ป้าจางขมวดคิ้วมุ่น
สีหน้าของเหลียนฟางโจวและลูกชายของป้าจางเปลี่ยนไปเล็กน้อย เวลานี้ยังไม่เหมาะที่นางจะพูดอันใดกับลูกสะใภ้ตน นางทำหน้าดุใส่เหลียนฟางโจว “เจ้าซื้อเนื้อพวกนี้มารึ? หากเอาเงินนี้ไปซื้อข้าวกับมันเทศผสมกัน น่าจะพอให้กินไปได้หลายวันเชียว!”
เหลียนฟางโจวรีบเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
“ข้ารู้ว่าป้าจางจะต้องกล่าวกับข้าเช่นนี้! ท่านได้โปรดฟังข้าอธิบายก่อนเถิด ข้าและน้องรองขายเห็ดป่าซึ่งไปเก็บมาเมื่อสองสามวันก่อนได้
น้องรองยังเติบโตสมวัย สิ่งที่ทำไปไม่ได้หนักหนาจนฝืนสุขภาพของเขาเลย
ข้าอยากบอกอีกครั้งว่า อาหารฟุ่มเฟือยพวกนี้บ้านข้าจะกินเป็นบางโอกาสเท่านั้น! ข้าระลึกถึงบุญคุณที่ป้าจางและลุงลี่ช่วยพวกเราพี่น้องไว้เสมอ
ด้วยวิสัยข้าแล้วไม่อาจลืมพระคุณท่านได้ มิเช่นนั้นพวกเราพี่น้องคงกินของพวกนี้อย่างไม่สบายใจ!”
ทุกคนที่ได้ฟังคำอธิบายของเด็กสาวถึงกับแย้มยิ้มออกมา
เหลียนลี่เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ฟางโจวเจ้านี่
นับวันจะพูดจาเก่งขึ้นจริงๆนะ! เจ้าไม่ควรทำถึงขนาดนี้ พวกเราเป็นเพื่อนบ้านกัน การยื่นมือเข้าช่วย เป็นเพราะพวกข้าสุขใจที่ได้ทำ!”
“ใช่แล้ว!” ป้าจางจ้องเด็กสาวและยิ้มให้ นางไม่ขัดความปราถนาดีของคนตรงหน้า
และเลิกต่อว่าเด็กสาวแล้ว
เหลียนฟางโจวคลี่ยิ้ม ล้วงห่อผ้าเช็ดหน้าออกมาจากอกเสื้อ คลี่ห่อผ้า
และนำชุดพู่ห้อยดอกไม้พร้อมเครื่องประดับผม ส่งให้พี่จ้าวและลี่จวน หญิงสาวหันไปกล่าว
“ข้าซื้อเจ้าพวกนี้ให้ฉิงเอ๋อร์ เลยซื้อ ให้พี่จ้าวและอาจวนคนละชุดด้วย หวังว่าไม่รังเกียจ มันเป็นของใส่เล่นเล็กๆน้อยๆ
ไม่รู้ว่าพี่จ้าวและอาจวนชอบไหม!”
มีผู้หญิงและเหล่าดรุณีแรกรุ่นที่ไหน
ไม่ชอบแต่งตัว และไม่รักดอกไม้บ้าง? ฮูหยินจ้าวและลี่จวนต่างชอบอกชอบใจ
หยิบของนั้นขึ้นมาเพิ่งพิศ พลิกของในมือดูอย่างพอใจ สีหน้าซาบซึ้งปนดีใจ
ป้าจางเห็นลูกสะใภ้และลูกสาวมีความสุขยิ่งนัก
จึงไม่ได้กล่าวอันใด ทว่าหันมาจ้องเหลียนฟางโจว พร้อมทั้งส่ายหัวอย่างจนใจ
ทุกคนต่างคุยเรื่องสัพเพเหระอย่างเป็นกันเองสักพัก
จากนั้นเหลียนฟางโจวนึกเรื่องที่จะถามขึ้นได้ “เอ่อ.. ไม่ทราบว่าป้าจางให้ข้ามาหาด้วยเรื่องอันใดรึ?”
