จับแม่ทัพไปไถนา-บทที่ 1029 แผนการแต่งงานแทนล่ม

 

บทที่ 1029  แผนการแต่งงานแทนล่ม

 

“ช่างเป็นคนที่ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริง ๆ! เรื่องของจวนสวีกั๋วกง ทำไมเจ้าต้องเข้ามายุ่งด้วย!” เมิ่งซื่อโกรธจนทนไม่ไหว

นางยังรู้สึกเสียใจมากด้วย หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ตอนแรกก็ควรจะยืนกรานไม่ยอมให้หมอเซวมารักษาดีกว่า

อย่างไรคนก็เป็นคนของบ้านเรา ตราบใดที่นางกับท่านกั๋วกงไม่ยอม หมอเซวจะทำอะไรได้?

ตอนนี้พูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

ถ้าเด็กนั่นเกิดอะไรขึ้นอีก ชื่อเสียงของนางคงจะพังทลายไปกว่าครึ่ง แม้ว่าจะไม่พังทลายทั้งหมดก็เถอะ นางจะยอมได้อย่างไร!

ข่าวที่ว่าแผลที่ขาของสวีอี้หยุนหายดีแล้วแพร่สะพัดไปทั่วจวนในวันรุ่งขึ้น

แต่ก็เพียงแค่รู้กันเท่านั้น ทุกคนยังคงทำงานของตัวเองต่อไป

แน่นอนว่า ถ้าเป็นคุณหนูรองที่ป่วยแล้วหายดี คุณนายคงจะให้รางวัล ทุกคนก็คงจะมีความสุขกันถ้วนหน้า

เช้าตรู่ สวีอี้เจินและเมิ่งถิงถิงก็มาอยู่ที่นี่ ทั้งสองคนอารมณ์ไม่ดี สวีอี้เจินเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ส่วนเมิ่งถิงถิงมีความกังวลมากกว่า

เมิ่งซื่อเพียงแค่มองพวกนางสองคนแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ขาของพี่สาวพวกเจ้าในที่สุดก็หายดีแล้ว ก่อนที่นางจะแต่งงานจะต้องไม่เกิดอะไรขึ้นอีก พวกเจ้าเข้าใจไหม? ถ้าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นมา อย่ามาโทษข้าว่าไม่มีน้ำใจ!”

“ท่านแม่!” สวีอี้เจินอดทนไม่ไหว ร้องตะโกนด้วยโทสะ “ใครกันแน่ที่เป็นลูกแท้ ๆ ของท่านแม่เจ้าคะ!”

เมิ่งถิงถิงก็หน้าเปลี่ยนสี ร้องด้วยความน้อยใจ “ท่านแม่บุญธรรม!”

เมิ่งซื่อถอนหายใจและอธิบายเหตุผลให้พวกนางฟัง แล้วถอนหายใจอีกครั้ง “เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ปล่อยไปเถอะ! อย่างไรก็ส่งนางออกจากประตูไปแล้ว ต่อไปจะไม่ต้องเห็นหน้ากันอีกก็จบ! ฮึ ตระกูลเหลียนจะรวยแค่ไหนก็แล้วอย่างไร? ท้ายที่สุดก็ยังมาจากคนธรรมดา เมื่อเทียบกับตระกูลซิ่นหยางโหวแล้ว ก็เหมือนกับดินใต้เท้าของพวกเขา หากเจ้าอิจฉานางก็โง่เองแล้ว!”

สวีอี้เจินกระทืบเท้าและพูดอย่างโกรธเคือง “ใครอิจฉานางกัน? ข้าไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอก! ข้าแค่ไม่ชอบนิสัยของนางเท่านั้นเอง! นางน่ารังเกียจ ไร้คุณธรรม ไร้ความสามารถ และไม่สวยงาม แล้วนางมีสิทธิ์อะไรถึงได้แต่งงานและได้เสวยสุขเล่า? มันไม่ยุติธรรมเลย!”

ส่วนเมิ่งถิงถิงน้ำตาคลอเบ้าและร้องเรียกอย่างน่าสงสาร “ท่านแม่บุญธรรม!” แล้วนางล่ะ? นางจะทำอย่างไร?

เมิ่งซื่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ เสียใจที่พูดเร็วเกินไปและพาคนมาที่นี่ ตอนนี้มันยากที่จะเชิญคนมาแล้วเชิญกลับไปง่าย ๆ

ยิ่งไปกว่านั้น หากส่งคนกลับไปตอนนี้ ตัวเองจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนต่อหน้าพี่ชายและพี่สะใภ้? และแม้แต่ท่านกั๋วกงก็จะเสียหน้ามากด้วย!

ช่วงนี้ช่างไม่มีอะไรเป็นไปตามที่หวังเลย!

“เจ้าไม่ต้องกังวล เรื่องยังไม่ถึงขั้นนั้น! ในเมื่อเจ้าเรียกข้าว่าแม่บุญธรรม ข้าจะไม่ดูแลเจ้าได้อย่างไร? แม้ว่าจะไม่ได้แต่งกับตระกูลเหลียน แต่เรื่องแต่งงานของเจ้าข้าจะจัดการเอง!” เมิ่งซื่อพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เมิ่งถิงถิงตอบรับด้วยเสียงเบา แต่ในใจยังคงไม่พอใจ ตระกูลเหลียนกำลังรุ่งเรืองและมั่งคั่งมาก อีกทั้งยังไม่มีพ่อแม่สามี เมื่อแต่งเข้าไปแล้วจะได้เป็นใหญ่ในบ้าน และมีตระกูลโหวหนุนหลัง จะมีการแต่งงานที่ดีไปกว่านี้อีกหรือ?

หากตอนแรกไม่มีใครบอกเรื่องนี้กับนาง แน่นอนว่านางคงจะไม่เกิดความคิดเช่นนี้ขึ้น แต่เมิ่งซื่อกลับพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แล้วตอนนี้บอกว่าไม่มีส่วนของนางแล้ว ความคิดในใจก็ย่อมเปลี่ยนไป

เมิ่งถิงถิงย่อมคิดว่าสวีอี้หยุนแย่งการแต่งงานของนางไป!

จะให้ไปแต่งกับคนอื่น นางจะยอมได้อย่างไร?

เมิ่งถิงถิงคิดอย่างชาญฉลาดจึงยิ้มแล้วเอ่ยว่า “แม่บุญธรรม ถ้าอย่างนั้น หาเรื่องแต่งงานอื่นให้พี่อี้หยุนดีไหมเจ้าคะ...”

ดวงตาของเมิ่งซื่อและบุตรสาวสว่างวาบ

“ใช่เลย!” สวีอี้เจินปรบมือหัวเราะ “พี่ถิงถิงฉลาดจริง ๆ นี่เป็นความคิดที่ดี ท่านแม่คะ ข้าก็คิดว่าการแต่งงานกับตระกูลเหลียน พี่ถิงถิงเหมาะสมกว่ามาก นังเด็กนั่นไม่มีวาสนาและดวงชะตาเหมาะสม อาจจะรับไม่ไหวและทำให้ตัวเองลำบาก แทนที่จะเป็นเช่นนั้น หาครอบครัวอื่นให้นางดีกว่าเจ้าค่ะ!”

แสงในดวงตาของเมิ่งซื่อหรี่ลงอย่างรวดเร็ว นางถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “พอเถอะ! อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลย! การแต่งงานครั้งนี้เป็นเรื่องที่หมิ่นจวิ้นอ๋องผู้เฒ่าเป็นพ่อสื่อ จะยกเลิกง่าย ๆ ได้อย่างไร! ตอนนี้ข้ออ้างก็ไม่มีแล้ว เลิกคิดเถอะ! ท่านกั๋วกงก็คงไม่เห็นด้วย!”

