จับแม่ทัพไปไถนา -บทที่ 83 อดีตคู่หมั้นรับเจ้าสาวเข้าพิธีวิวาห์

               “ช่างครึกครื้นดีจริงๆ!  ทั้งยังใหญ่โตหรูหรานัก!” เหลียนฟางโจวคลี่ยิ้ม  แล้วจึงปล่อยม่านหน้าต่างลง

                  เหลียนเซ่อกระแอมออกมา แล้วเอ่ยว่า “ในภายภาคหน้าเมื่อถึงคราพี่ใหญ่แต่งงาน  จะต้องยิ่งครึกครื้นดูดีกว่านี้มากนัก  ซ้ำยังใหญ่โตหรูหรากว่านี้อีกหลายเท่าด้วย!”

                  จากการป่าวประกาศไปทั่วหมู่บ้านของมารดาและพี่สะใภ้สกุลหัว  อาเจี่ยนจึงทราบเรื่องมาบ้าง พลางเอ่ยว่า “น้องรองกล่าวได้ถูกต้องแล้ว  คนสกุลหยางไม่ปราถนาท่าน  เป็นเพราะพวกเขามีตาแต่หามีแววไม่ จึงไม่อาจร่วมวงศ์วานกับท่านได้!  ถึงอย่างไร..ท่านจะได้แต่งให้กับบุรุษที่ดีกว่านี้แน่นอน!”

                  “พี่เจี่ยนพูดได้ดีนัก!”  เหลียนเซ่อเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

                  ใจของเหลียนฟางโจวพลันสัมผัสความอบอุ่นเบาๆ  จึงยิ้มน้อยๆออกมา

                  แท้จริงแล้วเธอได้เตรียมใจไว้แล้วว่าในชาติภพนี้เธอจะไม่แต่งงาน  เธอมีน้องสาวที่ต้องเลี้ยงดู  ซ้ำยังมีประวัติถอนหมั้นมาแล้ว  เมื่อน้องสาวโตขึ้น  เธอก็คงแก่เกินไปแล้ว  จะมีบุรุษสักกี่คนที่เต็มใจจะแต่งงานกับเธอ?  ต่อให้บุรุษพวกนั้นต้องการเธอ  เธออาจจะปฏิเสธพวกเขาก็เป็นได้!

                  และเพราะเรื่องนั้นด้วย  คืนวานที่หอหมิงเย่วเธอล้มใส่อาเจี่ยนโดยไม่สนใจธรรมเนียมชายหญิงสักเท่าใดนัก   เธอไม่ได้มีแผนจะแต่งงานกับใครเลยมิใช่หรือ   แล้วจะมาสนใจธรรมเนียมชายหญิงเพื่ออันใดกันเล่า?

                  เสียงจากด้านนอกดังกระหึ่มทะลุโสตประสาทเข้ามา  เป็นเสียงย่ำเท้าของคนในขบวนแห่ที่พาเจ้าสาวไปยังบ้านใหม่ของนาง  เสียงพูดคุยหัวเราะเฮฮาดังอยู่ข้างม่านหน้าต่างรถ  แหวกอากาศเข้ามา  ยามขบวนเคลื่อนผ่านไป  เหลียนฟางโจวจึงอดอยากรู้อยากเห็นไม่ได้  เลิกม่านหน้าต่างขึ้น โผล่หัวออกไปมองด้านนอก

                  อย่างไรก็ตาม  เจ้าบ่าวที่นั่งบนหลังม้าด้านหน้า  พลันหันหน้ากลับมาในจังหวะเดียวกับที่เธอชะโงกหน้าออกไปพอดี  แม้ว่าเหลียนฟางโจวจะรีบหลบ  แต่ก็ไม่ทัน  เธอสบตากับเขาพอดี

                  ทั้งคู่ต่างตกตะลึงพรึงเพริด

                  เหลียนฟางโจวตกใจ  รีบหดหัวกลับเข้าไปในรถม้า  ในหัวของหยางหวายชานมีเสียงดัง ‘ตูม’ ขึ้นมา  ใจเต้นกระหน่ำรัวดังใครเอาฆ้อนมาทุบ เป็นนาง!  เป็นนางจริงๆด้วย!

