จับแม่ทัพไปไถนา-บทที่ 1043 สามวันกลับไปบ้านเดิม

 

บทที่ 1043 สามวันกลับไปบ้านเดิม

สวีอี้หยุนมองเขาเดินจากไปอย่างเหม่อลอย พิงหัวเตียงด้วยความหมดแรง ในใจเต็มไปด้วยความสับสนและกังวล น้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง นางพูดเบา ๆ ว่า “ทำไม... ทำไมถึงดีกับข้าขนาดนี้...”

นางไม่คู่ควรเลย นางไม่สมควรได้รับความรู้สึกแบบนี้!

สามวันต่อมา เป็นวันที่สวีอี้หยุนต้องกลับไปเยี่ยมบ้านเดิม

ตั้งแต่ที่ตระกูลสวีส่งเมิ่งถิงถิงไปแต่งงานแทนสวีอี้หยุนในคืนแต่งงานนั้น ไม่ว่าสวีกั๋วกงและเมิ่งซื่อจะรู้เรื่องหรือไม่ก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างสวีอี้หยุนกับตระกูลสวีก็ขาดสะบั้นลงอย่างสิ้นเชิง!

เหลือไว้เพียงแค่ความผูกพันทางนามธรรมตามหน้าที่และธรรมเนียมเท่านั้น

การกลับบ้านเดิมในวันที่สาม สำหรับเจ้าสาวคนอื่น ๆ นั้นเต็มไปด้วยความหวังและความคาดหวัง แต่สำหรับสวีอี้หยุนแล้ว นางอยากให้ไม่มีธรรมเนียมนี้เสียด้วยซ้ำ!

แต่ถึงอย่างไรนางก็ต้องทำตามหน้าที่ ถ้าไม่กลับไป มันก็จะเป็นความผิดของนางเอง!

ดังนั้นในเช้าวันนั้น หลังจากรับสำรับมื้อเช้าเสร็จ เหลียนเจ๋อจึงพานางกลับบ้านเดิม

ของขวัญสำหรับการกลับบ้านก็เตรียมไว้ตามธรรมเนียม เพียงแต่เป็นไปตามธรรมเนียมเป๊ะ ๆ ไม่มากไปไม่น้อยไปเลยแม้แต่นิดเดียว

ไม่ใช่แค่สวีอี้หยุนที่รู้สึกไม่พอใจ เหลียนเจ๋อเองที่เกือบจะได้เจ้าสาวที่ถูกสลับตัวมาโดยไม่มีเหตุผล ก็รู้สึกโกรธและอึดอัดอย่างมาก การเตรียมของขวัญเหล่านี้ก็ต้องฝืนใจอย่างที่สุด

ต่อให้บ้านตระกูลเหลียนจะรวยแค่ไหน เขาก็ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีขนาดนั้น การให้ของขวัญกับคนพวกนั้นยังสู้เอาไปให้สุนัขดีกว่าเสียอีก!

เหลียนฟางโจวรู้สึกกังวลเล็กน้อยว่าสองคนนี้อาจจะเสียเปรียบเมื่อไปที่จวนตระกูลสวี เหลียนเจ๋อเป็นคนซื่อโดยนิสัย ส่วนสวีอี้หยุนก็ไม่ต้องพูดถึง ถ้านางมีเล่ห์เหลี่ยมมากพอ ก็คงไม่ถูกปฏิบัติอย่างแย่ขนาดนั้นในจวนสวีกั๋วกงกั๋วกง—พูดถึงเรื่องนี้ นางเองก็นึกถึงพี่สาวลูกพี่ลูกน้อง..ฟางชิง ซึ่งมีแม่เลี้ยงที่โหดร้ายและน้องสาวต่างแม่ที่สร้างปัญหา ทว่าเหตุใดฟางชิงถึงยังสามารถใช้ชีวิตได้ดีเล่า?

เดิมทีนางคิดจะเตือนพวกเขาสักสองสามคำ แต่เมื่อคิดถึงสีหน้าที่เย็นชาและท่าทางที่เฉยเมยของสวีอี้หยุนแล้ว ไม่ว่านางจะห่วงใยแค่ไหนก็คงต้องกลืนคำพูดกลับไป

สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรเลย! ช่างเถอะ อาเจี่ยนพูดถูกแล้ว สามีภรรยาคู่นี้ก็ได้แต่งงานกันแล้ว เรื่องของพวกเขาก็ควรปล่อยให้พวกเขาจัดการเอง นางเป็นพี่สาวที่ยุ่งเรื่องมากเกินไป มันอาจจะไม่ดีนัก

บางทีพวกเขาอาจจะคิดว่านางเข้าไปยุ่งวุ่นวายมากเกินไปก็ได้!