สวีอี้เจินโกรธเคืองและต่อว่าสวีอี้หยุนอีกสองสามคำ ส่วนเมิ่งถิงถิงตอบรับอย่างน้อยใจ

แต่เมิ่งซื่อเองก็ยังคงไม่สบายใจจริง ๆ ตอนเย็นทนไม่ได้จึงพูดกับท่านกั๋วกงอีกสองสามคำ โดยเนื้อหาเป็นว่าลูกสาวคนนี้มีชื่อเสียงไม่ดี ไม่เข้าใจระเบียบและมารยาท ตอนนี้ตระกูลเหลียนไม่เหมือนเดิมแล้ว ถ้าเกิดทำอะไรไม่เหมาะสมในตระกูลเหลียนจะทำให้ชื่อเสียงของจวนสวีกั๋วกงเสียหาย

ท่านกั๋วกงรู้ดีถึงความคิดของเมิ่งซื่อ แม้เขาเองจะไม่ชอบนิสัยของสวีอี้หยุน แต่ก็ถอนหายใจและพูดว่า “ตระกูลเหลียนยืนยันที่จะรับนางเป็นฮูหยิน ฮูหยินเว่ยหนิงดหวถึงกับเชิญหมอเซวมาเพื่อรักษานาง — ฮึ เจ้าคงไม่รู้สินะ? ตอนนั้นหมอเซวไม่อยู่ในเมืองหลวง พวกเขาต้องไปตามหาหมอเซวกลับมา! เฮ้อ บุตรสาวของข้าช่างมีหน้ามีตามาก! ฮูหยินยังไม่เห็นหรือว่าตระกูลเหลียนตั้งใจที่จะรับนางเป็นฮูหยิน พวกเขายินดีเอง ก็ปล่อยให้พวกเขาไปเถอะ! สำหรับหลานสาวของเจ้า เราก็แค่หาการแต่งงานที่ดีให้นางอีกครั้งก็พออ!”

เมิ่งซื่อไม่รู้ว่าเหลียนฟางโจวทำถึงขนาดนี้เพื่อสวีอี้หยุน นางรู้สึกอิจฉาหนักขึ้นและต้องกล้ำกลืนคำพูดลงไป ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อท่านพูดเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว แล้วเรื่องสาวใช้ที่จะเป็นสินเดิม...”

“เรื่องเล็กน้อยนี้เจ้าไปจัดการเถอะ!” ท่านกั๋วกงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า “ไม่มีอะไรสำคัญ!”

เมิ่งซื่อจึงยิ้มแล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เตรียมสาวใช้ไปสี่คน สองคนที่มีนิสัยสุขุม สามารถช่วยนางดูแลงานได้ในอนาคต และอีกสองคนที่มีหน้าตางดงาม สามารถช่วยนางควบคุมคุณชายได้! ข้าว่าจะมีคนจำนวนมากที่พยายามส่งคนเข้าไปในจวนเพื่อเอาใจคุณชายในอนาคตแน่นอนเจ้าค่ะ!”

ท่านกั๋วกงเห็นด้วยกับสิ่งที่เมิ่งซื่อพูดและพยักหน้า

เมิ่งซื่อจึงรู้สึกดีขึ้นบ้าง

เหลียนฟางโจวได้รับข่าวว่าสวีอี้หยุนหายดีแล้ว จึงไปที่จวนเหลียนเพื่อบอกเหลียนเจ๋อ

เหลียนเจ๋อถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรู้สึกซาบซึ้งในความเอาใจใส่ของเหลียนฟางโจว เขาถอนหายใจและเอ่ยว่า “เรื่องนี้ต้องขอบคุณพี่ใหญ่จริง ๆ! ถ้าไม่มีพี่ใหญ่ที่ใส่ใจขนาดนี้ ขาของคุณหนูใหญ่สวีอาจจะต้องเสียไปก็เป็นได้”

เด็กสาวที่มีแผลเป็นใหญ่ที่ขา ไม่รู้ว่าจะเสียใจขนาดไหน!

“ข้าทำทั้งหมดก็เพราะเห็นแก่เจ้า” เหลียนฟางโจวยิ้ม แล้วจู่ ๆ ก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา นางจึงลองหยั่งเชิงถามด้วยรอยยิ้มแบบไม่ตั้งใจว่า “หากโชคไม่ดีและหาหมอเซวไม่เจอทันเวลา แล้วขาของนางมีแผลเป็น เจ้าจะยังแต่งงานกับนางอยู่ไหม?”

เหลียนเจอรู้สึกแปลกใจกับคำถามของเหลียนฟางโจว เขามองนางด้วยความงุนงงสงสัย “แน่นอนว่าจะต้องแต่งงานสิ เรื่องแต่งงานมันถูกกำหนดไว้แล้วไม่ใช่หรือขอรับ?”

เหลียนฟางโจวจึงรีบพูด “ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้น ข้าหมายถึงว่า เจ้าจะยังเต็มใจแต่งงานกับนางหรือไม่? เพราะถึงอย่างไรนางก็มีแผลเป็น แม้แต่ถ้าพวกเราจะถอนหมั้น พวกเขาก็พูดอะไรไม่ได้!”

“แบบนั้นจะได้อย่างไร!” เหลียนเจอได้ยินก็รีบพูดด้วยความร้อนใจ “พี่ใหญ่วางใจได้ ข้าจะไม่มีวันทำเรื่องทิ้งขว้างเช่นนั้น! นางได้รับบาดเจ็บขนาดนั้นจิตใจนางก็แย่พอแล้ว ข้าจะไปซ้ำเติมนางอีกได้อย่างไร! และข้าก็ไม่สนใจด้วย! ต่อให้นางจะมีแผลเป็นบนหน้า ข้าก็ไม่สนหรอก!”

 

 

 

 

 

 

 

 

จับแม่ทัพไปไถนา-บทที่ 1028 แผลหาย

 

บทที่ 1028 แผลหาย

 

ภายนอกดูเหมือนว่าเหลียนฟางโจวให้ความสำคัญกับสวีอี้หยุนมาก ถึงกับเชิญหมอเซวมารักษาแผลที่ขาให้

แต่ความจริงคือเหลียนฟางโจวคิดว่าสวีอี้หยุนมีแผลที่ขาไม่เหมาะสมกับเหลียนเจ๋อ จึงเชิญหมอเซวมา ถ้าหมอเซวบอกว่ารักษาได้ก็ดีไป ถ้าหมอเซวบอกว่ารักษาไม่ได้ เหลียนฟางโจวก็จะหาทางยกเลิกการแต่งงานนี้ ซึ่งทำให้สวีอี้หยุนโกรธมาก

อีกทั้งสวีอี้หยุนรู้สึกว่าด้านที่ดูแย่ที่สุดของนางถูกเหลียนฟางโจวเห็นเข้าเสียแล้ว โดยเฉพาะแผลที่น่องซึ่งดูน่ากลัวก็ถูกเห็น ทำให้นางรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้น

หลู่หมอมอเห็นเช่นนี้ก็ถอนหายใจในใจ แล้วพูดปลอบใจสวีอี้หยุนหลายคำ

ส่วนสวีอี้หยุนจะฟังหรือไม่ก็เป็นเรื่องของเธอเอง

วันที่ 15 เดือนสิบ เหลียนเจ๋อเดินทางกลับถึงเมืองหลวงอย่างเหนื่อยล้า

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าที่จวนและพักผ่อนเล็กน้อย ก็รีบบึ่งไปที่จวนเว่ยหนิงโหว

ยามพี่น้องพบกัน เหลียนฟางโจวดีใจยิ่งนัก ทั้งสองพูดคุยกันไม่หยุดเกี่ยวกับเรื่องฝ้ายและการเตรียมงานแต่งงานนี้

เหลียนเจ๋อได้รับจดหมายจากพ่อบ้านที่ส่งมาอย่างเร่งด่วน จึงพอรู้เรื่องราวเกี่ยวกับตระกูลเหลียนที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงบ้างแล้ว และได้ส่งคนไปอำเภอยู่เหอเพื่อรับซูจิ่นและคนอื่น ๆ มา เหลียนเจ๋อจึงยิ้มขอโทษเหลียนฟางโจวและเอ่ยว่า “ความจริงแล้ว ฝ้ายของตระกูลเราทั้งหมดเป็นเพราะพี่ใหญ่ที่ลำบากปลูกขึ้นมา ข้าแค่เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ที่มีอยู่แล้ว! ตอนนี้คนข้างนอกต่างก็ชมเชยข้า ข้ารู้สึกไม่สบายใจเลย พี่ใหญ่กลับไม่รับส่วนแบ่งเลยสักนิด!”