ป้าจ้างพลันนึกออกทันใด “ความจำข้านี้เลอะเลือนอะไรเช่นนี้! มัวแต่คุยเสียเพลิน
ลืมเรื่องที่ควรพูดไปเสียได้ ! คืออย่างงี้ เนื่องจากบ้านเจ้าไม่มีสัตว์เลี้ยงไว้ใช้งาน เช่นนั้นปีหน้าพวกเจ้าจะไม่มีปุ๋ยให้ใช้ ผืนดินที่ไม่ได้ใส่ปุ๋ยบำรุง เวลาเพาะปลูก จะได้ผลผลิตที่แคระแกรน
ไม่สมบูรณ์! พอดีว่าบ้านข้ามีเมล็ดดอกซี่หยุน(ต้นเถานมจีน
เป็นพืชตระกูลถั่ว) 10 จิน (5 กิโลกรัม) เจ้าเอาไปใช้ก่อน
หลังจากได้ผลผลิตแล้ว ค่อยเอาเมล็ดดอกซี่หยุนคืนมาให้ข้า 6-7 จินก็พอ(3-3.5 กิโลกรัม) จากนี้รออีกสักหลายวันหน่อย เจ้าค่อยหว่านให้เต็มทุ่งนา พอถึงต้นฤดูใบไม้ผลิ
มันจะโตเต็มที่ ให้เจ้าเอามาทำปุ๋ยพืชสดใช้แทนปุ๋ยคอกได้!”
 |
| ทุ่งดอกซี่หยุน |
 |
| ดอกซี่หยุน |
หลังจากหว่านเมล็ดดอกซี่หยุน
ทิ้งไว้ในช่วงเวลานี้ เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิ ต้นจะโตสูงประมาณหัวเข่าพอดี
ออกดอกสีม่วงอมชมพูขนาดเท่าเหรียญเงินทองแดง
บานสะพรั่งเต็มท้องทุ่ง ยามเมื่อไถพรวนผืนนา รากของมันที่เต็มไปด้วยปมเล็กๆจะถูกไถกลบฝังลงไปในดิน
เป็นปุ๋ยที่ดีนัก ซึ่งก็คือปุ๋ยพืชสดนั่นเอง
เรื่องนี้เหลียนฟางโจวย่อมรู้จัก ในโลกสมัยใหม่จะเห็นพืชพวกนี้ได้ตามพื้นที่ในชนบท
ไม่คิดว่ายามเมื่อนางมาอยู่ในโลกยุคโบราณ ที่นี่ก็ใช้วิธีนี้ด้วย
ครั้นแล้วเธอพยักหน้ายิ้มแย้ม “ลุงลี่และป้าจางช่างคิดได้ละเอียดรอบคอบนัก ทว่าพวกท่านไม่ต้องให้ข้ายืมมากมายปานนี้หรอก!”
“ผืนนาของเราไม่ใหญ่มาก เมล็ดเท่าที่มีอยู่ก็เพียงพอปลูกแล้ว! ข้าเตรียมให้เจ้าถุงหนึ่งแล้ว
เจ้าจงเอาไปเสีย! ช่วงหลายวันนี้ เจ้าคอยดูว่าวันไหนอากาศดี ก็ลงมือหว่านเมล็ดได้เลย”
ป้าจางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ฮูหยินจ้าวครั้นได้ยินแล้วรีบเข้ามาพูดเอาอกเอาใจ
“ฟางโจว เจ้ารอก่อน ข้าไปเอามาให้!”
เหลียนฟางโจวตกลง
สักพักฮูหยินจ้าวหยิบกระสอบเล็กๆมา
ให้เหลียนฟางโจว
เด็กสาวกล่าวขอบคุณ และเตียมจะกลับไป
ทว่าฮูหยินเจ้าโพล่งถามขึ้นด้วยความอยากรู้
“ฟางโจว..เจ้าบอกเมื่อครู่นี้ว่า วันนี้เจ้ามัวยุ่งเรื่องขายของหรือ? แล้วขายได้เงินเท่าไรรึ?”
เนื่องจากฮูหยินจ้าวถามเหลียนฟางโจวดูเหมือนไม่เสแสร้ง
เธอจึงยอมตอบ
ครั้นแล้วจึงแจงให้ฟัง “เห็ดที่พวกข้าเก็บมาได้เกือบสามกระสอบขายได้เงิน
4 เหลียง ..”
