จับแม่ทัพไปไถนา -บทที่ 156 ไปขุดตอไม้ 1

                       “พี่เจี่ยน  ข้าไหนเลยจะเทียบเคียงท่านได้”  เหลียนเซ่อเอ่ยอย่างทดท้อใจ  “ท่านแค่ดีดหินก้อนเดียวก็โดนไก่ป่าที่กำลังกระพือปีกทะยานขึ้นฟ้าแล้ว  ข้าคงทำเช่นนั้นมิได้หรอก!”

                        เด็กหนุ่มนิ่งไปด้วยอารมณ์อิจฉาบุคคลผู้ไร้เทียมทาน  แล้วเอ่ยต่อไป “แล้วเมื่อไรข้าจะมีฝีมือขนาดนี้บ้าง!”

                        อาเจี่ยนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเรียนรู้ได้เร็ว  ซ้ำยังตั้งใจฝึกฝนอย่างหนัก   ฝึกปรือไม่นานฝีมือก็บรรลุถึงขั้นนี้แล้ว  นับว่าหาได้ยากนัก!  หากเจ้ายังเพียรลับฝีมือต่อไปไม่หยุดยั้ง  ข้าเชื่อว่าภายใน 2-3 ปีนี้  จะต้องบรรลุผลสำเร็จเป็นแน่  ที่ข้าบอกว่ามิจำเป็นต้องใช้ธนูและลูกศรโลหะ  หาใช่ให้เจ้าขว้างหินแทนไม่  เอาไม้ไผ่มาทำธนูและลูกศรก็ดีไม่ต่างกัน”

            เหลียนเซ่อได้ฟังแล้วดวงตาพลันทอประกายเจิดจ้า รีบเอ่ยละล่ำละลัก  “จริงรึ!  ท่าน...ท่านสามารถใช้ไม้ไผ่ทำคันธนูกับลูกศรได้จริงรึ?”

            เหลียนฟางโจวหัวเราะขำ “ฮ่าฮ่าฮ่า...เรื่องแค่นี้ก็ต้องถามด้วย!  อาเจี่ยนน่ะ…หากทำไม่ได้  เขาจะพูดเป็นวรรคเป็นเวรกับเจ้าขนาดนี้ไปทำไมกัน!”

            อาเจี่ยนเลยหัวเราะขำออกมาอีกคน

            “เช่นนั้นก็ดียิ่งนัก!  ต้นไผ่มีขึ้นอยู่ทุกที่  อย่างนี้ก็ง่ายเลยสิ!”  เหลียนเซ่อเอ่ยด้วยความดีใจ

            อาเจี่ยนแย้มยิ้มเอ่ยว่า  “มิใช่ไม้ไผ่อะไรก็สามารถใช้ได้นะ  จะให้ดีที่สุด ต้องใช้ไม้ไผ่ที่ปลูก 4 ปีขึ้นไป  ส่วนลูกศรก็ต้องเหลาหัวให้แหลมคม!”

            ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหลียนฟางโจวตาฝาดหรือไม่อย่างไร   พอกล่าวถึงธนูกับลูกศร  ลูกตาดำสุกใสดั่งหินเนื้อแก้วทั้งคู่ของอาเจี่ยนพลันเข้มขึ้นสองส่วน  ความตื่นเต้นในดวงตาก็ฉายชัดขึ้นอีกสองส่วน

            เธอจ้องหน้าอาเจี่ยนอย่างตื่นตะลึง   จนลืมตัวไปชั่วขณะ

            ทว่าหญิงสาวไม่รู้หรอกว่า   ตัวอาเจี่ยนเองก็รู้สึกผิดปกติแบบเดียวกับเธอเช่นกัน  คล้ายว่ามีอะไรบางอย่างซึ่งนอนก้นอยู่ในใจกำลังหมุนวนเป็นเกลียวพร้อมพุ่งขึ้นมา  ทำให้ทะเลใจของชายหนุ่มที่เคยราบเรียบนิ่งสนิทมานาน  พลันคล้ายต้องลมพัด  จนกระเพื่อมไหวเป็นระลอกคลื่นน้อยๆไม่หยุดยั้ง