เหลียนฟางโจวยิ้มแล้วพูดว่า “ทำไมต้องพูดเรื่องเก่า ๆ นี้อีก? ข้าคนเดียวจะทำอะไรได้? มันเป็นงานของทั้งครอบครัว อย่าผลักความดีความชอบทั้งหมดมาให้ข้า! อีกอย่าง ตอนที่ข้าแต่งงานก็ได้ที่ดินและร้านค้าไปบ้างแล้ว การที่โรงฝ้ายเหลียนจี้เจริญเติบโตขึ้นมาอย่างในทุกวันนี้ ก็เป็นเพราะความพยายามของเจ้ากับพ่อบ้านและคนงานทั้งหลาย ไม่เกี่ยวกับข้าเลย! พูดจริง ๆ นะ เจ้าไม่ต้องรู้สึกผิดอะไร พวกเจ้าเป็นครอบครัวของข้า หากวันหนึ่งพี่เขยของเจ้าแกล้งข้า เจ้าก็ยังสามารถยืนหยัดเพื่อข้าได้!”

คำพูดนี้ทำให้เหลียนเจ๋อหัวเราะ เขาเอ่ย “ฟังพี่ใหญ่พูดเข้าสิ พี่เขยถึงจะแกล้งตัวเองก็ไม่กล้าแกล้งพี่ใหญ่หรอก! ข้าคงไม่มีโอกาสจะต้องยืนหยัดเพื่อพี่ใหญ่แล้วในชาตินี้!”

“เจ้าพูดเก่งขึ้นทุกวันนะ!” เหลียนฟางโจวหัวเราะ

เหลียนเจ๋อหัวเราะแล้วเอ่ยถาม “พี่เขยออกไปที่ทำการอีกแล้วหรือ? แล้วซู่เอ๋อร์ล่ะ ยังนอนอยู่หรือเปล่า? ข้าคิดถึงซู่เอ๋อร์แล้ว!”

เหลียนฟางโจวยิ้ม “พี่เขยของเจ้าได้พักผ่อนอยู่บ้านวันนี้ เขาเพิ่งอุ้มซู่เอ๋อร์ไปดูม้าที่คอกม้า เจ้าก็ไปด้วยสิ วันนี้ไม่ต้องรีบกลับ รอทานข้าวเที่ยงที่นี่แล้วพักผ่อนสักหน่อย ตอนเย็นข้าจะให้คนไปรับพี่สะใภ้ใหญ่กับอวิ่นหาน รวมทั้งเซียวมู่ ปี้เถาและหมอเซวมากินข้าวเย็นด้วยกัน แล้วค่อยกลับ”

เหลียนเจ๋อยิ้มรับแล้วลุกขึ้นไปหาพี่เขยกับหลานชาย

ก่อนออกจากประตู เขาหยุดและหันไปยิ้มรื่นกับเหลียนฟางโจวแล้วเอ่ยขึ้น “เอ่อ พี่ใหญ่ ข้าให้คนไปรับคนที่อำเภอยู่เหอ พร้อมอาหญิงสามกับชิงเอ๋อร์ด้วย ข้าจะแต่งงานทั้งที ข้าอยากให้พวกเขามาด้วย! อืม พี่ใหญ่ไม่ต้องห่วง หลังงานแต่งพวกเขาจะพักอยู่ไม่กี่วัน แล้วข้าจะส่งชิงเอ๋อร์กับอาหญิงสามกลับไป”

พอพูดจบก็เหมือนกลัวเหลียนฟางโจวจะโกรธ จึงพูดว่าจะไปหาพี่เขยและหลานชายแล้วรีบวิ่งออกไปทันที

เหลียนฟางโจวโกรธจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ เรียกเขาก็ไม่ทันแล้ว นางจึงเอ่ยอย่างโกรธเคือง “เจ้าคนบ้า นี่รู้จักเรียนรู้ที่จะทำก่อนแล้วค่อยบอกทีหลังแล้วหรือ! กว่าข่าวทางตำหนักบูรพาจะเงียบไปได้ เขาก็ไปเอาเด็กที่ชอบก่อเรื่องกลับมาอีก! ฮึ ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าเด็กที่ชอบก่อเรื่องนั้นต้องทำตัวน่าสงสารต่อหน้าเขาก่อนจะไปเมืองหลวงแน่!”

ทางตำหนักบูรพาก่อนหน้านี้มีข่าวว่าไท่จื่อเฟยจะเลือกเจ้าสาวให้พระนัดดา แต่หลังจากนั้นสองวันข่าวก็เงียบไป เมื่อคิดถึงนิสัยของพระนัดดา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

ตอนนี้ชิงเอ๋อร์กลับมาที่เมืองหลวงอีก ใครจะรู้ว่าพระนัดดาจะก่อเรื่องอะไรอีกหรือไม่

ไม่ได้! ครั้งนี้นางต้องจับตาดูชิงเอ๋อร์ให้ดี ห้ามนางออกไปข้างนอกคนเดียวเด็ดขาด

หลังจากทายาครั้งสุดท้าย แล้วใช้ผ้าฝ้ายนุ่มสีขาวพันแผลไว้อย่างดี พอตกเย็นจึงค่อย ๆ แกะผ้าฝ้ายออก ก่อนจะล้างแผลด้วยน้ำอุ่นอย่างระมัดระวัง สวีอี้หยุน หลู่หมอมอ ปิงเหมย และปิงลู่ต่างก็ตื่นเต้นจนกลั้นหายใจและเบิกตากว้างมองดูแผลเดิมที่ค่อย ๆ ปรากฏให้เห็นภายใต้การล้างแผลด้วยน้ำอุ่น

ไป่หมอมอมีความรู้สึกที่ซับซ้อนมากกว่า ดวงตาของนางมีแววอ่านไม่ออก

“หายแล้ว! หายแล้ว! หายจริง ๆ ด้วย! เหมือนเดิมไม่มีผิดเลย ไม่มีแผลเป็นเหลืออยู่เลย! คุณหนูใหญ่ ช่างดีเหลือเกิน!” ปิงลู่เบิกตากว้างมองดู แล้วขยี้ตาก่อนจะมองดูอีกครั้งแล้วปรบมือด้วยความดีใจ

“ยินดีด้วยเจ้าค่ะคุณหนู! ยินดีด้วยเจ้าค่ะคุณหนู!” หลู่หมอมอและปิงเหมยก็ยิ้มกว้างออกมา

สวีอี้หยุนยื่นนิ้วมือออกมาสัมผัสเบา ๆ ที่แผลซึ่งกลับมาขาวนวลเหมือนเดิมและดูกลมกลืนกับผิวหนังรอบ ๆ อย่างไม่สามารถแยกออกได้ นางจึงเผยรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว

“ท่านหมอเซว ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ!”

ความดีใจและเสียงหัวเราะของนายบ่าวทั้งหลายทำให้ไป่หมอมอรู้สึกอึดอัดและมีท่าทางไม่เป็นธรรมชาติ พยายามยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่สามารถยิ้มให้ดีใจเหมือนคนอื่น ๆ ได้

เมื่อความตื่นเต้นของนายบ่าวผ่านไปแล้ว ไป่หมอมอจึงเดินเข้ามาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อคุณหนูใหญ่หายดีแล้ว บ่าวก็โล่งใจ ตอนนี้บ่าวไม่มีธุระอะไรแล้ว บ่าวจะไปบอกข่าวดีนี้ให้ฮูหยินรู้ ให้ท่านได้ดีใจด้วยเจ้าค่ะ!”

นี่เป็นการพูดโกหกหน้าตาย ทั้งสองฝ่ายต่างก็รู้ดี

สวีอี้หยุนกำลังอารมณ์ดี และถึงแม้จะไม่ดีก็จะไม่คิดจะเปิดโปง จึงยิ้มแล้วพูดว่า “ช่วงนี้ลำบากท่านหมอมอมาก ไปเถอะ!”

ไป่หมอมอยิ้มรับแล้วกลับไปหาเมิ่งซื่อ

เมื่อเมิ่งซื่อได้ยินคำพูดของไป่หมอมอ อารมณ์ของนางก็ดิ่งลงทันทีและพูดอย่างเย็นชา “คาดไม่ถึงว่านางจะโชคดีถึงเพียงนี้! ช่างเถอะ ข้ารู้แล้ว เจ้าไปได้แล้ว!”