เมื่อเหลียนเจ๋อและสวีอี้หยุนมาถึงจวนสวีกั๋วกง ที่หน้าประตูหัวหน้าพ่อบ้านพาลูกน้องสองสามคนมายืนรอ พอเห็นพวกเขาก็รีบยิ้มแล้วเข้ามาทักทาย

เหลียนเจ๋อยิ้มและพยักหน้า ทักทายกันสองสามคำ แล้วสั่งให้คนแจกเงินรางวัล จากนั้นก็เข้าไปพร้อมกับสวีอี้หยุนตามหัวหน้าพ่อบ้านเข้าไป

สวีกั๋วกงและเมิ่งซื่อไม่ได้ออกมาต้อนรับ แม้แต่สวีโม่ก็ไม่ได้มา

เหลียนเจ๋อก็ไม่ได้คาดหวังให้พวกเขาออกมา และไม่ได้พูดอะไร

หัวหน้าพ่อบ้านยิ้มและพูดว่า "ท่านกั๋วกงกับซื่อจื่อกำลังรอท่านเขยใหญ่และคุณหนูใหญ่ที่ห้องโถงรับรอง ส่วนฮูหยินใหญ่ไม่สบายกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องและไม่ได้มา ส่วนคุณหนูรองก็กำลังดูแลฮูหยิน จึงไม่ได้มา ท่านเขยใหญ่และคุณหนูใหญ่โปรดเข้าใจด้วยขอรับ"

สวีอี้หยุนมองเขาด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่พูดอะไร

เหลียนเจ๋อก็แค่ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า "อ้อ ไม่มีอะไรหรอก เราไม่ถือสา!" แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เขาไม่ได้แสดงความเป็นห่วงหรือกล่าวทักทายแม่ยายที่ป่วยตามมารยาทเลย

ในวันแต่งงานของเขา เมิ่งซื่อยังดูแข็งแรงดีอยู่เลย นี่แค่สองสามวันก็ป่วยจนลุกไม่ไหวแล้วหรือ? คิดว่าเขาหลอกง่ายหรือ? ในเมื่อนางไม่ต้องการแสดงท่าทีที่ดีตามมารยาท เขาเองก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นกัน!

ตามนิสัยเดิมของเมิ่งซื่อ นางคงไม่ทำแบบนี้

ในอดีต ถึงนางจะเกลียดสวีอี้หยุนแค่ไหน แต่นางก็ยังรักษาหน้าตามมารยาทได้ดี

หลัก ๆ คือในวันที่สวีอี้หยุนออกจากจวน นางถูกเหลียนฟางโจวทำให้อับอายมากจนกล้ำกลืนความโกรธไม่ลง ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งรู้สึกอับอายและโกรธแค้น แล้วนางจะมีสีหน้าที่ดีต่อสวีอี้หยุนและเหลียนเจ๋อได้อย่างไร?

แม้นางจะรู้ดีว่า "การป่วย" ในวันกลับบ้านนี้ไม่เหมาะสม แต่นางก็ยังทำแบบนั้นอยู่ดี!

สวีกั๋วกงไม่สามารถ "ป่วย" ได้ เพราะถ้าสามีภรรยาป่วยพร้อมกันทั้งคู่ คนทั้งเมืองจะต้องหัวเราะเยาะเป็นแน่!

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าสวีกั๋วกงจะยินดีต้อนรับลูกสาวคนโตและลูกเขยเลย

เขามีความไม่พอใจและความคิดแย่ ๆ ต่อสวีอี้หยุนอยู่แล้วมากมาย ตั้งแต่วันที่สวีอี้หยุนออกจากจวนและถูกเมิ่งถิงถิงวางแผนเล่นงาน เขาน่าจะรู้สึกผิดในใจ แต่เพราะเขารู้สึกผิดมากเกินไป จึงยิ่งไม่อยากเผชิญหน้ากับสวีอี้หยุน ทุกครั้งที่คิดเรื่องนาง เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ!

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังแอบคิดว่า: ลูกสาวคนนี้เหมือนเกิดมาเพื่อขัดขวางเขา! เรื่องที่เกี่ยวข้องกับนาง ไม่มีเรื่องใดในตระกูลสวีที่ราบรื่นเลย!

ความรู้สึกนี้ยิ่งทำให้เขาเกลียดชังและกล่าวโทษนางหนักขึ้น

แต่เขาก็ไม่คิดเลยว่า ต้นตอของปัญหานั้นมาจากเมิ่งซื่อเองหรือเปล่า? ถ้าไม่ใช่เพราะเมิ่งซื่อก่อเรื่องอยู่บ่อย ๆ เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้!

