จับแม่ทัพไปไถนา -บทที่ 153 สวนผลไม้สกุลหลิน 2

                       “ข้าชื่อเฟิงชูแห่งสวนป่าผลไม้สกุลหลิน  พวกท่านอยากซื้อหน่อพันธุ์ผลไม้ใช่หรือไม่?” หลินเฟิงชูถามแย้มยิ้ม

            เหลียนฟางโจวผงกศีรษะให้พร้อมรอยยิ้ม  “พวกเราอยากจะขอชมดูก่อน  หากเจอของที่เหมาะสมก็อยากจ่ายมัดจำล่วงหน้าไว้ก่อน  ไว้คอยฤดูใบไม้ผลิปีหน้า  เมื่อนั้นค่อยมาเอาอีกครั้ง!”

            หลินเฟิงชูพยักหน้า  จึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม  “ย่อมได้  ตราบที่พวกมันยังสามารถอยู่รอดปลอดภัยในไร่เราได้นะ  สวนผลไม้สกุลหลินของพวกเรามีผลไม้มากมายหลากหลายชนิด  ไม่ทราบว่าพวกท่านอยากได้อะไรบ้าง?   ส่วนใหญ่คนที่มาซื้อล้วนอยากได้หน่อพันธุ์อายุราว 3-4ปีกันทั้งนั้น   แล้วก็อยากได้ที่อายุราว 2-5 ปีด้วย  พวกท่านชอบใจแบบใดบ้าง?”

            เหลียนฟางโจวจึงถามกลับ “แล้วท่านมีผลไม้แบบตอนกิ่งขายหรือไม่?”

          “อืม! ย่อมมีอยู่แล้ว!”  หลินเฟิงชูพยักหน้า  สีหน้าฉายแววภาคภูมิใจ  เอ่ยเนิบช้า “แถมยังทำกิ่งตอนไว้เป็นอันมากอีกด้วย  กิ่งที่เราเลือกล้วนเป็นกิ่งพันธุ์ชั้นเยี่ยมที่สุด  กิ่งตอนที่ซื้อไปจะออกผลคืนกลับภายในไม่เกิน 3 ปี  ขึ้นปีที่สองก็สามารถให้ผลผลิตได้แล้ว  หน่อพันธุ์ที่เพาะไว้มีผลหลายชนิดมีจำนวนมากทีเดียว  ไม่กี่ปีก็ออกผลแล้ว!”

            ต้นผลไม้พวกนี้ล้วนโดดเด่น  คัดสรรเฉพาะพันธุ์และรสชาติดีเท่านั้น  การตอนกิ่งก็ใช้ศิลปะขั้นสูงที่น้อยคนนักจะทำได้   ความชำนาญเหล่านี้ได้ถูกส่งผ่านภายในตระกูลจากรุ่นสู่รุ่น  มิต้องสงสัยเลยว่า  ไยหลินเฟิงชูถึงกล่าวออกมาด้วยความภาคภูมิใจเป็นล้นพ้น

            เหลียนฟางโจวคลี่ยิ้ม “พวกเราขอดูหน่อพันธุ์ขนาดอายุ 3-5 ปีได้หรือไม่?  เอาทุกพันธุ์เลย!  เพราะกะว่าจะขอซื้อสักจำนวนหนึ่ง!”

            หลินเฟิงชูได้ฟังแล้ว  ดวงตาพลันเรืองวาบ  ในใจก็ให้คะแนนลูกค้าใหญ่กลุ่มนี้เพิ่มสามส่วน   เจ้าของสวนพยักหน้าแย้มยิ้ม “ได้แน่นอน  พวกท่านเชิญตามข้ามา!”  กล่าวจบก็พาลูกค้าทั้งกลุ่มไปยังแปลงเพาะหน่อพันธุ์ผลไม้ทางทิศใต้

　    ในที่สุดก็มาถึงสถานที่ทำงานที่คนสกุลหลินทำมาตลอดชีวิต   หน่อพันธุ์ที่เพาะทั้งหมดล้วนถูกปลูกไว้เป็นสัดเป็นส่วน   ต้นไม้ให้ผลถูกเพาะไว้เป็นแปลงๆแยกตามอายุอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย  กระทั่งทางเดินที่ใช้เดินไปดู  ก็ยังจัดทำไว้ให้เดินสะดวกสบายนัก 

            แค่เดินดูผ่านๆก็ต้องใช้เวลาถึง 2 เค่อแล้ว (30 นาที)  ขณะที่เดินดูหน่อพันธุ์ผลไม้ เหลียนฟางโจวได้สอบถามผู้ขายเป็นครั้งคราว  หลินเฟิงชูก็ตอบทุกคำถาม  เรื่องพวกนี้ เหลียนเซ่อและอาเจี่ยนไม่เข้าหัวเอาเสียเลย  ได้แต่ฟังเสียงคนทั้งคู่สนทนากันอย่างออกรสออกชาติเท่านั้น!