“อันใดนะ! มากมายขนาดนี้!” ฮูหยินจ้าวร้องขึ้นอย่างตกใจ สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ นอกจากจะอึ้งตะลึงแล้ว ยังอิจฉาด้วย
ไม่ใช่แค่นาง แม้แต่ลุงลี่ ป้าจาง
และลี่จวนทั้งสามต่างก็ตื่นตกใจไม่น้อย
เมื่อเห็นพวกเขามีอาการเช่นนี้
เหลียนฟางโจวค่อนข้างกระดากใจ
“ฟางโจว นี่ จริงรึ?” ป้าจางพึมพำ
เงิน 4 เหลียง ทำให้ครอบครัวหนึ่งมีกินมีใช้ไปได้มากกว่าครึ่งปีทีเดียว
เพียงใช้ระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วัน ก็หาเงินได้มากขนาดนี้ ออกจะเหลือเชื่อเกินไปแล้วจริงๆ!
“เห็ดพวกนี้ มีค่าจริงๆรึ?”
ฮูหยินจ้าวอดลอบมองตระกร้าที่เหลียนฟางโจวใส่เห็ดมาไม่ได้
ครั้นแล้วรู้สึกเสียดายโดยพลัน นั่นมันเงินทั้งนั้น หากกินเข้าไปก็น่าเสียดายยิ่งนัก!
เหลียนฟางโจวคลี่ยิ้ม
จากนั้นจึงเริ่มเล่าเรื่องแต่ต้นจนจบ
ป้าจางได้ยินถึงกับสีหน้าไม่ค่อยดี “เขาเซียนเติ้งซาน
เจ้าสองพี่น้องกล้าไปกันสองคน? จริงๆรึ!..”
ฝ่ายลูกสะใภ้รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา
จึงเอ่ยขึ้น “ท่านแม่ หากรู้ว่าพวกนั้นทำเงินได้มากขนาดนี้ ข้าก็อยากไปด้วย! จะกลัวอันใดกัน กลัวเงินในมือไม่พอใช้มากกว่า!”
“ดูเจ้าพูดเข้า!” ป้าจางค้อนตาใส่ฮูหยินจ้าว
ที่ไหนฮูหยินจ้าวจะใส่ใจ สายตากระหายอยากได้ จ้องมองเหลียนฟางโจว พลางสอบถาม
“ฟางโจว เจ้าไม่ไปเก็บเห็ดอีกแล้วหรือ? หากยังไปอยู่ พาข้าไปด้วยกันนะ!”
แล้วแสดงกริยาท่าทางคล้ายกับเป็นเพื่อนที่สนิทชิดเชื้อมานาน
ทันใดนั้นฮูหยินจ้าวบังเกิดความคิด
เรื่องเงินส่วนแบ่งทันใด
ทว่านางไม่รู้ว่าเห็ดชนิดใดกินได้
รวมทั้งชนิดใดกินไม่ได้ หากมีคนกินเข้าไป แล้วเกิดตายขึ้นมา จะเจอคดีความเอาได้ ตามมาด้วยปัญหาสารพัน ไปกับเหลียนฟางโจวย่อมปลอดภัยที่สุด
เหลียนฟางโจวค่อนข้างกระดากใจ เมื่อหันไปมองป้าจาง “ข้ารู้ว่าป้าจางและลุงลี่ดีถึงดีที่สุดต่อพวกเราพี่น้องมากมายนัก
เรื่องนี้ข้าไม่อยากเก็บซ่อนความจริงจากพวกท่าน ทว่ากลัวว่าท่านรู้หรือพบเข้าภายหลัง
คงไม่เห็นด้วย เช่นนั้นจึงทำไปตามลำพัง..”
เธอถอนใจเบาๆ “ป้าจาง ท่านเบาใจเถิด! ข้ามีความรอบคอบและระมัดระวัง
จะไม่กระทำสิ่งใดโดยขาดเหตุผล! เหลียนเซ่อ เขายังเล็ก
ยังมีเวลาเติบโตอีกมาก ที่ไหนกินแต่ข้าวอย่างเดียวจะเพียงพอ?
ข้าจึงต้องคิดหาทางอื่นๆด้วย!”
ลุงลี่ถอนหายใจ
พลางเอ่ยขึ้น “พวกเจ้านี่ช่างประสบแต่เรื่องลำบากยากเข็ญเสียจริง! เจ้าทำเพื่อน้องๆขนาดนี้ ในภายหน้าพวกเขาจะต้องดีกับเจ้าเป็นแน่!”