            ดูคล้ายว่า  สิ่งนี้พร้อมจะแสดงตัวออกมาอยู่รอมร่อแล้ว  ในสมองของชายหนุ่มพลันปรากฏภาพต่างๆเลื่อนผ่านไปอย่างเร็วจี๋ปานฟ้าแลบ  เขาไม่มีเวลาพอจะเพ่งมองภาพเหล่านั้นให้กระจ่าง และประมวลผลว่าภาพที่เห็นเหล่านั้นคืออะไร  ซ้ำเขายังทึมทื่ออยู่กับที่  ยามเมื่อภาพเหล่านั้นเลือนหายไป

            อาเจี่ยนอดขุดภาพเหล่านั้นขึ้นมาดูอีกครั้งไม่ได้   ท่าทางของชายหนุ่มจึงดูค่อนข้างเหม่อลอย

            เหลียนเซ่อเลื่อนสายตาไปสำรวจเหลียนฟางโจว  แล้วกลับมามองอาเจี่ยนอีกคน  เห็นปฏิกิริยาของคนทั้งสอง ก็พลันตะลึงไป  พอคืนสติกลับมา  เขาก็อดใจเต้นแรงไม่ได้  รีบร้องเรียกเสียงดัง “พี่ใหญ่...พี่เจี่ยน  พวกท่าน...พวกท่านเป็นอะไรไป!”

            เสียงเรียกคนทั้งสองดังขึ้นไม่หยุด   เหลียนฟางโจวและอาเจี่ยนรู้สึกคล้ายสะดุ้งตื่นจากความฝัน 

            พอคืนสติกลับมาแล้ว  คนทั้งสองจึงพบว่าต่างคนต่างเหม่อลอยทั้งคู่  เลยยิ้มออกมาด้วยความขัดเขิน

　　“ไม่มีอันใด   ข้าเพิ่งนึกได้ว่ายังมีธุระอื่นอีกน่ะ”  เหลียนฟางโจวหัวเราะกลบเกลื่อน

　      “ข้า...ข้าก็เช่นกัน”  อาเจี่ยนเอ่ยอีกคน

            เหลียนเซ่อร้อง “อ้อ”  มาคำหนึ่ง  ชัดเจนเลยว่าเด็กหนุ่มไม่คล้อยตามเลยสักนิด  เพียงดูแล้วก็ไม่พบสิ่งใดผิดสังเกตุ  แม้เขาอยากจะถาม แต่ใจกลับไม่กล้า  จึงหยุดซักไซ้ไร่เรียงต่อ

　　　      เพียงไม่นาน  เหลียนเซ่อก็ถูกเรื่องธนูและลูกศรไม้ไผ่ดึงดูดความสนใจไปหมดสิ้น  เด็กหนุ่มเอาแต่ถามคำถามร้อยแปดกับอาเจี่ยนอย่างตื่นเต้น

            อาเจี่ยนหัวเราะ  ตอบคำถามอย่างตั้งใจ  พูดอธิบายเหลียนเซ่อทีละคำถาม

　　ยามผ่านเข้าเมืองจึงจ่ายเงินซื้อของมาสองสามอย่าง   ได้แก่เชือกเอ็นสัตว์  กระดาษทราย  หนังวัว  เพื่อเอาไว้ทำธนูและลูกศรตามต้องการ

            ครั้นแล้ว คนทั้งหมดจึงเดินทางกลับ  ในที่สุดเหลียนเซ่อก็เจอไม้ไผ่เหมาที่มีคุณสมบัติตามที่อาเจี่ยนต้องการ  จึงตัดต้นไผ่ไป 2 ต้น  พอตัดไม้ไผ่ลำยาวมาได้ 2 ลำแล้วก็ขนขึ้นรถเกวียนเทียมลา เอากลับไปบ้าน