            อันที่จริงในชาติภพที่จากมา เหลียนฟางโจวได้เคยเรียนรู้และอบรมเรื่องการเพาะพันธุ์ไม้ผลมาแล้ว  ทว่าเธอมิคิดเปิดเผยต่อหน้าหลินเฟิงชู  ในภพชาตินี้ เธอเป็นเพียงเด็กสาวอายุน้อย  จึงมิควรมีความรู้ในศาตร์เฉพาะทางขั้นสูงมากเกินไป  และเป็นการไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะมาแสดงออกต่อหน้ายอดฝีมือในยุคนี้  หญิงสาวย่อมทำได้เพียงซักถาม  ทว่าสิ่งที่เธอถามไปก็คือสิ่งที่เธอรู้กระจ่างแจ้งอยู่แล้ว

            ดูๆไปแล้วก็ใกล้เคียงกับที่เธอรู้   หญิงสาวจึงเจรจาเพียงเรื่องการสั่งซื้อในท้ายสุด

            เหลียนฟางโจวนิ่งคิดสักครู่  แล้วคลี่ยิ้ม “ข้าต้องการกิ่งตอนผลไม้ราวๆ 4,000 ต้น  ทั้งหมดขอเป็นขนาดอายุราว 3-5 ปี   อยากได้ผลไม้ทุกชนิดคละกันไป  คงประมาณนี้   โดยมีสัดส่วนของต้นพลับมากที่สุด!”

            เหลียนฟางโจวยังวางแผนพาเหลียนเซ่อและน้องๆขึ้นเขาเซียนเถิงซานไปหาต้นไม้ผลราว 300-400 ต้นกลับมาด้วย  พอถึงฤดูใบไม้ผลิกิ่งตอนที่สั่งซื้อจากสวนป่าผลไม้สกุลหลินไว้ ก็น่าจะแข็งแรงสมบูรณ์พร้อมจะนำมาทาบกิ่ง หรือเสียบยอดกับต้นไม้เหล่านี้ได้แล้ว

　　            หลินเฟิงชูอธิบายว่าหน่อพันธุ์ในสวนผลไม้สกุลของเขานั้น มิได้มีไว้เพื่อทาบกิ่ง แต่มีไว้เพื่อปักชำ  คือมีไว้เพื่อปักชำลงดินเท่านั้น  สำหรับการทาบกิ่งหรือเสียบยอดนั้น   เป็นวิธีที่เหลียนฟางโจววางใจ  ทว่านี่คงมิใช่สิ่งเดียวกันกับที่เธอคิดไว้อย่างแน่นอนที่สุด

            การทาบกิ่งไม้ผล หรือเสียบยอดนั้น ต้องมีต้นไม้หลักที่จะใช้ทาบกิ่ง กับกิ่งตอนที่สมบูรณ์  ซึ่งบางครั้งก็มีตุ่มตาแตกยอดอ่อนอยู่บนกิ่งด้วย

            ต้นไม้ หรือตอไม้ที่มีรากไว้เป็นหลักสำหรับทาบกิ่งหรือเสียบยอด  เหลียนฟางโจวกับครอบครัวตั้งใจจะขึ้นเขาไปขุดขึ้นมา

การเสียบยอด

การทาบกิ่ง

            ย่อมชัดแจ้งอยู่แล้ว  การที่สวนผลไม้สกุลหลินเพาะหน่อพันธุ์เช่นนั้น  เพราะพวกเขาไม่มีทางที่จะขึ้นเขาไปขุดไม้ต้น หรือตอไม้เป็นอันมากได้  ในอีกมุมหนึ่ง  นับว่าเป็นการสิ้นเปลืองเวลาและแรงงานโดยใช่เหตุ   คงเพราะดูแล้วไม่น่าทำให้เกิดผลผลิตที่มากมายเท่าใดนัก  ประการที่สองแม้ไปขุดหาไม้ต้นกลับมา  ต้นหลักก็อาจเข้ากันกับกิ่งตอนได้ไม่เป๊ะนัก

            พวกเขาจึงเพียงใช้กิ่งตอนมาปักชำลงดิน   เพราะโดยทั่วไปวิธีการเพาะพันธุ์จากเมล็ดโดยตรงต้องใช้เวลาถึงสองปีเพื่อให้ได้ต้นเล็กๆขนาดเท่ากิ่งพันธุ์ในตอนนี้

            ด้วยเหตุผลเหล่านี้   เทียบดูจากวิธีการทั้งปวงแล้ว  การใช้วิธีตอนกิ่ง นับว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด

　     เห็นได้ชัดว่า  หน่อพันธุ์ผลไม้สำหรับทาบกิ่ง ควรต้องเพรียวบางทีเดียว  ถึงแม้ว่าจะใช้เวลาเพียงปีหรือสองปีก็ให้ผลผลิตได้  ทว่ากิ่งพวกนั้นแบกรับผลผลิตได้ไม่เกิน 35-38 ผล!

