จับแม่ทัพไปไถนา-บทที่ 1057 แผนร้ายรออยู่ที่นี่แล้ว!

 

บทที่ 1057 แผนร้ายรออยู่ที่นี่แล้ว!

 

นายกับบ่าวทั้งหลายปล่อยเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าเรื่องจะจบลงเท่านี้

เพียงไม่กี่วันต่อมา ฮูหยินสองเมิ่ง ..เซวียซื่อ ก็กลับมาอีก!

ครั้งนี้เซวียซื่อไม่ได้มาโต้เถียงหรือพูดมากกับสวีอี้หยุน แต่กลับยิ้มเย็นชาแล้วบอกความตั้งใจตรง ๆ

เรื่องยังคงเป็นเรื่องเดิม คือให้สวีอี้หยุนเป็นคนตัดสินใจรับเมิ่งถิงถิงเข้ามาในจวนเป็นผิงชีหรือภรรยาที่มีศักดิ์เท่าเทียมกัน แต่ครั้งนี้นางยิ่งหยิ่งยโสกว่าเดิม

"ข้าบอกแล้วไง หลานสาวข้า เจ้าควรให้คำตอบข้าเร็ว ๆ หน่อยดีกว่า! มิฉะนั้น อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจนะ! ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว เจ้าต้องใช้ชีวิตไปโดยก้มหน้าก้มตาในเมืองหลวง อย่ามาโทษว่าน้าสะใภ้ไม่ปรานี! ฮึ เจ้าจ้องข้าทำไม? ยังจำได้ไหมเมื่อสองสามวันก่อนที่เจ้าไปไหว้พระที่วัดต้าซิง? วันนั้นก็มีฮูหยินและคุณหนูจากสองสามตระกูลไปไหว้พระเช่นกัน มีคนเห็นเจ้าเยอะแยะ! บรรดาบ่าวที่ตามมาด้วยสายตาแหลมคม ใครจะรับประกันได้ว่าไม่มีใครสังเกตเห็นอะไรบ้าง หรือใครจะกล้ารับประกันว่าจะไม่มีใครปากพล่อยพูดออกไป? ถึงเวลานั้นหากหลานสาวได้ยินข่าวลืออะไร อย่าได้โทษข้าล่ะ!"

หลู่หมอมอและสวีอี้หยุนโกรธจนหน้าซีด จึงเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมจู่ ๆ สวีอี้เจินถึงได้ชวนนางไปไหว้พระ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง!

เซวียซื่อหัวเราะแล้วพูดว่า “เรื่องนี้หลานสาวไม่ต้องกังวลหรอก! ถ้าอย่างนี้ หลานสาวตกลงแล้วใช่ไหม? อีกสองวันก็เป็นวันมงคล หลานสาวก็ส่งแม่สื่อไปพูดเรื่องแต่งงานเถอะ! เรื่องนี้ต้องรีบจัดการให้เสร็จเร็ว ๆ!”

“อย่าฝันไปหน่อยเลย!” สวีอี้หยุนพูดด้วยโทสะ

เซวียซื่อหัวเราะแล้วว่า “หลานสาวอย่าเพิ่งโกรธ ทุกเรื่องควรคิดให้รอบคอบ! ทำไมล่ะ? หลานสาวเองก็เคยเจอเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วไม่ใช่หรือ? หรือว่ายังไม่ได้รับบทเรียนอะไรบ้างเลย?”

สวีอี้หยุนแทบจะพูดอะไรไม่ออกด้วยความโมโห

แต่เซวียซื่อกลับลุกขึ้นอย่างสง่างาม ยิ้มกว้างด้วยความพอใจ “หลานสาวก็คิดไปเรื่อย ๆ นะ สองวันน่าจะพอใช่ไหม? อีกสองวันข้าจะมาอีกครั้ง! หวังว่าตอนนั้นหลานสาวจะใจเย็นขึ้นแล้ว!”

“อย่าได้ฝัน! อย่าได้ฝันไปเลย!” สวีอี้หยุนพูดด้วยเสียงสั่น แต่เซวียซื่อกลับไม่สนใจแม้แต่น้อย พลางยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินออกไป

ฮึ จะมาสู้กับนางน่ะ ยังอ่อนหัดเกินไป!