            พอถึงบ้านแล้ว  เหลียนฟางโจวจึงขนจอบ พลั่ว ขวาน  เคียวและเครื่องมืออื่นๆไปเก็บเรียงไว้บนชั้นวางของในเพิงคอกสัตว์

　　　　เหลียนฟางฉิงกับเหลียนเช่อพินิจดูไม้ไผ่ลำยาวสีเขียว 2 ลำ ตรงกลางปล้องบุ๋มลงมีสีเหลือง  จึงอดถามว่าเอามาทำอะไรไม่ได้?

　　            พอได้ยินเหลียนเซ่อเฉลย  ทั้งสองคนก็ตื่นเต้นนัก  ดวงตาจับจ้องอาเจี่ยนด้วยความหมายมาดอยากได้แบบเหลียนเซ่อบ้าง 

            เหลียนฟางโจวส่ายหน้าเล็กน้อย   มิอยากเข้มงวดกับพวกเขานัก  ได้แต่เพียงเอ่ยเตือน “คอยให้เขาผ่าไม้ไผ่เป็นซีกๆก่อน  อย่าได้เอามือเข้าไปจับเล่า  อยู่ให้ห่างจากพี่เจี่ยนเลย   ตอนเขากำลังผ่า  อาจบังเอิญไปบาดมือพวกเจ้าจนเลือดออกเอาได้   แล้วอย่ามาร้องไห้นะ!”

            เหลียนฟางฉิงกับเหลียนเช่อรับคำ

            อันที่จริง  อาเจี่ยนแก่กว่าเหลียนฟางโจวมาก คือราวๆ 7-8 ปี  เธอควรเรียกขานเขาว่า ‘พี่เจี่ยน’  ถึงจะถูกต้อง  ทว่าเหลียนฟางโจวในชาติภพที่จากมาหาใช่เด็กสาวอายุน้อยไม่  แม้วิญญาณจะอยู่ในร่างเด็กสาว   แต่กว่าเธอจะทำตัวให้กลมกลืนไปกับครอบครัวสกุลเหลียนในยุคโบราณนี้ได้  ก็เล่นเอาหืดขึ้นคอไปเหมือนกัน   ครั้นจะให้เธอมาเรียกขานอาเจี่ยนว่า ‘พี่’  ก็ยังยากเย็นสำหรับเธออยู่ดีนั่นเอง

            หนำซ้ำ  ตัวอาเจี่ยนเองก็ดูไม่ถือสา ที่เธอไม่เรียกเขาว่า ‘พี่’  ส่วนเหลียนฟางโจวเองก็สะดวกใจที่จะเรียกขานชายหนุ่มรุ่นพี่ว่า ‘อาเจี่ยน’

            อาเจี่ยนเห็นเด็กๆตาวาวมองตนเอง  คอยเฝ้าดูอย่างใจจดใจจ่อว่าเขาจะทำออกมายังไง  จึงหัวเราะหึหึ   แล้วย้ายมานั่งทำงานบนเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ในลานบ้าน  ในมือจับมีดเหลาไม้ไผ่จนบาง  ทำทุกสิ่งอย่างมีแบบแผนละเอียดละออ

            ชายหนุ่มขยับมือไม้ได้แคล่วคล่องชำนิชำนาญ   ดูลื่นไหลง่ายดายประหนึ่งเมฆเคลื่อนน้ำไหล  ทำไปโดยไม่ต้องหยุดคิด   คล้ายสัญชาติญาณอย่างหนึ่งทำนองเดียวกับ การกินอาหาร หรือเข้านอนอย่างไรอย่างนั้น