ไป่หมอมอรู้ดีว่าการทำงานครั้งนี้แม้จะเหนื่อยยาก แต่การหวังจะได้รับรางวัลนั้นเป็นไปไม่ได้ — ไม่ถูกด่าก็นับว่าดีแล้ว! นางจึงไม่กล้าอยู่ต่อให้เมิ่งซื่อรำคาญและรีบถอยออกไป

เมิ่งซื่อรู้สึกเจ็บใจจนท้องไส้ปั่นป่วน พลางยกมือกุมหน้าอก แล้วหายใจเข้าลึก ๆ สักพักจึงรู้สึกดีขึ้น

นางรู้ดีว่าข้างนอกเริ่มมีข่าวลือเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้ว

นางเป็นแค่แม่เลี้ยง ซึ่งเดิมทีก็ง่ายต่อการถูกสงสัย ถ้าไม่ใช่เพราะไม่ต้องการให้เด็กนั่นแย่งความโดดเด่นจากลูกสาวของตนเอง นางคงไม่ทำเช่นนั้น เด็กนั่นได้รับบาดเจ็บที่ขาก่อนแต่งงาน คนข้างนอกต้องพูดกันว่านางในฐานะแม่เลี้ยงดูแลลูกเลี้ยงไม่ดี

เดิมทีนางคิดว่าเมื่อเวลาผ่านไปทุกคนก็จะลืมเรื่องนี้

ใครจะรู้ว่าฮูหยินจวนเว่ยหนิงโหวกลับเชิญหมอเซวมารักษาจนหาย!

คนหนึ่งคือ "แม่" ที่พูดตลอดว่าจะหาหมอมารักษาแต่กลับไม่สามารถรักษาแผลของลูกสาวให้หายได้ ส่วนอีกคนที่เป็นคนนอกแท้ ๆ แต่กลับทุ่มเทดูแลอย่างจริงจัง

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว คนนอกจะมีคำพูดดี ๆ ให้นางได้อย่างไร!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก่อนออกจากบ้านเขาหยุดและหันไปยิ้มเฮฮากับเหลียนฟางโจวแล้วพูดว่า “เอ่อ พี่ ข้าให้คนไปรับคนที่อำเภอยวี่เหอพร้อมกับอาหญิงสามกับชิงเอ๋อร์ ข้าจะแต่งงานทั้งที ข้าอยากให้พวกเขามาด้วย! อืม พี่ไม่ต้องห่วง หลังงานแต่งพวกเขาจะพักอยู่ไม่กี่วัน แล้วข้าจะให้ชิงเอ๋อร์กับอาหญิงสามกลับไป”

จับแม่ทัพไปไถนา-บทที่ 1027 ถูกหลอกเพราะพูดไปพูดมา

 

บทที่ 1027 ถูกหลอกเพราะพูดไปพูดมา

 

เมิ่งซื่อขอบคุณหมอเซวแล้วขอบคุณอีก แล้วหันไปยิ้มด้วยความซาบซึ้งกับเหลียนฟางโจวว่า “ฮูหยินหลี่ ขอบคุณท่านจริง ๆ! หากไม่ใช่เพราะท่านเชิญหมอเซวมา เราคงไม่มีทางออกเลย! ไม่ใช่แค่เรา แม้แต่อี้หยุนเองก็จะจำความดีของท่านไปตลอดชีวิตเลยเจ้าค่ะ!”

เหลียนฟางโจวยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ฮูหยินสวี เกรงใจเกินไปแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกเจ้าค่ะ”

หมอเซวไม่ได้สนใจคำพูดของนาง มัวแต่คิดว่าจะเขียนเทียบยาอย่างไรดี ควรรู้ไว้ว่าร่างกายและสภาพการบาดเจ็บของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เทียบยาที่ตายตัวไม่สามารถนำมาใช้ได้ทุกครั้ง

เมิ่งซื่อไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับการที่หมอเซวไม่สนใจนาง แค่ยิ้มและพูดคุยกับเหลียนฟางโจว

เหลียนฟางโจวมีท่าทีที่ไม่ใกล้ชิดและไม่ห่างเหินเกินไป นางมีรอยยิ้มบนใบหน้าแต่ลึก ๆ กลับรู้สึกห่างเหิน เมิ่งซื่อแอบรู้สึกไม่พอใจจึงหยุดพูด

เหลียนฟางโจวหันไปทางหมอเซวอีกครั้งและพูดด้วยความกังวลว่า “ท่านหมอเซว แผลของคุณหนูใหญ่สวีไม่เป็นอะไรแน่หรือ? เพราะนางได้รับบาดเจ็บหลายวันแล้วกว่าจะได้พบท่านมารักษา หากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา จะทำอย่างไร? เพราะนางเป็นหญิงสาว จะให้มีแผลไม่ได้เลยนะเจ้าคะ!”

หมอเซวยิ้มแล้วตอบว่า “เรื่องนี้นะ——ก็พูดยาก! ไม่รู้ว่าฮูหยินหลี่มีวิธีดี ๆ อะไรไหม?”

เขาเป็นคนฉลาด รู้แน่ว่าเหลียนฟางโจวมีอะไรอยากจะพูด จึงแสร้งทำเป็นเล่นละครตามไปด้วย

เมิ่งซื่อเห็นหมอเซวมีท่าทีดีมากต่อเหลียนฟางโจว เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือจนนางตามไม่ทัน จึงรู้สึกอิจฉาในใจและคิดว่า: แค่ผู้หญิงจากชนบท มีอะไรดีนักหนา? ฐานะก็ห่างไกลจากตระกูลของเรามาก หมอเซวคงเสียสติไปแล้ว ถึงยิ้มแย้มให้คนแบบนี้!

เหลียนฟางโจวไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายกำลังบ่นอะไรในใจ เมื่อเห็นหมอเซวให้ความร่วมมือ จึงถอนหายใจแล้วพูดว่า “การดูแลแผลนี้แม้ว่าข้าจะไม่เชี่ยวชาญ แต่ข้าก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก มีข้อควรระวังมากมาย หากพลาดไปอาจทำให้ยาไม่ออกฤทธิ์และทิ้งรอยแผลเป็นได้! ท่านหมอเซว ข้าคิดว่าท่านควรช่วยคนให้สุดไปเลยไม่ใช่หรือ? ในโรงหมอหลวงมีสถานที่พักสำหรับแขกหรือไม่? ไฉนท่านไม่ให้คุณหนูใหญ่สวีไปพักที่นั่นสักสองสามวัน รอจนหายดีแล้วค่อยกลับมา แบบนี้ก็จะได้รับคำแนะนำจากท่านหมอเซวตลอดเวลา และไม่ต้องลำบากให้ท่านหมอมาที่นี่ทุกวัน สะดวกทั้งสองฝ่ายดีหรือไม่?”

สวีอี้หยุนและหลู่หมอมอที่เคยกังวลว่าหลังหมอเซวและเหลียนฟางโจวออกไปแล้ว เมิ่งซื่อจะกลั่นแกล้งอีกก็รู้สึกดีใจมากเมื่อได้ยินเช่นนี้

สวีอี้หยุนรีบพูดทันทีโดยไม่ต้องคิด “แบบนี้ดีที่สุดแล้ว! ขอบคุณฮูหยินหลี่... ขอบคุณท่านหมอเซวเจ้าค่ะ!”

สีหน้าของเมิ่งซื่อเปลี่ยนไปทันทีแล้ว นางเอ่ยอย่างจริงจัง “เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้! อี้หยุนเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนสวีกั๋วกง จะให้ไปอยู่ที่โรงหมอหลวงได้อย่างไร? หากเกิดอะไรขึ้นมาจะทำอย่างไร? ข้าจะอธิบายกับพี่สาวฉินได้อย่างไร? แม้แต่ท่านโหวก็คงไม่เห็นด้วย!”

นางจะปล่อยให้สวีอี้หยุนหลุดจากการควบคุมได้อย่างไร? เมิ่งถิงถิงที่กำลังจะขึ้นมาแทนที่ก็ย้ายเข้ามาอยู่ในจวนแล้ว จะให้ส่งนางกลับไปได้อย่างไร? แล้วหน้าตาของนางในฐานะฮูหยินสวีจะเป็นอย่างไร?