“โอ๊ะ ฮูหยินผู้นี้เป็นใครกัน? ดูท่าทางไม่คุ้นหน้าเลยนะ! อาหยุน เจ้าแนะนำข้าหน่อยสิ!” เซวียซื่อยังไม่ทันได้ออกไป ก็ถูกเหลียนฟางโจวกับชุนซิ่งที่เพิ่งเข้ามาขวางไว้พอดี

แม้ว่าเซวียซื่อจะไม่เคยพบเหลียนฟางโจวมาก่อน แต่เมื่อเห็นอีกฝ่าย นางก็เดาได้ทันทีว่า อีกฝ่ายต้องเป็นคนที่คิดไว้ ใบหน้าของเซวียซื่อจึงเปลี่ยนสีเล็กน้อย

“ต้ากูหน่ายนาย! ท่านมาแล้ว!” หลู่หมอมอแสดงอาการดีใจระคนประหลาดใจราวกับได้เจอผู้ช่วยชีวิต จึงรีบยิ้มและรีบเข้าไปทำความเคารพ

สวีอี้หยุนใจเต้นแรง กลัวว่าเหลียนฟางโจวจะได้ยินเรื่องที่เพิ่งคุยกันเมื่อครู่นี้ นางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย รีบรวบรวมสติแล้วฝืนยิ้มทำความเคารพเหลียนฟางโจว พลางเรียก “ต้ากูหน่ายนาย” แล้วแนะนำเซวียซื่อให้รู้จัก

อาจเป็นเพราะคำลูกสาวที่ลูกสาวเล่าไว้ก่อนหน้านี้ จึงทำให้เซวียซื่อรู้สึกกลัวโดยไม่รู้ตัวเมื่อประจันหน้ากับเหลียนฟางโจว

พูดให้ถูกก็คือ เหลียนฟางโจวเคยทำให้เมิ่งถิงถิงต้องอับอายอย่างที่สุด ตามหลักแล้วเซวียซื่อน่าจะเกลียดเหลียนฟางโจวมากๆ

ทว่าในความเป็นจริง แม้จะมีความโกรธเคืองอยู่บ้าง แต่ความกลัวก็มีมากกว่าหลายเท่า

คนชั่วต้องเจอกับคนชั่วที่เหนือกว่า!

“อ้อ ที่แท้ก็ฮูหยินสองเมิ่งนี่เอง! ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว!” เหลียนฟางโจวยิ้มอย่างมีเลศนัย

เซวียซื่อยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้น ฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “ฮูหยินหลี่กับหลานสาวคงมีเรื่องจะคุยกัน ข้าขอลาไปก่อนแล้วกัน!”

“ช้าก่อน!” เหลียนฟางโจวยิ้มแล้วพูดว่า “เราก็เป็นญาติกันทั้งนั้น อยู่คุยกันก่อนเถอะ! หรือว่าฮูหยินสองเมิ่งจะไม่ให้เกียรติข้า?”

“จะเป็นไปได้อย่างไร! ฮูหยินหลี่พูดเล่นแล้ว!” เซวียซื่อรู้สึกขุ่นเคืองใจอยู่บ้าง แต่ไหนเลยจะกล้าปฏิเสธ? ยิ่งเมื่อมองไปที่พวกบ่าวที่เหลียนฟางโจวพามายืนเฝ้าอยู่หน้าประตูอย่างคุกคาม ก็รู้ดีว่าปฏิเสธไม่ได้ นางจึงต้องฝืนใจนั่งลง

หลังจากพูดคุยกันไม่กี่คำ เหลียนฟางโจวก็หันไปมองเซวียซื่อแล้วยิ้ม “นี่มันแปลกจริง ๆ เลยนะ! ปกติเจ้าไม่ค่อยจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับอาหยุนสักเท่าไหร่ แต่พออาหยุนเพิ่งแต่งเข้ามาได้ไม่กี่วัน เจ้าก็มาเยือนถึงสองครั้งแล้ว! ข้าอยากรู้จริง ๆ ว่ามีเรื่องสำคัญอะไรหรือ?”

“ข้า...” เซวียซื่อหน้าตึง พูดไม่ออก

นางไม่คิดว่าเหลียนฟางโจวจะพูดจาตรงขนาดนี้!

เมื่อเห็นดวงตาที่คมกริบของเหลียนฟางโจวที่เหมือนจะมองทะลุใจนางได้ เซวียซื่อยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

“ฮูหยินหลี่คงเข้าใจผิดไปกระมัง” เซวียซื่อฝืนยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก “อาหยุนเป็นหลานสาวของข้า... ข้าเป็นน้าสะใภ้ ก็ต้องห่วงใยหลานสาวของตัวเองเป็นธรรมดา...”