                  วันนี้เขาไปบ้านเจ้าสาวเพื่อรับนางมาเข้าพิธีวิวาห์  ดวงตาของเขาอดเหลือบแลไปมาในฝูงชนไม่ได้  พยายามมองหาเงาของหญิงสาวในดวงใจ  แต่ก็ไม่พบ  ไม่เพียงจะไม่พบแม้เงา  แม้แต่น้องสาวคนเล็กของนางเขาก็ไม่เห็น  เขาแอบเศร้าใจ  เมื่อคิดว่านางคงกำลังเสียใจร่ำไห้อยู่ที่ไหนสักแห่ง  เป็นเขาที่ผิด  ไม่มีความกล้าพอที่จะต่อต้านผู้ใหญ่ให้ถึงที่สุด  ในที่สุดเขาก็เข้าพิธีวิวาห์กับหญิงอื่นจนได้

                  เข้าไม่คาดคิดเลยว่าจะได้เห็นนางในห้วงเวลานี้

                  เดิมทีก่อนหน้านั้นนางไม่อยู่ที่บ้านนี่นา!  พวกเขายังมีวาสนาต่อกันหรือไม่นะ?  ไม่เช่นนั้นจะสามารถพบกันในนาทีสุดท้ายนี้ได้อย่างไร?

                  ใจของหยางหวายชานเริ่มมีความตื่นเต้นแปลกๆท่วมท้นขึ้นมา   ในอกวูบโหวงจากความรู้สึกแปลกประหลาดนี้   มันครอบงำไปทั้งร่าง  ทำให้จิตใจเขารุ่มร้อน  จนเผลอชักบังเหียนม้าหันกลับเพื่อเตรียมบังคับม้าพุ่งตรงไปหานาง!

                  “อ้าว เจ้าบ่าวหยุดม้าได้อย่างไร!  ขับม้าออกเดินเร็วๆสิ!  หากไปไม่ทัน  จะเสียฤกษ์เอานะ!”  นี่คือเสียงร้องทักของบรรดาแม่สื่อที่แต่งกายชุดแดงและเกล้าผมเป็นมวยกลมปักปิ่น ทัดดอกไม้ใหญ่2ดอก พวกนางมองเขา พลางส่งยิ้มล้อเลียนให้

                  จิตใจของหยางหวายชานที่รุ่มร้อนเริ่มเยือกเย็นลง  พลันเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาเล็กน้อย

                  เมื่อเขาช้อนตาขึ้นมาอีกครั้ง  รถม้าที่นางโดยสารมาซึ่งเคลื่อนตัวเชื่องช้า ก่อนหน้านั้นเป็นนาน ได้หายไปจากคลองจักษุเสียแล้ว

                  หยางหวายชานลอบถอนหายใจออกมาเงียบๆ   หันกลับไปชักม้าเดินหน้าต่อไป  เสียงหัวเราะเฮฮาของฝูงชนที่ลอยเข้าสู่โสตประสาท  ฉับพลันได้เลือนหายไป  คล้ายว่าค่อยๆแว่วออกไปไกลจากตัวเขาขึ้นเรื่อยๆ....

                  รถม้าวิ่งมาด้วยความเร็วอย่างสม่ำเสมอ  เป็นนานจนกระทั่งถึงบ้านเหลียนฟางโจวในที่สุด

                  จากในบ้าน ป้าสาม เหลียนเช่อ และเหลียนฟางฉิงได้ยินเสียงล้อบดถนนและฝีเท้าม้า  จึงได้เห็นคนทั้งสามลงจากรถม้า  ใบหน้าคนที่บ้านปรากฏรอยยิ้มต้อนรับทันที  เหลียนฟางฉิงดีใจยิ่งนัก ตะโกนร้องเสียงดัง “พี่ใหญ่!  พี่รอง!  พี่เจี่ยน!” แล้ววิ่งออกมาเป็นคนหน้าสุด

                  “คิดถึงพี่ใหญ่ไหมจ๊ะ?”  เหลียนฟางโจวกางแขนออกมารับเหลียนฟางฉิงที่ยิ้มร่าโผลเข้ามาด้วยความรักและเอ็นดู   สองดรุณีพี่น้องกอดกันกลมและยิ้มให้กัน

                  “อื้ม! พี่ใหญ่ไม่อยู่บ้าน  ตอนกลางคืนข้านอนไม่หลับเลย!”  เหลียนฟางฉิงผงกหัวขึ้น มองแล้วมองอีก  ปากเล็กๆส่งเสียงออดอ้อน

                  “พี่ใหญ่ ท่านคิดถึงข้าหรือไม่!  น้องฉิงคนนี้รักพี่ใหญ่ที่สุดเลยจ้ะ!”  เหลียนฟางโจวหยิกแก้มใสๆของน้องสาวด้วยความหมั่นเขี้ยว  พลางส่งยิ้มทักทายป้าสาม และเหลียนเช่อไปด้วย