หมอเซวจ้องเมิ่งซื่อและสีหน้าเปลี่ยนไป “ฮูหยินสวีหมายความว่าอย่างไร? หรือว่ากำลังสงสัยในความซื่อสัตย์ของข้า!”

เมิ่งซื่อรีบยิ้มและพูดว่า “ไม่ใช่ ๆ! ข้าเชื่อมั่นในความซื่อสัตย์ของท่านหมอเซวแน่นอน เพียงแต่โรงหมอหลวงนั้นมีคนมากมายและหลากหลาย...”

“วางใจเถอะ! ข้าจะจัดที่พักแยกให้เอง! พวกเจ้าส่งบ่าวไพร่ของจวนไปเฝ้าไว้ก็พอ! จะไปมีปัญหาอะไร!” หมอเซวพูดอย่างไม่ใส่ใจ

เหลียนฟางโจวขมวดคิ้วเล็กน้อยและถอนหายใจ “หมอเซวพูดถูก แต่ฮูหยินสวีก็มีเหตุผล อืม เรื่องนี้ช่างลำบากจริง ๆ! ข้าคิดว่าเพื่อการรักษาแผล เรื่องเล็กน้อยไม่ใช่ปัญหาอะไร เพราะที่นั่นคือโรงหมอหลวง ไม่ใช่ที่อื่น! ฮูหยินสวี หากท่านยืนยันจะให้อยู่ในจวน แล้วถ้าแผลเป็นของคุณหนูใหญ่ไม่หายสนิท ท่านจะรับผิดชอบได้หรือ?”

หมอเซวหัวเราะเย็นชา “วิชาการแพทย์ของข้าไม่มีปัญหาแน่นอน! ถ้าคุณหนูใหญ่สวีพักรักษาแผลในจวนแล้วเกิดมีแผลเป็นขึ้นมา ฮูหยินสวีจะหาว่าข้ารักษาไม่ดี ข้าจะสาดน้ำร้อนต่อหน้าทุกคน แล้วทดลองรักษาด้วยตัวเองให้เห็นกันจะๆไปเลย!”

เมิ่งซื่อโกรธจัด แล้วเอ่ยเสียงลอดไรฟัน “ท่านหมอเซววางใจได้ ขอเพียงท่านหมอรักษาดี ข้าในฐานะแม่จะสั่งให้คนดูแลอย่างระมัดระวัง จะไม่ให้มีข้อผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว!”

“เช่นนั้นก็ดี!” หมอเซวพูดอย่างไม่พอใจ “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็สะดวกขึ้นมาก ให้คนที่รอบคอบสองคนมา ข้าจะเขียนเทียบยาให้รีบไปจัดยา และยังมีบางอย่างที่ต้องสั่งการ ข้ายังต้องเข้าวังอีก รีบหน่อยเถอะ ฮูหยินสวี!”

เมิ่งซื่อโกรธจนแทบทรงตัวไม่อยู่ จึงพูดอย่างฉุนเฉียว “ไป่หมอมอ ช่วงนี้เจ้าอยู่ที่นี่กับหลู่หมอมอดูแลให้ดี หากมีความผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว ข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้!”

ไป่หมอมอและหลู่หมอมอจึงรีบตอบรับ

หมอเซวแค่นเสียงแล้วเรียกพวกนางมารับเทียบยา หลังจากอธิบายเสร็จก็ขอตัวลา

เหลียนฟางโจวก็ไม่อยู่ต่อ จึงคลี่ยิ้มแล้วกล่าวลาเช่นกัน

เมิ่งซื่อโกรธจนปวดตับ แต่ก็จำเป็นต้องไปส่งพวกเขา

เมื่อส่งพวกเขาเสร็จแล้วกลับมายิ่งโกรธจนปวดตับกว่าเดิม!

พอใจเย็นลงนางก็คิดได้ว่าฮูหยินหลี่กับหมอเซวคงจะร่วมมือกัน ก็เพื่อจะให้นางรับปากว่านังเด็กนั่นจะไม่เป็นอะไร ใครจะรู้ว่านางจะโมโหจนพูดออกไปจริง ๆ!

ยิ่งมีคำพูดของหมอเซวอีก เมื่อคิดว่าคำพูดของนางกับหมอเซว ใครจะน่าเชื่อถือมากกว่าในหมู่บุคคลสำคัญ เมิ่งซื่อก็โกรธจนแทบกระอักเลือด!

ความคิดร้าย ๆ คงทำไม่ได้เสียแล้ว! ไม่เพียงแค่นั้น ยังต้องกังวลว่าแผลของนังเด็กนั่นจะไม่หายดี เพราะมันเกี่ยวพันกับชื่อเสียงของนางด้วย!

หลังจากนั้นหลู่หมอมอได้ยินปิงลู่และปิงเหมยผิดหวังที่คุณหนูใหญ่ไม่ได้ไปพักรักษาตัวที่โรงหมอหลวง ก็อดหัวเราะในใจไม่ได้ จึงหาโอกาสอธิบายเหตุผลให้พวกนางฟังละเอียดว่า: คุณหนูใหญ่เป็นถึงคุณหนูของจวนสวีกั๋วกง ไปพักรักษาตัวที่โรงหมอหลวงนั้นไม่เหมาะสม ฮูหยินหลี่ตั้งใจยั่วยุให้ฮูหยินสวีพูดเพื่อจะได้ใช้คำพูดนี้เป็นข้ออ้าง

ทั้งยังชื่นชมและถอนหายใจว่า ฮูหยินหลี่ช่างมีความคิดลึกซึ้ง ซึ่งความหมายในเรื่องนี้นางเองก็เพิ่งมาคิดออกทีหลัง

ปิงลู่และปิงเหมยถึงกับเข้าใจในทันทีและรู้สึกดีใจอีกครั้ง พวกนางต่างพูดว่าต่อไปคุณหนูใหญ่จะต้องมีชีวิตที่ดีแน่นอนเพราะมีฮูหยินหลี่คอยปกป้อง

สวีอี้เจินเดิมทีคิดไว้ว่าหลังจากหมอเซวและเหลียนฟางโจวออกจากจวนสวีกั๋วกงแล้วจะหาทางเล่นงานสวีอี้หยุนเพื่อระบายอารมณ์ ใครจะรู้ว่าเมิ่งซื่อกลับเตือนนางว่า ห้ามยุ่งเรื่องแผลของสวีอี้หยุนแม้แต่นิดเดียว ทำให้สวีอี้เจินโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง

เมิ่งถิงถิงก็รู้สึกกังวลใจเล็กน้อย เพราะนางเป็นคนที่จะมาแทนที่ หากสวีอี้หยุนไม่หลีกทาง นางจะมาแทนที่ได้อย่างไร?

จึงได้ยุแยงสวีอี้เจินสองสามประโยค

สวีอี้เจินทนไม่ได้ จึงรีบวิ่งไปต่อว่าสวีอี้หยุนด้วยความโมโห

 

 

 

จับแม่ทัพไปไถนา-บทที่ 1026 โกรธแล้วไปลงกับคนอื่น

 

บทที่ 1026 โกรธแล้วไปลงกับคนอื่น

ใครจะรู้ว่านางอดทนได้ แต่ทันใดนั้นเอง สวีอี้เจินที่เพิ่งได้รับข่าวและเดินเข้ามาจากข้างนอกก็ได้ยินคำพูดของหมอเซวเข้าพอดี นางจะทนได้อย่างไร?

สวีอี้เจินพลันหน้าเปลี่ยนสี เดินเพียงไม่กี่ก้าวก็เข้ามาเยาะเย้ยหมอเซว  “ท่านเป็นแค่หมอธรรมดา กล้าทำตัวหยาบคายในจวนสวีกั๋วกงเช่นนี้ ช่างกล้านัก! ทำไม? พี่สาวข้าไม่ให้ท่านรักษาก็ไม่ได้หรือ? นี่มันเป็นเหตุผลอะไรกัน! พูดออกไปไม่กลัวคนหัวเราะเยาะหรือไง! จวนของเราไม่ต้อนรับท่าน ยังไม่รีบออกไปอีก!”

