เซียวมู่จะใช่คู่ต่อสู้ของเขาที่ไหน?
ซึ่งก็คงไม่ต่างจากครั้งที่แล้ว เขาถูกเซวียอวี้ชิงบังคับให้เล่ารายละเอียดทุกอย่างจนหมดเปลือก
เซวียอวี้ชิงรู้สึกขบขัน แล้วถอนหายใจ สุดท้ายก็อดส่ายหน้าไม่ได้: แม่นางปี้เถาคนนั้นโชคร้ายจริงๆ! และเรื่องโชคร้ายแบบนี้ก็เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า! นี่ คงไม่ใช่ว่า —
หัวใจของเซวียอวี้ชิงเต้นกระตุก แล้วอดลอบมองเซียวมู่สองครั้งไม่ได้
"ท่านหมอเซวีย ท่านต้องไม่บอกคนอื่นเรื่องนี้นะ! มันเกี่ยวพันถึงชื่อเสียงของแม่นางผู้อื่น และหากไปทําร้ายคนอื่นเข้า มันจะไม่ดี ..." เซวียมู่รีบกล่าวเตือนอย่างเข้มงวด
เซวียอวี้ชิงกลอกตาใส่อีกฝ่าย พลางแอบถอนหายใจ : ปี้เถาออกจะเป็นหญิงสาวที่ฉลาด ขี้เล่นทําไมหญิงสาวที่ฉลาดและขี้เล่น ทั้งร่าเริงสดใสเช่นนั้น นางไปสนใจคนแบบนี้ได้อย่างไร? คนแบบนี้ นางก็ยังไปดูแล จนผู้อื่นถึงกับเรียกขานนางว่า "แม่นางผู้อื่น!"
เซวียอวี้ชิงแค่นเสียง แล้วพูดขึ้นเบา ๆ "ชื่อเสียงรึ? เจ้ายังรู้จักคำนี้อยู่เหรอ? น้ำแกงเหลืองถูกเทใส่ท้องสุนัขหรือไร? เจ้าทําเรื่องแบบนั้นไปได้ยังไง! เรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? บอกข้ามาสิว่า แม่นางยังจะมีชื่อเสียงอยู่ไหม? แล้วต่อไปนางจะแต่งงานออกเรือนกับใครได้อย่างไร? เจ้าจะทําให้ผู้อื่นมีค่าคู่ควรกับสามีในอนาคตของนางได้อย่างไร? "
เซวียอวี้ชิงสาดคำถามประชดประชันไปหลายคำถาม จนทําให้เซียวมู่เวียนหัว ดวงตาดำมืด ความรู้สึกผิดลึก ๆ ก็กวาดไปทั่วร่าง
และที่ทําให้เขายิ่งไม่พอใจเพิ่มขึ้น ก็คือคำถามสุดท้ายของเซวียอวี้ชิง สามีในอนาคตรึ? ไม่รู้ว่าคนแบบไหนกันที่จะเป็นสามีของนางในอนาคต? เมื่อคิดว่าในอนาคต นางจะแต่งงานมีสามี ความไม่พอใจจางๆที่ซ่อนอยู่ของเซียวมู่ ก็ยิ่งปรากฏชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
"ข้า นั่นคือสาเหตุที่ข้ามาหาท่านหมอเซวียไงเล่า? ท่านเป็นคนมีความรู้กว้างขวาง ท่านช่วยข้าคิดหน่อยสิ ท่านว่าข้าควรทําอย่างไรดี!" เซียวมู่พยายามระงับความไม่พอใจในใจ แล้วขอความช่วยเหลืออีกฝ่าย
เซวียอวี้ชิงแค่นเสียง "หากรู้ตั้งแต่เนิ่นๆ วันนี้เจ้าก็ไม่ควรทำตั้งแต่ทีแรก! นี่เป็นสถานการณ์ที่สิ้นหวัง และมีเพียงหนทางเดียวเท่านั้น! "
"ทางไหนกัน!" ดวงตาของเซียวมู่เจิดจ้า เขารีบถามอย่างร้อนใจ"
เจ้าต้องแต่งงานกับนาง!" เซวียอวี้ชิงขยับปากอ้าๆหุบๆ ก่อนจะพ่นถ้อยคำออกมาแรงๆ จากนั้นก็กล่าวต่อ: "ขอเพียงเจ้าแต่งงานกับนาง ปัญหาทั้งหมดก็จะได้รับการแก้ไข มิฉะนั้น หึๆ ข้าก็ไม่รู้แล้ว!"
