดหลุมฝังท่านน่าจะดีกว่า”
ฟาฉีเจิ้งยี่น่าจะรู้ตัวแต่แรกว่ามีเพียงปาฏิหาริย์เท่านั้นที่
ทำให้ทายาทท่านฉู่ได้แต่งงานกับหญิงสาวที่มีจิตใจงดงาม
“ถูกต้อง พี่ชายข้าขนาดเขาเป็นหมอเทวดา เขายังไม่กล้าดื่มเลือดที่สกปรกเลย” เฟิ่งหลิงเอ่ยอย่างรู้ดียิ่งนัก
“ข้ากลับคำแล้ว เจ้ามันไม่น่ารักน่าเทิดทูนอันใดเลย”
ฟาฉีเจิ้งยี่หรือพ่อครัวฟา กล่าวพลาง จ้องหน้าเฟิ่งหลิง
“ก็ข้าเป็นคนไม่กล้าพูดปดนี่”
เฟิ่งหลิงแก้ตัว
นี่ฉิงกรอกตาอย่างเอือมระอา
ยามนี้
แม่เล้าฉวนดูท่าจะฟื้นคืนสติ กำลังลุกขึ้นมาอีกแล้ว
ทว่ามีบางคนวางยานางต่อ ดังนั้นนางจึงหมดสติล้มลงอีก
มู่หรงหยุนชูปาดเหงื่อที่ผุดพรายบนหน้าผาก นางรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่า ยาที่ให้แม่เล้าฉวนกินใช้การได้ดียิ่ง
“ฝากขอบคุณฉู่ฉางเกอแทนข้าด้วย” มู่หรงหยุนชูเอ่ยขึ้น แล้วจึงเดินออกจากห้อง
“ท่านประมุขฉู่ ไม่เคยยอมรับคำขอบคุณด้วยปากเปล่า” พ่อครัวฟากล่าว
“มู่หรงหยุนชูเข้าใจ นางเข้าไปในห้องลู่จี และหยิบจดหมายขึ้นมาฉบับหนึ่ง
“ฮูหยินชู นี่สำหรับท่านประมุขชูใข่หรือไม่?” พ่อครัวฟาฉีกยิ้ม
“ใช่”
มู่หรงหยุนชูกล่าว “เป็นจดหมายขอบคุณ”
“ฮูหยินฉู่ ข้าไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น..คือจดหมายแบบว่า..”
พ่อครัวฟากล่าวพร้อมทำท่าเขินอาย
“ข้าทราบ ทว่าข้าหมายความตามที่พูด” มู่หรงหยุนชูพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
**
เมื่อทุกคนมารวมตัวพร้อมกันหน้าหอคณิกาเพื่อจะมุ่งหน้าไปบ้านของนี่ฉิงเพื่อพักค้างหนึ่งคืน
ก็มีสมาชิกหายไปหนึ่งคน
“แล้วนี่
นี่ฉิงหายไปไหน?” มู่หรงหยุนชูถามขึ้น
เฟิ่งหลิงมองไปด้านขวาของตน ไม่พบตัวชายผู้เป็นที่รัก “นี่ฉิงจอมเจ้าชู้ต้องอยู่กับพวกหญิงคณิกาแน่เลย!” เฟิ่งหลิงเอ่ยออกมาด้วยความโกรธปนหึงหวง
มู่หรงหยุนชูอึ้งค้าง
เฟิ่งหลิงไม่มีตาหรือไร? นางไม่เห็นรึว่า นี่ฉิงรู้สึกอย่างไรกับหอคณิกา ?หอคณิกาสำหรับเขา คือขุมนรกดีๆนี่เอง
เฟิ่งหลิงได้ยิน
พ่อครัวฟาพึมพำออกมาอย่างขบขันว่า “หนุ่มน้อยนี่ฉิงจะไปทำเจ้าชู้กับหญิงอื่นได้รึ ในเมื่อเขายังถูกสกัดจุดอยู่”
มู่หรงหยุนชูนิ่งเงียบและเงยหน้านับดาวบนฟ้า
หากนี่ฉิงผู้เถรตรงมาได้ยินเรื่องขำขันของพ่อครัวฟา
นี่ฉิงคงจะจับชายแก่คนนี้ดองสุราและดื่มเลือดตาแก่นี่ไปด้วยแน่ๆ
****
นี่ฉิงได้นำมู่หรงหยุนชูไปที่พระราชวังหลวงโดยปลอดภัย ทั้งสองต่างยืนรออยู่ด้านนอกห้องทรงงาน
“ท่านเจ้าหน้าที่นี่ฉิงและแม่นางมู่หรงขอเข้าเฝ้า” ขันทีชราประกาศ
องค์รักษ์ของวังหลวงนำนี่ฉิงและมู่หรงหยุนชูไปยังห้องทรงพระอักษรของฮ่องเต้
“เจ้าหน้าที่นี่ฉิง
ช่วงนี้พระวรกายของฝ่าบาทเปราะบาง” ขันทีอาวุโสกล่าว
พลางคาดหวังจะได้รับเงินสินน้ำใจ “พวกท่านอย่าได้คุยนานไปนัก”
“ขอบคุณที่เตือน”
นี่ฉิงมีสีหน้าเย็นชา ดวงตาแข็งกร้าว และไม่ได้ให้สิ่งใดแก่ขันทีชราเลย