เหลียนเจ๋อและสวีอี้หยุนเข้าพบและทำความเคารพสวีกั๋วกงตามพิธีการ และทักทายสวีโม่ จากนั้นก็นั่งลงพูดคุยกันอย่างไม่สนิทสนม ไม่มีอะไรจะพูดมากนัก พูดไปไม่กี่ประโยคก็บรรยากาศเงียบลง

ตามธรรมเนียม คู่บ่าวสาวใหม่ควรจะรับประทานอาหารกลางวันก่อนค่อยกลับ แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะรู้สึกอึดอัดในใจ ก็ยังต้องอยู่ต่อ

สวีอี้หยุนลุกขึ้นทันที แล้วพูดกับสวีกั๋วกงด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า “ท่านพ่อ ข้าอยากไปที่โถงบรรพบุรุษเพื่อจุดธูปให้ท่านและกราบไหว้ท่านเจ้าค่ะ”

เหลียนเจ๋อลุกขึ้นตามและเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้าจะไปกับนางด้วย! ข้าควรจะไปกราบแม่ยายด้วยเหมือนกันขอรับ”

สวีกั๋วกงมองนางด้วยสายตาเย็นชาแล้วพยักหน้าอย่างช้า ๆ “มันควรจะเป็นอย่างนั้น พวกเจ้าไปเถอะ! อาโม่ พาพี่สาวและพี่เขยของเจ้าไปสิ!”

ยังไม่ทันที่สวีโม่จะตอบ สวีอี้หยุนก็พูดขึ้นก่อนว่า “ไม่ต้องหรอก! ข้าไปเองได้ ข้ารู้ทาง!”

สวีโม่ยิ้มแบบไม่ใส่ใจ ไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้ลุกขึ้น

สวีกั๋วกงพูดต่อว่า “เมื่อเจ้าจุดธูปไหว้แม่เจ้าเสร็จแล้ว ก็ควรไปเยี่ยมแม่เลี้ยงของเจ้าด้วย ยังไงนางก็เลี้ยงเจ้ามา!”

สวีอี้หยุนเหลือบมองบิดาของนางลึก ๆ ก่อนจะยิ้มเยาะและพูดช้า ๆ ว่า “ใช่เจ้าค่ะ ท่านพ่อวางใจได้ ข้าจะไปเยี่ยมแม่เลี้ยงของข้าแน่นอน นางไม่เพียงแต่เลี้ยงข้ามาอย่างดี แต่ยังดูแลด้วยความเอาใจใส่ ข้าต้องขอบคุณนางอย่างมาก ไม่เช่นนั้น ข้าคงรู้สึกว่าตัวเองไม่สมควรและอกตัญญูเกินไป! ท่านว่าจริงไหมเจ้าคะ ท่านพ่อ?”

การลำเอียงของบิดาที่มากถึงเพียงนี้ทำให้สวีอี้หยุนตัดใจจากเขาอย่างสิ้นเชิง

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของสวีกั๋วกงกระตุกอย่างแรง เขาเต็มไปด้วยโทสะแต่ไม่รู้จะพูดอะไร

เหลียนเจ๋อมีแววตาสว่างไสว ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มออกมา เขามองสวีอี้หยุนด้วยความอ่อนโยนและพูดอย่างอารมณ์ดี “หยุนเอ๋อร์พูดถูกแล้ว! แม่เลี้ยงยังถือว่าเป็นแม่เลี้ยง เจ้ายังควรไปเยี่ยมเยียน! เราไปที่โถงบรรพบุรุษกันก่อนเถอะ!”

สวีอี้หยุนยิ้มด้วยความขอบคุณให้เขาและพยักหน้าเบา ๆ “อืม” แล้วทั้งสองก็เดินไปด้วยกัน หลู่หมอมอและคนอื่น ๆ ก็ตามไปด้วย

ทิ้งให้สวีกั๋วกงยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นว่าพวกเขาเดินไปไกลแล้วจึงกระทืบเท้าพูดอย่างโกรธแค้นว่า “นังลูกสาวเนรคุณ! นังลูกอกตัญญู!”

สวีโม่หัวเราะหึ ๆ แล้วพูดว่า “ท่านพ่อ พวกเขาไปไกลแล้ว พูดแบบนี้ตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรล่ะ! ต่อหน้าพี่เขย ท่านก็ควรจะให้พี่สาวมีหน้ามีตาสักหน่อยนะ! ได้ยินว่าบ้านพี่เขยรวยมากเลยนะขอรับ!”

สวีโม่พูดพลางสายตาเป็นประกายเล็กน้อย