ป้าจางถอนหายใจออกมา “!ท่านพูดสิ่งที่ข้าอยากพูดไปหมดแล้ว? แต่เด็กน้อยเจ้าต้องระมัดระวัง
บนภูเขามีเห็ดมีมากกว่าร้อยชนิด หลายชนิดมีพิษรุนแรงหากคนกินเข้าไป เจ้าไม่อาจเก็บสุ่มสี่สุ่มห้าได้!
ซ้ำยังต้องวุ่นวายกับการจับเจ่าบนพื้นดินนานๆ ภายในป่ามีงูพิษหลายชนิด อีกทั้งมดด้วย ยามเก็บต้องมองให้ถี่ถ้วนก่อน หากมีร่องรอยว่ามีตัวอะไรคืบคลานอยู่
ก็ต้องรีบหลีกลี้ให้ไกล อันตรายร้ายแรงนั้นมีอยู่รอบด้าน บางครั้งอาจมีผลถึงชีวิต!”
ครั้นเหลียนฟางโจวได้ยิน ในจิตใจเริ่มเย็นเยียบ
จึงรีบเอ่ยขึ้น “ฟางโจวเข้าใจเหตุผลแล้ว
ขอบคุณป้าจางที่หยิบยกขึ้นมาชี้แนะ!”
ป้าจางแย้มยิ้ม
พยักหน้าครั้นแล้วไม่พูดอะไรอีก
ฮูหยินจ้าวอดรนถามขึ้นไม่ได้ “ฟางโจว
เจ้าไม่ไปแล้วหรือ? พรุ่งนี้รึ? หรือวันมะรืน? หรือวันอื่นเมื่อ..”
พื้นที่เขาเซียนเติ้งซานกว้างใหญ่ไพศาล แต่บริเวณที่เก็บเห็ดไม่กว้างมากนัก
ทว่านางก็ไม่ขัดขวาง หากจะไปกันหลายคน
ทันไดนั้นเธอจึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “พรุ่งนี้
ข้าและน้องรองวางแผนจะไป!”
คำเชื้อเชิญฮูหยินจ้าวนั้น
เธอไม่พูดออกมา กลัวว่า ป้าจางจะไม่ยินยอมในเรื่องนี้
อย่างไรก็ดี ถ้อยคำที่เธอกล่าวมาแฝงความหมายของการยินดีต้อนรับชัดเจน
ดวงตาฮูหยินจ้าวเจิดจ้า
เดินตรงไปจับแขนเหลียนฟางโจวเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “ฟางโจว
หรือข้าจะไปกับเจ้าด้วยพรุ่งนี้? แม้ว่าข้าไม่ค่อยรู้อันใดนัก อา
ข้าจะไม่กวนใจถามเจ้าให้มากไป ข้าแค่อยากหาเงินไว้ซื้อของที่ตัวเองชอบแค่นั้น!”
----------
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และการติดตามนะคะ
มาแล้วๆๆๆๆรอทั้งวันเลย
ตอบลบเดาทางฮูหยินจ้าวไม่ถูกหวังว่าคงไม่โลภมาก พระเอกบททองคำจริงๆ อยากรู้ตอนอาบน้ำแต่งตัวใหม่จักเป็นอย่างไร ลองแวะมาก่อนนอนก็ได้อ่านด้วย ขอบคุณค่ะ
ตอบลบพยายามเข้ามีมาให้เลี้ยงเพิ่มแล้ว
ตอบลบพยายามเข้ามีมาให้เลี้ยงเพิ่มแล้ว
ตอบลบชอบคุณค่าาา
ตอบลบขอบคุณคะ...พรุ่งนี้ไปเก็บเห็ดจะมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่าหนอ
ตอบลบขอบคุณมากค่ะ สนุกมากเราตามมาจากเด็กดี ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ต่อ
ตอบลบฮูหยินจ้าวนี่ความโลภลอยมาแต่ไกลเลยค่ะ หวังว่านางเอกเราคงไม่โดนเอาเปรียบนะคะ
ตอบลบขอบคุณผู้แปลค่ะ นิยายเรื่องนี้สนุกมาก รอตอนต่อไปเสมอค่ะ
ฮูหยินเจ้าตาเป็นเงินเหรียงแล้วนั่น
ตอบลบหวังว่าคงไม่ไปแย่งฟางโจวนะ
คนเยอะเรื่องแยะรึป่าว
ตอบลบขอบคุณมากค่ะ ติดเรื่องนี้มากๆ รอต่อนะคะ
ตอบลบขอบคุณึ่ึ่ สนุกมากกะ
ตอบลบ