“จริงหรือ?” เหลียนฟางโจวยิ้มพร้อมกับตบมือ “ข้านึกว่าเจ้าจะเกลียดนางเสียอีก! ข้าก็คิดว่าเจ้าคงจะเกลียดข้าด้วย! เพราะว่าต้องมาเจอกับข้าและนาง ความฝันอันยิ่งใหญ่ของลูกสาวเจ้าก็พังทลายลงหมดแล้ว!”

“เจ้า!” ใบหน้าของเซวียซื่อซีดเผือดไปในทันที และเปลี่ยนเป็นแดงด้วยความอับอาย นางแทบจะหายใจไม่ออกจนรู้สึกหน้ามืดไปชั่วขณะ

หลู่หมอมอและปิงเหมยต่างรู้สึกสะใจที่ได้เห็นเช่นนั้น ส่วนปิงลู่มองเหลียนฟางโจวด้วยสายตาชื่นชม ประหนึ่งมีประกายดาวระยิบระยับ ส่วนสวีอี้หยุนก็ใจเต้นแรงจนตกตะลึง

เหลียนฟางโจวหรี่ตาแล้วมองเซวียซื่อด้วยความเย็นชา “ข้าว่าอย่างไร? หรือข้าพูดผิด? หรือเจ้าลืมสิ่งที่ลูกสาวของเจ้าทำไว้เสียแล้ว?”

เซวียซื่อแทบจะกระอักเลือดออกมา!

นางจะพูดอะไรได้? เรื่องนี้ก็เป็นลูกสาวของนางที่วางแผนหลอก โดยเอาตัวเองสับเปลี่ยนแทนเจ้าสาวตัวจริง แม้ว่าเหลียนฟางโจวจะทำอะไรไป นางก็ไม่มีสิทธิ์จะต่อว่าได้!

เหลียนฟางโจวเองก็ไม่ได้อยากจะเสียเวลาพูดคุยกับอีกฝ่ายมากนัก จึงพูดว่า “แมวร้ายเข้าบ้านจะมีอะไรดี? ฮูหยินสองเมิ่งก็อย่าคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปเลยนะ ต่อไปอย่าเจ้ามาเยือนบ้านสกุลเหลียนอีก มิฉะนั้น อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!”

เซวียซื่อทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงหัวเราะเยาะออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “โอ้ ข้าก็อยู่มาครึ่งค่อนชีวิตแล้ว ยังไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าต้ากู้หน่ายนายที่แต่งออกเรือนไปแล้วจะกลับมายุ่งเรื่องบ้านเดิมของตัวเอง! ฮูหยินหลี่อยากแสดงอำนาจก็ควรกลับไปที่จวนเว่ยหนิงโหวของท่านเถอะ เพราะคนคุมจวนที่นี่ไม่ใช่ท่าน!”

“ถึงอย่างไรข้าก็ยังเป็นต้ากู้หน่ายนายของสกุลเหลียน แล้วเจ้าเป็นใคร? คำพูดแบบนี้เจ้ามีสิทธิ์พูดหรือ? ถ้าเจ้ามีความสามารถ ก็ลองไปเยือนจวนโหวซิ่นหยางบ่อย ๆ ดูสิ เพราะที่นั่นต่างหากคือลูกสาวแท้ ๆ ของเจ้า เจ้ากล้าหรือเปล่า! มาอยู่ในบ้านของน้องชายข้า แล้วยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องและสะใภ้ของข้า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน!”

หลู่หมอมอกลัวว่าสวีอี้หยุนจะพูดอะไรที่ทำให้เหลียนฟางโจวเสียหน้า จึงรีบไอเบา ๆ แล้วพูดว่า “ฮูหยินสองเมิ่งพูดผิดแล้ว! ฮูหยินสองของพวกเรายังเด็กและไม่เคยบริหารจัดการเรื่องใด ๆ การที่ต้ากู้หน่ายนายกรุณามาช่วยถือว่าเป็นบุญคุณอย่างมาก อีกอย่าง ฮูหยินสองของพวกเรารู้ดีว่าใครเป็นคนในครอบครัว ใครไม่ใช่ ฮูหยินสองเมิ่งไม่ควรพูดจายุแยงทำไมต้องพูดเรื่องที่ไม่สมควรนะเจ้าคะ!”