            และแล้วชายหนุ่มพลันหยุดมือที่กำลังเคลื่อนไหวลง   อดรำพึงในใจตนเองมิได้    ไยเขาถึงคุ้นเคยกับงานทำคันธนูและลูกศรนักนะ?   อย่าบอกนะว่าแต่ก่อนเขามักทำอาวุธพวกนี้เป็นอาจิณ?   อย่าบอกนะว่า  เขาเคยอยู่ในครอบครัวนายพราน?  ทว่าดูคล้ายไม่เชิงนัก....เพราะว่านอกจากเรื่องธนูและลูกศรแล้ว   กับพวกเหยื่อ เช่นนกหรือสัตว์ป่าเทือกนั้น  กลับมิเคยดึงดูดความสนใจเขาเลย

            กล่าวโดยสรุป  เรื่องคันธนูกับลูกศร  เขารู้สึกกับมันในทางที่แตกต่างออกไป

            “พี่เจี่ยนช่างเก่งกาจจริงๆ!”  เหลียนฟางฉิงร้องออกมาด้วยความชื่นชม

            อาเจี่ยนพลันกลับคืนจากภวังค์ แล้วหันไปคลี่ยิ้มให้เด็กน้อย  พลอยเลิกครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ไปในที่สุด

            ต่อให้คิด   เขาก็รู้ดีว่าตนเองคงนึกเรื่องราวหนหลังไม่ออกอยู่ดี 

            ในที่สุดก็ถึงเวลามื้อเย็น  อาเจี่ยนทำคันธนู 2 อันเสร็จเรียบร้อย  เหลาไม้ไผ่เป็นลูกศรได้ 10 ดอก

            เมื่อมองคันธนูที่โค้งงอ และลูกศรยาวพวกนั้น  ผิวของมันสะท้อนความวาวของไม้ไผ่  เส้นเอ็นวัวผูกไว้กับคันธนู ทำเป็นสายธนู  เมื่อดึงเบาๆแล้วปล่อย  ก็สั่นไหว ส่งเสียงดังหึ่งๆ  เมื่อเอามือจับคันธนูยกขึ้นมา  พลันรู้สึกได้ถึงความน่าเกรงขาม

            ลูกศรไม้ไผ่ที่แหลมคมพวกนั้นเล่า  แต่ละดอกหนาประมาณนิ้วมือ  จากส่วนหัวลูกศรถึงปลายหางจะมีลักษณะกลมแล้วค่อยๆแบนลงในส่วนปลาย  ส่วนปลายบั้งเป็นแฉก  เอาแผ่นโลหะบางๆเสียบไว้  เมื่อถือไว้ในมือ  จะรู้สึกเย็นและหนัก

　　            เด็กทั้งสามคนต่างตื่นเต้นยินดี   เหลียนเซ่อเอาแต่ชื่นชมสิ่งประดิษฐ์ใหม่จนวางไม่ลง  เหลียนฟางฉิงกับเหลียนเช่อได้แต่อิจฉาพี่ชายไม่หยุด  จึงรบเร้ากันเซ็งแซ่  อยากให้อาเจี่ยนทำให้ตนบ้าง

                        อาเจี่ยนเจอเด็กสองคนเอาแต่เซ้าซี้ไม่เลิก  จึงหัวเราะ “ที่จริงแล้วเรื่องนี้  พวกเจ้าต้องไปขออนุญาตพี่สาวก่อน   หากพี่สาวพวกเจ้าเห็นด้วย   ข้าถึงจะทำให้ได้!”

                        เหลียนฟางฉิงและเหลียนเช่อพลันห่อเหี่ยวทันใด  เพราะเหลียนฟางโจวย่อมไม่ยอมให้ทั้งสองคนเล่นของอันตรายแบบนั้นเป็นแน่

                        เหลียนเซ่อเองรู้สึกทุกข์ใจไปกับน้องๆ  ทว่าคงให้เด็กทั้งสองเล่นของแบบนี้ไม่ได้  จึงเอ่ยปลอบใจ  “พวกเจ้ายังเล็กนัก  อย่าเล่นของแบบนี้จะดีกว่า!   เอาอย่างนี้  ไปขอพี่เจี่ยนให้ทำเตี้ยงกง (หนังสติ๊ก) ให้พวกเจ้าเล่นดีหรือไม่?   หากให้พี่เจี่ยนทำเตี้ยงกงให้   มันต้องดีกว่าที่พวกเราทำเองแหงๆ!”