มู่หรงหยุนชูยอมรับว่าชายหน้าตาดีคนนี้เป็นคนซื่อตรง ทำให้เขาเหมาะอย่างยิ่งที่จะทำงานให้กรมอาญา เขามีภูมิคุ้มกันการฉ้อราษฎ์บังหลวงดีมาก
ภายในห้องทรงพระอักษรของฮ่องเต้
ผู้คนอดรู้สึกถึงความน่าเกรงขามไม่ได้ คนธรรมดาสามัญทั่วไปไม่สามารถมองพระพักตร์ของโอรสสวรรค์ได้โดยตรง ดังนั้นหญิงสาวจึงก้มหน้าลงเล็กน้อย จากนั้นมู่หรงหยุนชูและนี่ฉิงคุกเข่าถวายบังคม
ตามธรรมเนียม พลางกล่าวว่า “ขอให้ฝ่าบาททรงพระเจริญ มีพระชนมายุ หมื่นปี หมื่นๆปี”
“ลุกขึ้นได้” ฮ่องเต้ตรัสด้วยสุรเสียงทรงอำนาจ
“ขอบพระทัยเพคะ/พะยะค่ะ”
มู่หรงหยุนชูและนี่ฉิงลุกขึ้นพร้อมกัน
มู่หรงหยุนชูพบว่าฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรนี่ฉิง
ด้วยสายตาชื่นชม
แสดงว่านี่ฉิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลย
ฮ่องเต้หันมาทอดพระเนตรหญิงสาวด้วยความไม่พอพระทัยนัก พลางตรัสขึ้น
“มู่หรงหยุนชู หากข้าเห็นด้วยกับเงื่อนไขที่เจ้าเสนอมา เจ้าจะมีสิ่งใดมาตอบแทนข้าเล่า?”
“ทูลฝ่าบาท พระองค์ทรงเห็นด้วยกับเงื่อนไขที่หม่อมฉันเสนอมาใช่ไหมเพคะ?”
“เจ้าจงตอบคำถามข้ามาก่อน!” ฮ่องเต้ตรัสอย่างข่มพระทัยเป็นอย่างมาก
“หม่อมฉันไม่อาจให้คำตอบฝ่าบาทได้เพคะ หากพระองค์ไม่ทรงรับปากหม่อมฉันก่อน”
มู่หรงหยุนชูกล่าวด้วยรอยยิ้มบางเบา
“เจ้ากล้าอวดดีกับข้ารึ!” ฮ่องเต้ตรัสพร้อมทรงพระพิโรธ
“ฝ่าบาท
ขอทรงสงบพระทัยก่อน” มู่หรงหยุนชูยังคงก้มหน้าและเริ่มอธิบาย “ราชสำนักตัดสินใจจะปฏิรูปเงินตรา
ด้วยเหรียญเงินที่มีค่าเล็กน้อย
แทนที่ค่าเงินจริงๆที่หมุนเวียนทั้งระบบในแคว้น ตามหลักการแล้ว นี่คือเรื่องระดับแคว้น ผลกระทบที่เกิดขึ้นจริงๆจะเป็นเช่นไร ย่อมไม่มีผู้ใดล่วงรู้ เช่นนั้น
หม่อมฉันจึงไม่อาจรับประกันผลตอบแทนกับพระองค์ได้เพคะ”
“นั่นทำให้เจ้ายังคงยึดสิทธิ์การบริหารสำนักแลกเงินต่อไปรึ?”
“เป็นเพราะหม่อมฉันไม่ต้องการให้ตะกูลมู่หรงต้องถูกทำลายด้วยน้ำมือของคนนอก”
มู่หรงหยุนชูกล่าวอย่างนอบน้อม “ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น ตระกูลมู่หรงจะไม่ยอมละทิ้งการบริหารสำนักแลกเงินไฮ่เฟิ่งเฉียนเด็ดขาดเพคะ”
เมื่อฮ่องเต้ได้ยินวาจาตอบโต้เช่นนั้น
ดวงตาเรียวดังนกอินทรีย์ทอดมองที่หญิงสาวอยู่เป็นนาน ในที่สุดก็ทรงตรัสขึ้น “ได้ ข้าจะตอบรับเงื่อนไขของเจ้า
หากเจ้ายอมรับเงื่อนไขของข้าหนึ่งข้อ”
“ฝ่าบาท
เงื่อนไขของพระองค์คือสิ่งใดเพคะ?” มู่หรงหยุนชูเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
“จงอภิเษกกับองค์รัชทายาทซะ!”
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :)
ตอบลบรอค่ะ..รอ..รออย่างอดทน
ตอบลบชอบผลงานชิ้นนี้มากค่ะ
รอค่ะ..รอ..รออย่างอดทน
ตอบลบชอบผลงานชิ้นนี้มากค่ะ
ซินเจียยู่อี่ซินนี้ฮวดใช้ค่ะ รอติดตามอยู่นะค่ะ
ตอบลบ