เซียวมู่นึ่งงันไปอีกครั้ง แล้วพึมพำออกมา "แต่งงานกับนางรึ?"
"อะไร? เจ้าไม่พอใจเหรอไร? เซวียอวี้ชิงจ้องมองอีกฝ่าย
"ข้าเปล่า! ข้า—" เซียวมู่โพล่งออกมา แล้วเอ่ยอย่างเคร่งเครียด "ข้าเกรงว่านางจะไม่อยาก..."
ปี้เถาเกลียดเขายิ่งนัก เขารู้ดี เวลาพบกันทีไร นางไม่เคยทำหน้าดีๆให้เขาเลย ที่นางช่วยเขาเมื่อวานนี้ ก็คงเห็นแก่หน้าหัวหน้าของเขากระมัง แต่ข้า – เฮ้อ เป็นเรื่องในอดีตที่ไม่น่าจดจำนัก!
การแต่งงานกับนางคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดจริงๆ ข้าย่อมไม่มีข้อคัดค้าน เป็นลูกผู้ชาย ก็ควรจะรับผิดชอบในสิ่งที่ก่อไว้ แต่นางจะเต็มใจไหมนะ!
เซวียอวี้ชิงยิ้มแล้วพูดว่า "นางจะไม่เต็มใจได้อย่างไร ในเมื่อทุกอย่างมาถึงขั้นนี้แล้ว นางจะทําอะไรได้อีกเล่า นอกจากแต่งงานกับเจ้า
"ข้า—" เซียวมู่รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเข้า ก็รู้สึกไม่สบายใจโดยไม่มีเหตุผล ราวกับว่านางถูกบังคับให้แต่งงานกับเขา
แต่ความอึดอัดคับข้องใจนี้ ต้องเก็บงำไว้ในใจเท่านั้น ไม่อาจระบายออกไปได้!
แม้ว่าสิ่งที่หมอเซวียพูดมา ต่อให้จะไม่น่าฟัง แต่ก็มิได้พูดผิดเลย!
เมื่อนึกถึงผ้าเช็ดหน้านุ่มๆสีชมพูอ่อนๆปักลาย ที่มีกลิ่นหอมจางๆ หัวใจของเซียวมู่ก็ร้อนผ่าวหน่อยๆ และรสชาติที่บอกไม่ถูก ซึ่งเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน ก็ค่อยๆไหลรินออกมา และเอ่อท้นไปทั่วหัวใจ
เซวียอี้ชิงจ้องมองอีกฝ่ายตาใส แล้วพูดว่า "เร็วเข้า! เมื่อคืนนี้ไม่รู้ว่าแม่นางผู้อื่นมาที่บ้านเจ้าได้ยังไงกัน! โอ ช่างน่าเสียดายจัง! ต่อไปหากเจ้าพบนาง เจ้าก็พูดแต่เรื่องดีๆกับนาง เจ้าก็ลดทิฏฐิมานะลง แล้วไปขอความช่วยเหลือซะ! ที่จริง เจ้าสามารถไปพบพี่สะใภ้ของเจ้าก่อน เพราะนางเป็นคนสนิทข้างกายพี่สะใภ้ - เดี๋ยวนะ! "
เซวียอวี้ชิงเงยหน้ามองเซียวมู่ขึ้นลงสองรอบ แล้วถามด้วยสีหน้าจริงจังอันหาดูได้ยาก "เจ้าต้องคิดให้กระจ่าง ชัดเจนว่านี่เป็นเรื่องชั่วชีวิต จะทำอะไรคลุมเครือไม่ได้! หากเจ้าแต่งงานกับแม่นางของผู้อื่นจริงๆ เจ้าก็ต้องดีกับนาง หากเพียงเพราะแต่งเพื่อรับผิดชอบ ข้าก็ถือว่าใช้ได้! แม่ม่ายของผู้อื่นก็ยังแต่งงานได้เลย และหากนางยอมรับ ก็นับเป็นโชคดีของนางด้วย และมันก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร ข้ามองว่าปี้เถาไม่ใช่คนประเภทที่มีความคิดคับแคบ ไม่ยอมเปิดใจแต่อย่างใด ท้ายที่สุดถึงนางจะมีฐานะด้อยกว่าเจ้า แต่ไม่ว่าอย่างไร นางก็นับว่าป็นสาวใช้คนสนิทข้างกายพี่สะใภ้ เจ้าก็ลองคิดให้ถ้วนถี่ดูว่าเจ้ารังเกียจหรือไม่! "
ตัวเขาเองก็ไม่สนใจประเด็นปลีกย่อยเหล่านี้อยู่แล้ว แต่เขาไม่อาจบอกได้ว่าคนอื่นจะคิดเช่นนั้นหรือไม่
หากเพราะคําพูดของเขา เซียวมู่อาจคล้อยตามอย่างสับสน และแต่งงานกับปี้เถาด้วยใจที่สับสน พอเวลาผ่านไป ชีวิตของอีกฝ่ายก็เริ่มมีความไม่เต็มใจมากขึ้นทุกวัน นั่นก็จะกลายเป็นความผิดของตัวเขาแล้ว
เซียวมู่ยิ้มแล้วเอ่ยว่า "ท่านหมอเซวีย ท่านก็อย่าได้ประเมินข้า..เซียวมู่ผู้นี้ต่ำไปเช่นกัน! นับแต่ข้าตั้งใจจะแต่งงานกับนาง ข้าก็ไม่สนเรื่องพวกนี้หรอก ภายหน้าข้าย่อมปฏิบัติต่อนางอย่างดี! "
เซวียอวี้ชิงพยักหน้า "เช่นนั้นก็ดีแล้ว! "
เซียวมู่ขบคิดเรื่องนี้สักครู่หนึ่ง แล้วเกิดความลังเลแล้ว ลังเลอีก และอดสงสัยอีกครั้งไม่ได้: "แต่ว่า นางเกลียดข้าออกจะตาย เอ่อ ข้าไม่กลัวว่าท่านหมอเซวียจะหัวเราะเยาะข้า หากนางหันมามองข้า แล้วนางกลอกตาใส่ หรือไม่ก็แค่นเสียงใส่ข้า ไม่ว่าทางไหน เอ่อ ข้าก็ไม่มีหน้าดีๆแล้ว! และหากนางไม่อยากแต่งงานกับข้า ข้าก็ไม่อยากบังคับคนอื่น ท่านหมอเซวีย ท่านบอกข้าสิว่า ถ้าเป็นกรณีนี้ ข้าควรจะชดเชยให้คนอื่นอย่างไร? "
เซวียอวี้ชิงรู้สึกหดหู่จนแทบอยากจะไล่เตะเซียวมู่ออกไปพ้นประตู! เจ้าสารเลวนี่! เจ้าตั้งใจฟังที่ข้าพูดหรือเปล่าเนี่ย?
เจ้าหมอนี่มีคำว่า "ถ้าเกิดว่า" อยู่ในใจ และไม่ว่าเขาจะวิเคราะห์เรื่องนี้กับอีกฝ่ายอย่างไรมันก็ไร้ประโยชน์ เซวียอวี้ชิง จึงกล่าวว่า "เช่นนั้นแล้ว เราค่อยมาคุยเรื่องนี้ทีหลังก็แล้วกัน! เดินหน้าไปถามก่อนเถิด! "
เห็นได้ชัดว่าเซียวมู่ไม่พอใจกับคําตอบของหมอเซวีย แต่เมื่อเห็นใบหน้าหงุดหงิดของเซวียอวี้ชิงที่มาถูกเขารบกวนเวลานอน เขาคงจำต้องรีบออกไปทั้งอย่างนี้ อย่างไม่สบอารมณ์นัก และในที่สุดชายหนุ่มก็กล้ำกลืนสิ่งที่ยังอยากจะพูดลงไป พลางพยักหน้าแล้วถอนหายใจ: "เช่นนั้น ข้าจะไปก่อน ท่านหมอเซวีย พักผ่อนเถิด!"