                        ดวงตาของเหลียนฟางฉิงกับเหลียนเช่อเป็นประกายวิบวับ  บังเกิดความยินดีปรีดาขึ้นทันใด   พากันพยักหน้าหงึกหงัก

　　            “เตี้ยงกง(หนังสะติ๊ก) หรือ?”  อาเจี่ยนเริ่มเหงื่อตก  “ของแบบนี้....ข้าทำไม่เป็น....”

                        เหลียนฟางฉิงและเหลียนเช่อไหนเลยจะยอมเชื่อเล่า?  เหลียนเซ่อเองก็ไม่เชื่อเหมือนกัน!

　                  พี่เจี่ยนจะไม่รู้จักได้อย่างไรเล่า?   พวกเขาเชื่อฝังหัวว่า ไม่มีอะไรที่พี่เจี่ยนและพี่สาวพวกเขาทำไม่ได้   แล้วยังจะมีสิ่งใดอีกหรือที่เขาไม่สามารถทำเล่า!

                        อาเจี่ยนจึงหมดทางเลือก  จำต้องยอมทำแต่โดยดี  มิต้องสงสัยเลย  ชายหนุ่มลงมือทำเตี้ยงกงภายใต้การกำกับของพี่น้องสามคน

                        ดังภาษิตกล่าวไว้ว่า   เมื่อรู้ดีเรื่องหนึ่ง  ก็ต้องรู้ดีทุกๆเรื่อง  ส่วนอาเจี่ยนเอง  ก็ดูคล้ายว่าเกิดมาฉลาดล้ำ   พวกเหลียนเซ่อจึงอธิบายให้ชายหนุ่มฟังเพียงคร่าวๆ   เพราะคิดว่าเขาย่อมเข้าใจหมดเปลือกอยู่แล้ว   

                        ทำเตี้ยงกง มันก็แค่งานเด็กๆ   จะเสียเวลาเท่าไรกันเชียว?   เพียงไม่นาน  เตี้ยงกงอันเล็กงดงาม 2 อัน ก็ถูกทำออกมาเสร็จเรียบร้อย

　　　　เหลียนฟางฉิงและเหลียนเช่อหยิบขึ้นมาหมุนเล่นในมืออย่างชื่นชมยินดี  เหลียนเซ่อเองก็ลองทดสอบดูบ้าง   พลางเอ่ยยกย่องอาเจี่ยนผู้ไร้เทียมทานว่า  “พี่เจี่ยน...นี่นะหรือที่ท่านบอกว่าทำไม่เป็น!   เทียบกับที่พวกเราทำมาแต่ก่อนแล้ว  ถือว่าดีเยี่ยมไร้ที่ติเสียจริงๆ!”

                        “….”  อาเจี่ยนขยับริมฝีปากคล้ายจะพูด  จากนั้นก็พ่นเสียงหัวเราะออกมาเพราะกลั้นไม่ไหว

              --------------------------------------------------------------------------

      ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และการติดตามค่ะ ^-^

     สปอยล์เล็กน้อย..

     พระเอกความจำเริ่มมาลางๆแล้ว  แต่จะฟื้นความจำได้ ก็ปาจะไปหกร้อยตอนค่ะ

     ส่วนบ้านตากอากาศบนเขาสวนผลไม้  ตอนนางเอกหึงพระเอกเพราะเข้าใจผิด ก็เคยมาหลบให้พระเอกง้ออยู่ที่นี่

     ส่วนเหลียนเซ่อ ต่อไปจะได้แสดงฝืมือช่วย พระเอก กำจัดฝูงหมาป่าที่มารุกรานหมู่บ้านในอนาคตได้ค่ะ

　

เมนซที่เฟซบุค