                  “โอ้โฮ  ของฝากเต็มเลย!  มา..เข้ามาเร็วเข้า!”  ป้าสามสังเกตุเห็นอาเจี่ยน และเหลียนเซ่อกำลังยกห่อและกล่องของฝากที่อยู่บนรถม้าลงมา  ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้า  รีบยื่นมือไปช่วยยกของ

                  เหลียนฟางโจวดึงมือเหลียนฟางฉิง  ไปทักทายสารถีรถม้า  พลางเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม  “ลำบากพี่ชายแล้ว!  เข้ามาในบ้านข้าก่อนสิ  มารับน้ำชาสักถ้วย  บ้านช่องข้าไม่ค่อยเรียบร้อย  ไม่มีสิ่งให้ความสำราญใดๆ  ถ้ายังไงก็ขออภัยด้วยนะ!”

                  คนขับรถม้าอยากรีบกลับ  จึงส่งยิ้ม ลูบถุงหนังบรรจุน้ำ แล้วเอ่ยว่า “น้ำมีอยู่นี่แล้ว  ข้าคงไม่อาจกลับสายได้!  ไม่จำเป็นต้องเกรงใจไป..แม่นางเหลียน!  ข้าน้อยคงต้องขอตัวก่อนล่ะนะ!”

                  เหลียนฟางโจวเห็นเช่นนั้นแล้ว จึงไม่ฝืนรั้งเขาไว้อีกต่อไป จึงค้อมศีรษะเล็กน้อย พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม  “เช่นนั้น ข้าก็ไม่บังคับท่านแล้ว!”  พอกล่าวจบก็ล้วงเงินออกมา 3-4 เฉียน ยื่นให้คนขับรถม้า  พลางส่งยิ้มให้ “รบกวนท่านมากแล้ว เงินนี่...ท่านโปรดนำไปซื้อสุราไว้ดื่มอบอุ่นร่างกายเถิด!”

                  สารถีรถม้าชะงักไปเล็กน้อย   นึกไม่ถึงจริงๆว่าเหลียนฟางโจวจะให้เงินเขาเป็นสินน้ำใจ  จึงรู้สึกเก้อกระดากเล็กน้อย  ปฏิเสธอ้อมแอ้มพอเป็นพิธี  ก่อนจะรับเงินจากอีกฝ่าย  พร้อมกับเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ขอบคุณมาก แม่นางน้อย!  แม่นางโปรดกลับเข้าข้างในเถิด  ตัวข้านี้คงต้องขอตัวลาไปก่อน!”

                  เหลียนฟางโจวแย้มยิ้ม  มองสารถีขับรถม้าเลี้ยวออกไป  อาเจี่ยน เหลียนเซ่อและคนที่เหลือจึงกลับเข้าบ้าน

                  “เมื้อกี๊เจ้าให้เงินเขาไปเท่าไปไรกัน?”  สิ่งที่ป้าสามเห็น คือเหลียนฟางโจวให้เหรียญเงิน ไม่ใช่เหรียญอีแปะ จึงอดอิจฉาไม่ได้  ก่อนจะรวบถามทีเดียวเป็นชุดออกไป  “เจ้าได้เจอญาติหรือไม่?  เขาให้ยืมเงินไหม?  สกุลซู่เป็นอย่างไรบ้าง?  พวกเขารวยเป็นเศรษฐีใช่หรือไม่?”

                  “พวกเรากลับเข้าบ้านก่อนเถิด!  ค่อยๆคุยกันอีกที!”   เหลียนฟางโจวเอ่ยแย้มยิ้ม

                  ป้าสามไม่พอใจที่เหลียนฟางโจวพูดมาอย่างเห็นได้ชัด  พึมพำอยากจะพูดอะไรออกมา  เหลียนเซ่อเลยเอ่ยปากว่า “ป้าสาม  ญาติที่ชื่อฟางฉิงให้ของฝากมามากมายเลยนะ!”

                  “โอ จริงด้วย  ข้าต้องไปดูเสียหน่อยแล้ว  ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กทั้งสองแกะห่อของฝากเสียเละทะหรือยัง !”  ป้าสามรีบก้าวเดินเข้าบ้านอย่างเป็นกังวล

                  เมื่อครู่ก่อนเหลียนฟางฉิงและเหลียนเช่อถือกล่องของฝากเข้ามาในบ้าน

                  เหลียนฟางโจวคลี่ยิ้ม พลางโคลงศีรษะ  “พวกเราเข้าไปข้างในกันเถิด!”

                  ข้าวของที่หอบกลับมาด้วย  กองอยู่บนโต๊ะ  ป้าสามประเดี๋ยวก็ลูบกล่องนั้นดูที  กล่องนี้ดูทีพร้อมทั้งอุทานออกมา “แหม...พวกคนรวยนี่..เขาช่างแตกต่างจากพวกเราจริงๆนะ  แค่กล่องใส่ของฝากก็ยังดูงดงามมากแล้ว!  ไม่รู้ว่ามีสิ่งใดอยู่ข้างในบ้าง!  ฟางโจว เปิดดูได้หรือยังเอ่ย?”

                  ป้าสามโดยปกติ  แม้ว่าจะปากกล้า ชอบบ่นพึมพำเสียเป็นกระบุง  แต่จิตใจนั้นกลับเกรงบารมีเหลียนฟางโจวนัก  เมื่อเหลียนฟางโจวไม่เอ่ยปาก  นางจึงไม่กล้าขยับ

                  “เปิดได้เลย!  เปี๋ยวเจียบอกข้าว่า ของฝากมีผ้าตัดชุด  อยู่ทางด้านขวานั้น  แล้วก็กล่องขนมหวาน 2 กล่องด้วย!”  เหลียนฟางโจวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

                  ป้าสามจึงตอบรับถ้อยคำเหล่านี้ทันที  “ได้” แล้วช่วยเหลียนฟางโจว รื้อของออกมาดู  โดยเหลียนฟางโจวยืนอยู่ด้านหนึ่ง  แล้วเริ่มแกะกล่องและห่อของฝากหลายๆอัน

                  “นี่มันผ้าต่วนนี่  เนื้อผ้าหนาจังเลย อุ๊ย!  ยังมีอีกหลายผืนซุกอยู่ตรงนี้!”  ป้าสามตื่นเต้นดีใจ  ในมือคว้าผ้าที่มีสีเทาเงินและสีน้ำตาลซึ่งซุกอยู่ด้านล่าง  คลี่ออกมา และลูบไล้อย่างทะนุถนอม  เอ่ยด้วยรอยยิ้ม  “นี่มันขนกระต่าย  ขนแกะ  และขนหนูหิมะนี่นา  ว๊าว เอามาทำเป็นกุ๊น  และเสื้อกั๊กไม่มีแขนได้  ยามหน้าหนาวก็ไม่จำเป็นต้องกังวลกันแล้ว!”

                  “ข้างในนี้ยัดอะไรไว้เนี่ย  ช่างนุ่มมือจัง!”  เหลียนฟางฉิงเอามือลูบและขยี้ผ้าพิมพ์ลายฝักถั่วสีเข้มแล้วโพล่งขึ้น

                  เหลียนฟางโจวและป้าสามลองลูบไล้ดู  ป้าสามเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ  “โอ นี่ใช่ผ้าตัดชุดจริงๆรึ!  ไฉนถึงได้หนาเช่นนี้  ข้างในบุสิ่งใดไว้เนี่ย?  นุ่มอะไรเช่นนี้?”

                  คราแรกเหลียนฟางโจวคิดว่าคงบุด้วยใยฝ้าย  แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ เมื่อคิดได้ว่า...มันเป็นไปไม่ได้! 

  --------------------------------------------------------

 ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และการติดตามนะคะ

    นอกจากพระรองแล้ว  ไรท์รู้สึกสงสารอดีตคู่หมั้นของนางเอกอีกคน  ที่รักนางเอก แต่ขี้ขลาดเกินไป ภายหลัง ขนาดแต่งไปแล้ว ยังแอบมาด้อมๆมองๆให้นางเอกปวดหัวเล่นอยู่เรื่อยๆ

    ส่วนน้องสาวนางเอกว่าที่ฮองเฮานั้น เขามีบทคู่กับฮ่องเต้คนใหม่ อยู่ในนิยายเรื่องนี้ล่ะค่ะ แต่เป็น        ตอนท้ายๆเรื่อง  แหมก็พี่เขยนางเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ของแคว้นเชียวนะ  

     ส่วนนิยายทั้งสองเรื่อง ไรท์แปลจากเว็บจีนโดยตรงค่ะ ^-^

เมนท์ที่เฟซบุค