เจ้าควรจะไปตั้งนานแล้ว!
เซวียอวี้ชิงจ้องมองอีกฝ่าย แล้วหาวออกมาเสียงดัง "เชิญ! ข้าไม่ส่งละนะ! ก่อนที่เขาจะพูดจบ เซวียอวี้ชิงก็หันหลังกลับ แล้วเดินกลับไปที่ห้องของตน
เซียวมู่เกาหัว และในที่สุดเขาก็ทำใจกล้าไปที่จวนตระกูลหลี่
เหลียนฟางโจวเพิ่งจะตื่นนอน และยังไม่ได้ล้างหน้าหวีผมเลย ยามได้ยินเด็กสาวใช้รุ่นเล็กเข้ามารายงานว่า "เมื่อครู่ก่อนแม่ทัพเซียวมาขอเข้าเยี่ยมฮูหยิน แต่เขาออกไปแล้ว และบอกว่าจะกลับมาอีกทีภายหลัง และให้ใครเข้ามาแจ้งให้ฮูหยินทราบก่อน!"
เหลียนฟางโจวอดตกตะลึงไม่ได้ พลางเหลือบมองปี้เถาที่ยืนอยู่ข้างๆเธอโดยไม่รู้ตัว และเป็นดังคาด เธอเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอจึงเก็บสายตากลับมาเงียบๆ ก่อนจะพยักหน้ายิ้มแย้มให้สาวใช้รุ่นเล็ก: "เจ้าออกไปบอกคนที่ดูแลประตูชั้นที่สองว่า ข้ารับทราบแล้ว! เมื่อแม่ทัพเซียวมาอีกครั้ง ก็เชิญเขาเข้ามาได้เลย! "
สาวใช้รุ่นเล็กรับคําสั่ง และล่าถอยออกไป
ไม่นานหลังอาหารมื้อเช้า เซียวมู่ก็มา
เช่นเดียวกับที่ปี้เถาที่ออกจากไปจากห้อง และได้บังเอิญประจันหน้ากับเซียวมู่พอดี หญิงสาวหน้าซีดและ ร่างกายสั่นเทิ้มโดยไม่รู้ตัว โดยไม่ต้องคิดเป็นครั้งที่สอง นางก็รีบหมุนตัว แล้วค้อมกายเดินเลี่ยงออกข้างไปตามระเบียงทางเดิน ทำเอาไห่ถังที่เดินตามนางมาด้วยกัน ตกตะลึงไปชั่วครู่
หัวใจของเซียวมู่เต้นโลดขึ้นมา เขาอยากจะเรียกนาง แต่แล้วก็ลังเลเล็กน้อย แล้วนางก็เดินจากไปแล้ว
เซียวมู่อดแอบถอนหายใจไม่ได้ และก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย: นางเกลียดเขาจริงๆด้วย!
…
ขอบคุณมากค่ะ รอท่านแม่ทัพกลับมา
ตอบลบสมควรแล้วล่ะที่จะคู่กัน
ตอบลบสู้สู้นะ!! ท่านแม่ทัพเซียว
ตอบลบความรู้สึกช้าจัง
ตอบลบหมอเซวียฉลาดที่สุด
ตอบลบขอบคุณค่ะ
ไม่อยากให้ปี้เถาคู่กับเจ้าทึ่มนี่เลย หมอเซวียยังมองออกว่าแม่นางฉินเป็นคนยังไง แต่เซียวมู่นี่หลงจนไม่ยอมรับความจริงเลย จริงๆปี้เถาเจอกันแต่ละครั้งก็ไม่เห็นจะมีเรื่องดีๆอะไร ไปหลงรักคนแบบนี้ได้ไงก่อน
ตอบลบ