เมิ่งซื่อถึงกับตกใจ คิดจะดุสวีอี้เจิน แต่หมอเซวกลับส่งยิ้มแปลกๆ พลางมองเมิ่งซื่อแล้วยิ้มเยาะ “คุณหนูท่านนี้เป็นบุตรสาวแท้ ๆ ของท่านใช่หรือไม่? ช่างกล้าพูดจริง ๆ!”

“ไร้กฏระเบียบ! ยังไม่ถอยไปอีกหรือ!” เมิ่งซื่อจ้องสวีอี้เจินด้วยสายตาตักเตือน จากนั้นรีบยิ้มขอโทษหมอเซวและเอ่ยว่า “นางยังเด็กไม่รู้หนักเบา ท่านหมอเซวอย่าได้ถือสาเลยเจ้าค่ะ!”

คนอย่างหมอเซว ถ้าไปพูดคุยกับใครที่มีอำนาจในเมืองหลวง บุตรสาวของนางอาจจะเสียชื่อเสียงไปเลยก็ได้!

หมอเซวคำรามในลำคอแล้วแค่นเสียงเยาะ “กับเด็กสาวที่ยังโตไม่เต็มที่ ข้าไม่คิดจะถือสาอะไรด้วย!”

เหลียนฟางโจวกลั้นหัวเราะ นางยอมรับว่าเมื่อได้ยินคำว่า "ยังโตไม่เต็มที่" นางก็คิดไปไกลแล้ว!

เอาเถอะ นางไม่ใช่คนจิตใจดีจริง ๆ!

สวีอี้เจินโกรธจนหน้าเขียวสลับแดง เป็นสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์อย่างมาก ก่อนที่นางจะได้โต้เถียงอะไรต่อ ก็ถูกเมิ่งซื่อที่ตาไวมือไวลากตัวออกไป พร้อมกับจ้องมองนางด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง

สวีอี้เจินถึงกับอึ้งงันไป ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เมิ่งซื่อจึงต้องยิ้มขอโทษและพยักหน้า “ท่านหมอเซวใจกว้างนัก ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ”

แม้ในใจจะไม่พอใจ แต่เมิ่งซื่อก็ไม่กล้าพูดอะไรที่ทำให้หมอเซวไม่พอใจอีก

ในสายตาของนาง หมอเซวเป็นคนประหลาดที่ไม่เหมือนใคร! รีบไล่เขาไปได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี!

นางไม่เชื่อหรอกว่า แผลไหม้ขนาดนั้น และทิ้งไว้นานหลายวัน หมอเซวจะมีวิธีรักษาให้หายโดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็นได้!

ให้ฮูหยินหลี่เห็นกับตาว่าแผลที่ขาของเด็กสาวนั้นหนักแค่ไหนก็ดีเหมือนกัน!

เมื่อเมิ่งซื่อตัดสินใจแล้วจึงรู้สึกดีขึ้นมาก จึงแย้มยิ้มเชิญหมอเซวและเหลียนฟางโจวไปยังเรือนของสวีอี้หยุนด้วยกัน

สวีอี้เจินมองพวกเขาอย่างโกรธแค้น แล้วเดินตามไปข้างหลัง

โชคดีที่ตอนนั้นน้ำชาหกรดลงมา สวีอี้หยุนยกขาขึ้นป้องกันไว้ น้ำชาจึงไม่หกรดต้นขาแต่รดลงที่น่อง ไม่อย่างนั้น นางคงจะอายมากจนไม่สามารถให้หมอตรวจดูได้

ที่น่องนั้น ถ้าใส่รองเท้าและถุงเท้าเพียงแค่ระวังยกกระโปรงหรือกางเกงขึ้นเล็กน้อยก็พอที่จะเผยให้เห็นได้

เมื่อเห็นแผลที่น่องของสวีอี้หยุนขนาดเท่าฝ่ามือ มีสีแดงอมม่วง และมีหลายจุดเริ่มเป็นหนองและอักเสบ เพราะทายาหลายครั้ง จึงมีสีของยาหลายชนิดทั้งสีน้ำตาลและสีดำ ทำให้ดูรกเลอะเทอะและน่าเกลียดยิ่งนัก

เหลียนฟางโจวอดที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ พลางคิดในใจว่า: แผลแบบนี้ต้องน้ำชาร้อนขนาดไหนและเทลงมาจนได้ผลลัพธ์แบบนี้! ถ้าบอกว่าเป็นอุบัติเหตุน่ะ ใครจะไปเชื่อ! เมิ่งซื่อนี่ช่างมีจิตใจโหดร้ายจริง ๆ! การที่สวีอี้หยุนแต่งงานเข้าตระกูลเหลียน มันจะเป็นภัยอะไรกับนางเหรอ? แค่ไม่ชอบที่สวีอี้หยุนที่มีชีวิตมั่งคั่งเท่านั้นเอง ไฉนถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย!

เมิ่งซื่อตั้งใจให้เหลียนฟางโจวเห็นแผลของสวีอี้หยุน เมื่อเห็นหน้าเหลียนฟางโจวหน้าเปลี่ยนสีและขมวดคิ้ว ก็รู้สึกดีใจมากที่ทุกอย่างเป็นไปตามคาด

สวีอี้หยุนเป็นเด็กสาว ย่อมรักสวยรักงาม ในช่วงหลายวันที่ผ่านมาต้องทุกข์ใจเพราะแผลที่ขาไม่รู้ตั้งเท่าไร ร้องไห้ไปก็หลายครั้ง เมื่อได้ยินว่าหมอเซวมา ก็มีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง นางมองหมอเซวด้วยความตื่นเต้น

หมอเซวดูแผลแล้วก็ถามคำถามสองสามข้อ จากนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น

เมิ่งซื่อกำผ้าเช็ดหน้าแน่น รีบยิ้มแล้วเอ่ยถาม “ท่านหมอเซว แผลของอี้หยุนเป็นอย่างไรบ้าง ร้ายแรงหรือไม่เจ้าคะ?”

หมอเซวไม่ตอบเรื่องแผลของสวีอี้หยุนทันที แต่กลับหัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “นี่เป็นแผลน้ำร้อนลวกจากการทำชาหกใส่โดยไม่ตั้งใจหรือ? ข้านึกว่าตั้งใจทำเสียอีก! ถ้าไม่ตั้งใจจนได้แผลขนาดนี้ก็นับว่าไม่ง่ายเลยจริง ๆ!”

หมอเซวปกติจะไม่พูดแบบนี้ แต่วันนี้เขาอารมณ์ไม่ดีเป็นทุนเดิม และยังไม่ชอบใจแม่ลูกตระกูลเมิ่ง จึงพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ

“ฮะฮะ ท่านหมอเซวพูดตลกแล้ว! นี่มันอุบัติเหตุจริง ๆ! ไม่อย่างนั้นใครจะกล้าเทน้ำชาร้อนใส่ขาตัวเองได้!” เมิ่งซื่อหน้าเจื่อน รู้สึกโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร

สวีอี้หยุนโกรธจัด เงยหน้ามองเมิ่งซื่อด้วยสายตาดุดัน แต่ถูกหลู่หมอมอที่พยายามส่งสายเป็นสัญญาณให้เงียบไว้

หมอเซวร้อง “อ้อ” ขึ้นมาเสียงหนึ่ง แต่ไม่ได้โต้เถียงกับเมิ่งซื่อต่อ และคำว่า “อ้อ” นี้ หมายถึงเชื่อหรือไม่เชื่อก็มีแต่หมอเซวเท่านั้นที่รู้ ทำให้เมิ่งซื่อรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนัก

หมอเซวไม่สนใจนางและพูดต่อ “ก็แค่แผลเล็กน้อย! ไม่ต้องกังวล! รับรองว่าจะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว!”

สวีอี้หยุน หลู่หมอมอ และคนอื่น ๆ ในห้องรู้สึกดีใจอย่างที่สุด ยังไม่ทันพูดขอบคุณ สวีอี้เจินก็หน้าเปลี่ยนสีทันทีแล้วอุทานว่า “จะเป็นไปได้อย่างไร!”

เมื่อเห็นสายตาทุกคนหันมามองนาง โดยเฉพาะฮูหยินหลี่ แม้สายตาของอีกฝ่ายจะดูเรียบง่ายและนุ่มนวล แต่สวีอี้เจินกลับรู้สึกเหมือนถูกมองทะลุจนขนลุก

“ข้า ข้าหมายถึง หมอหลายคนที่ดูแล้วก็บอกว่าจะต้องมีแผลเป็นแน่นอน! แม้ว่าท่านหมอเซวจะมีฝีมือดีเพียงใด ก็ไม่สามารถฟันธงได้ง่าย ๆ หรอก! อย่างไรนี่ก็เป็นแผลน้ำร้อนลวก...” สวีอี้เจินพยายามควบคุมสติและอธิบายด้วยเสียงสั่นเครือ

เมิ่งซื่อจึงถอนหายใจอย่างลับ ๆ แล้วรีบดึงสวีอี้เจินไปด้านข้าง ตำหนิลูกสาวพร้อมคิ้วขมวด “เจ้าทำตัวโง่เง่าเพราะดีใจแทนพี่สาว จึงพูดจาไม่ระวังปาก! รีบกลับไปเถอะ เป็นเด็กเป็นเล็ก ไม่ต้องมาเพิ่มความวุ่นวายที่นี่!”

สวีอี้เจินกัดริมฝีปาก อยากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พูด เพียงแต่มองเมิ่งซื่อด้วยสายตาเจ็บปวดและไม่พอใจ

เมิ่งซื่อเองก็รู้สึกไม่พอใจเช่นเดียวกับนาง จึงทำหน้าเคร่งแล้วเอ่ยขึ้น “ยังไม่ออกไปอีก!”

“เจ้าค่ะ ท่านแม่!” สวีอี้เจินเอ่ยอย่างโกรธเคืองแล้วเดินออกไป

เมิ่งซื่อถอนหายใจในใจ: เด็กคนนี้ยังอายุน้อย พอเจอเรื่องเล็กน้อยก็ไม่สามารถรักษาความเยือกเย็นได้! ตอนนี้จะพูดอะไรได้? หมอเซวไม่ใช่คนที่ดีที่จะต่อกรด้วย! รอให้เขากับฮูหยินหลี่ไปแล้ว จะทำอะไรก็เป็นเรื่องของเราแล้ว!

ฮึ นังเด็กน้อยนั่นดีใจเกินไปหรือเปล่า! ที่นี่คือจวนสวีกั๋วกงนะ! หากข้าไม่อยากให้ขาของนางหาย มันก็จะไม่หาย!

“ขอโทษที่ทำให้ท่านหมอเซวและฮูหยินหลี่ต้องหัวเราะแล้ว!” เมิ่งซื่อยิ้มอย่างขอโทษแล้วถอนหายใจ จากนั้นก็ทำท่าดีใจสุด ๆ แล้วพูดว่า “ขาของหยุนเอ๋อร์จะไม่มีรอยแผลเป็นเลยจริง ๆ ใช่ไหม? งานแต่งก็จะไม่ถูกเลื่อนใช่ไหม? นี่เป็นเรื่องที่ดียิ่งนัก! ฝีมือของท่านหมอเซวช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ! หากสวีกั๋วกงรู้ข่าวนี้คงจะดีใจมากเป็นแน่!”

 

 

จับแม่ทัพไปไถนา-บทที่ 1025 หมอเทวดาเซวมาเยือน

 

บทที่ 1025 หมอเทวดาเซวมาเยือน

หลี่ฟู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็คิดไม่ออก จึงหัวเราะและกล่าวว่า “ช่างเถอะ! พวกเราสองคนไม่จำเป็นต้องคาดเดา มีคำกล่าวว่าทหารมาก็ต้านรับด้วยทหาร น้ำมาก็ใช้ดินกั้น ถ้าพวกเขามีแผนอะไรสักอย่าง ไม่ช้าก็เร็วต้องเปิดเผยออกมา เราก็แค่รอดูก็พอ”

“วิธีนี้แม้จะดูโง่ไปบ้าง แต่ตอนนี้ก็ทำได้แค่นี้แหละ!” เหลียนฟางโจวยิ้มและถอนหายใจ จากนั้นถามเขาว่า “พี่เซวจะกลับมาเมืองหลวงเมื่อไหร่? ถ้าล่าช้าไปกว่านี้ ข้ากลัวว่าบาดแผลของคุณหนูใหญ่สกุลสวีจะติดเชื้อ”

จริงๆ แล้ว เหลียนฟางโจวไม่ค่อยชอบคุณหนูใหญ่สกุลสวีสักเท่าไหร่ หากได้ยินว่านางประสบเหตุเช่นนี้ก็ควรจะพอใจ หากเหลียนเจ๋อรู้สึกไม่พอใจในตัวคุณหนูใหญ่สกุลสวีก็ควรจะยิ่งดีใจ แต่นางรักน้องชายและน้องสาวของตัวเองมากเกินไป ไม่อยากให้พวกเขาต้องเจอความลำบากแม้แต่นิดเดียว เพราะเห็นแก่เหลียนเจ๋อ จึงอยากช่วยเหลือคุณหนูใหญ่สกุลสวีในทุกเรื่อง

หลี่ฟู่กล่าวว่า “เขากำลังเดินทางกลับมาเมืองหลวง ข้าคิดว่าพรุ่งนี้ก็น่าจะมาถึงแล้ว”

หลี่ฟู่คาดการณ์ได้อย่างแม่นยำ เช้าวันรุ่งขึ้น เซวอีชิงก็มาถึงเมืองหลวง

หลี่ฟู่ได้สั่งคนให้เฝ้าดูที่โรงหมอหลวง พอเซวอีชิงกลับมา เขาก็รู้ทันที จึงรีบเชิญเขามาที่จวนทันที

เดิมทีเซวอีชิงอยากจะอาบน้ำร้อนและนอนหลับยาวสักหน่อย ใครจะรู้ว่าเพียงแค่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าข้างนอกและเช็ดหน้าอย่างรวดเร็วก็ถูกหลี่ฟู่พาตัวไปแล้ว

เขาอาจไม่สนใจคนอื่น แต่ไม่สามารถไม่สนใจหลี่ฟู่ได้ จึงเข้าจวนด้วยความโมโหแต่ไม่กล้าพูดอะไร รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย

เหลียนฟางโจวในช่วงวันที่ผ่านมารอคอยด้วยใจจดจ่อ พอเห็นเซวอีชิงก็ดีใจเหมือนเห็นพระโพธิสัตว์กวนอิม ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “พี่เซว ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว! คู่หมั้นของอาเจ๋อถูกน้ำร้อนลวกที่ขา ได้ยินว่ารุนแรงนัก ท่านพี่เซวที่เก่งมาก ต้องมีวิธีรักษาแน่ๆ ใช่ไหม? ช่วยพวกเราหน่อยเถอะ ถ้าต้องเลื่อนวันแต่งงานคงไม่ดีแน่! เอ่อ ตอนนี้พี่เซวว่างไหม? หรือเราจะไปจวนสวีกั๋วกงตอนนี้เลย?”

ไม่เสียทีที่เป็นสองสามีภรรยาคู่นี้! เรื่องของตัวเองสำคัญ เรื่องคนอื่นไม่สำคัญ!

เซวอีชิงกำลังจะบ่นสองสามคำ แต่หลี่ฟู่รีบหัวเราะและพูดแทรกขึ้นว่า “ในเมื่อพี่เซวมาแล้วก็แปลว่าไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมพี่เซว?”

เซวอีชิงในใจรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ต้องพยายามฝืนยิ้มและพยักหน้ากล่าวว่า “อืม ไม่มีปัญหา ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ”

“ขอบคุณพี่เซวมากเจ้าค่ะ!” เหลียนฟางโจวยิ้มด้วยความขอบคุณ และรีบสั่งให้คนเตรียมรถม้า

ดังนั้น ขณะที่เมิ่งซื่อกำลังวุ่นวายหาหมอให้คุณหนูใหญ่สกุลสวีไปทั่วเมือง เหลียนฟางโจวที่ไม่ได้มีความเคลื่อนไหวมาสามวัน จู่ๆ ก็นำหมอเทวดาเซวไปเยี่ยมจวนสวีกั๋วกง

แน่นอน ขณะที่เมิ่งซื่อหาหมอให้คุณหนูใหญ่สกุลสวี พวกข้าทาสบริวารที่วิ่งไปทั่วก็บอกเล่าเรื่องคุณหนูใหญ่ถูกน้ำร้อนลวกที่ขาอย่างรุนแรงและอาจจะทิ้งรอยแผลเป็น

เมิ่งซื่อได้ยินว่าเหลียนฟางโจวพาหมอเทวดาเซวมาที่จวน ก็รู้สึกไม่พอใจ สั่งให้คนรีบเชิญเข้ามาพร้อมกับบ่นว่า “ช่างยุ่งไม่เข้าเรื่อง! เด็กสาวในบ้านเราจำเป็นต้องให้นางมายุ่งหรือ? นี่ยังไม่ได้แต่งเข้าไปเลยนะ!”

เมิ่งซื่อยิ่งรู้สึกไม่สบายใจเมื่อนึกถึงเรื่องที่ทั้งเมืองหลวงพูดกันว่า หมอเทวดาเซวนั้นมีฝีมือการรักษาที่ดีมาก

ไม่นานนัก คนรับใช้ข้างกายเมิ่งซื่อก็พาเหลียนฟางโจวและหมอเทวดาเซวมาที่โถงรับแขก

ทั้งสองฝ่ายทักทายกันเล็กน้อย เหลียนฟางโจวจึงยิ้มและกล่าวกับเมิ่งซื่อว่า “ได้ยินว่าคุณหนูใหญ่สกุลสวีได้รับบาดเจ็บที่ขา สองวันก่อนข้าควรจะมาเยี่ยม แต่หมอเทวดาเซวไม่อยู่ในเมือง ข้าได้ขอให้ท่านโหวไปตามหา วันนี้หมอเทวดาเซวกลับมาแล้ว ข้าจึงพาเขามาด้วย ฝีมือการรักษาของหมอเทวดาเซวนั้นยอดเยี่ยม บางทีเขาอาจจะรักษาได้ รบกวนฮูหยินพาพวกเราไปหาคุณหนูใหญ่สกุลสวีด้วยเถอะ”

เมิ่งซื่อมองหมอเทวดาเซวที่นั่งจิบชาอย่างสบายๆ ไม่พูดอะไร ท่าทางเรียบง่ายราวกับแสดงถึงความมั่นใจของเขา ยิ่งทำให้เมิ่งซื่อรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น แต่บนใบหน้ากลับยิ้มและถอนหายใจกล่าวว่า “ขอบคุณฮูหยินหลี่ที่มีน้ำใจ! ต้องบอกว่าหยุนเอ๋อร์ของพวกเราโชคไม่ดีเลย เฮ้อ ทำไมถึงมาเกิดเรื่องแบบนี้ในช่วงที่กำลังจะออกเรือน มันช่างไม่เป็นมงคล! คนไม่รู้ยังคิดว่าข้าเป็นแม่เลี้ยงที่ใจร้ายอีก นี่มันช่างน่าอับอายนัก! ช่วงนี้ข้ากับท่านพี่กังวลมาก วิ่งหาหมอทั่วเมืองหลวง โชคดีที่เมื่อวานหมอที่หามาได้มีฝีมือดี บอกว่าแค่ต้องรักษาดีๆ ก็จะหาย ตอนนี้ยาที่ใช้ก็เป็นของหมอคนนั้น หมอเทวดาเซวมีฝีมือดี แต่การเปลี่ยนหมอกลางคันอาจจะไม่ดีต่อคนไข้ใช่ไหม? ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วไป แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ข้าซึ่งเป็นแม่เลี้ยงจะไม่ถูกตำหนิหรือ? น้ำใจของฮูหยินหลี่เรารับทราบแล้ว แต่เรื่องนี้—เฮ้อ ขอฮูหยินหลี่โปรดเข้าใจ ข้า..แม่เลี้ยงลำบากใจจริงๆ!”

ช่างเป็นคนที่มีจิตใจดีจริงๆ! คนเขาพูดมาขนาดนี้แล้ว ถ้านางยังยืนกรานอยู่ ก็เหมือนจะจงใจทำให้แม่เลี้ยงของผู้อื่นลำบาก

เหลียนฟางโจวไม่พอใจ แต่ไม่สามารถตอบโต้ได้ เพราะยังไงเมิ่งซื่อก็เป็นแม่เลี้ยงของคุณหนูใหญ่สกุลสวี!

ใครจะรู้ว่าหมอเทวดาเซวจะวางถ้วยชาในมือและถามด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ฮูหยินสวีหมายความว่าอย่างไร หมายความว่าฝีมือการรักษาของข้าไม่ดีเท่าหมอที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนหรือ? บอกข้ามาว่าหมอคนนั้นคือใคร ข้าจะได้ไปพบเขา!”

เหลียนฟางโจวแอบนึกสนุก จึงก้มหน้าลงเล็กน้อยทำเป็นไม่เห็นและตั้งใจฟัง

แม้ว่านางจะสงสัยเล็กน้อยว่า: ปกติพี่เซวไม่เป็นแบบนี้ วันนี้เป็นอะไรไป ทำไมดูเหมือนมีความโกรธแค้นนัก?

นางจะคิดได้อย่างไรว่า? ที่เซวอีชิงมีความโกรธแค้น ไม่ใช่ต่อเมิ่งซื่อ แต่เป็นต่อสองพวกนางสามีภรรยาต่างหาก!

เพียงแค่ไม่กล้าระบายโทสะใส่สองสามีภรรยา เมิ่งซื่อจึงกลายเป็นเป้าหมายที่ถูกระบายโทสะแทน

หมอเทวดาเซวไม่ใช่คนที่จะยอมอึดอัดใจ และในฐานะแพทย์เขารู้ดีว่าการเก็บความโกรธไว้ไม่ดีต่อสุขภาพ ดังนั้นเมื่อมีโอกาสเขาย่อมไม่ปล่อยให้พลาด

เมิ่งซื่ออึ้งไปชั่วขณะ และรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที คิดในใจว่า เจ้าก็แค่หมอรักษาคน มีอะไรที่ดีนักหนา! ข้ายังเป็นฮูหยินที่มีตำแหน่งนะ! อย่างไรก็ดี ข้าก็ยังเหนือกว่าคุณมาก! กล้ามากที่มาทำตัวไร้มารยาทต่อหน้าข้าแบบนี้!

คิดก็คิดไปเถอะ แต่หมอเทวดาเซวเป็นคนที่มีอิทธิพล แม้แต่ในราชสำนัก ฮ่องเต้และเหล่าพระสนมต่างก็ให้ความเคารพนับถือ นาง..เมิ่งซื่อจะกล้าทำอะไรเขาได้?

เมิ่งซื่อจึงต้องฝืนยิ้มและกล่าวว่า “หมอเทวดาเซวหมายความว่าอย่างไร ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้นเลย! ฝีมือการรักษาของท่านย่อมดีที่สุด! เพียงแต่ การเปลี่ยนหมอกลางคัน—”

“เอาเทียบยามาให้ข้าดูสิ” หมอเทวดาเซวขัดคำพูดของเมิ่งซื่ออย่างไม่พอใจ “เรื่องแค่นี้สำคัญอะไร ถ้าข้าไม่มีความสามารถขนาดนี้ก็ไม่คู่ควรจะเป็นหมอแล้ว! การดูแลคนไข้สำคัญที่สุด ฮูหยินพาเราไปหาคนไข้เถอะ ข้าไม่เคยไปดูคนไข้โดยเสียเวลาเปล่า”

เมิ่งซื่อโกรธจนร้องในใจว่า: มีใครที่ไร้เหตุผลยิ่งกว่าท่านอีกไหม! ท่านจะมาดูคนไข้โดยเสียเวลาเปล่าหรือไม่ มันเกี่ยวอะไรกับข้า! ก็ไม่ใช่ข้าที่เชิญท่านมานะ!

แต่บนใบหน้ากลับไม่กล้าแสดงความไม่สุภาพต่อหมอเทวดาเซวเลยสักนิด นางได้แต่กัดฟันจนแทบแตก