            ผลไม้ที่ได้จากวิธีนี้ โดยทั่วไปมักไม่สมบูรณ์เต็มที่  จึงมักหลุดร่วงก่อนเวลา  อีกทั้งต้นไม้ที่เป็นต้นหลักให้เกาะบางพันธุ์ก็มีส่วนทำลายการออกผลนั้นด้วย

            เหตุผลอีกข้อที่เขามิได้บอกไว้ก็คือ  หน่อพันธุ์ผลไม้ย่อมเปราะบางนัก  เพียงได้รับสารอาหารไม่เพียงพอก็ไม่อาจเลี้ยงดูผลไม้เหล่านั้นไว้ได้   หากให้มันเน้นออกผล  ก็จะเกิดการแย่งอาหารเพื่อบำรุงแต่ผล  การเจริญเติบโตของต้นไม้ย่อมชะงักงันไปด้วย

            “ต้องการมากเพียงนั้นเชียว!”  หลินเฟิงชูกล้ำกลืนความตื่นตระหนก   แล้วบังเกิดความยินดีปรีดาขึ้นทันใด   เขานิ่งคิดสักครู่ แล้วคลี่ยิ้มออกมา “ไม่ทราบว่า  แม่นางอยากได้ผลไม้ทุกชนิด  แล้วต้องการต้นพลับเท่าใดเล่า?”

　                  อย่างไรปีนี้ก็ได้รับคำสั่งซื้อมหาศาลแล้ว  อย่าได้ตำหนิที่หลินเฟิงชูจะยินดีปรีดาเลย

            เหลียนฟางโจวจึงถามกลับ “ไม่ทราบว่าที่นี่ท่านมีกิ่งตอนต้นพลับขนาดอายุ 3-5 ปีจำนวนเท่าใด?  จะอายุสี่ปีก็ได้!”

            หลินเฟิ่งชูเอ่ยตอบ  “แม่นางเหลียนโปรดคอยสักครู่  ขอข้าไปดูสักก่อน!”

            เหลียนฟางโจวพยักหน้าคลี่ยิ้ม  รอคอยพร้อมอาเจี่ยนและเหลียนเซ่ออยู่ที่เดิม  พลางมองดูแปลงเพาะหน่อพันธุ์มากมาย  ที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ   เชื่อว่าหลินเฟิงชูเพาะหน่อพันธุ์บางส่วนจากเมล็ดด้วย   ถึงกระนั้นมันก็โตไวมากทีเดียว

            “ชื่อเสียงของสวนผลไม้สกุลหลินมิได้มาเปล่าๆเลย  เห็นอย่างนี้แล้วไม่ธรรมดาเลยจริงๆ!”  เหลียนเซ่อทอดมองไปทุกบริเวณ  อดเอ่ยปากออกมาไม่ได้

            “ไม่ธรรมดามากๆจริงๆนั่นแหละ  เหนืออื่นใดคนสกุลนี้เคี่ยวกรำในวงการนี้มาหลายชั่วอายุคน   ย่อมมีเคล็ดลับในตระกูลที่คนนอกไม่อาจรู้ได้”  อาเจี่ยนกวาดตามองไปรอบๆ  พลางเอ่ยเสียงเนิบ

            เหลียนฟางโจวมิได้เอื้อนเอ่ยอันใด  สายตาทอดมองไปไกลทั่วสวนผลไม้ผืนมหึมานี้  ในใจบอกได้เลยว่า มิเคยคิดอิจฉาเลย  และคงไม่มีทางด้วย

            ภายภาคหน้า  ฉันมั่นใจเลยว่าจะเป็นเจ้าของสวนผลไม้เช่นนี้ได้  เธอคิดในใจ

            เมื่อเทียบกับชาติภพก่อนที่เธอจากมา   คือในยุคหลังจากนี้อีกหลายศตวรรษ พูดได้เลยว่า ผู้คนมีมากมาย  ทว่าที่ดินผืนกว้างใหญ่มีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย  สำหรับยุคโบราณนี้ มีที่ดินอีกจำนวนมากมายมหาศาล รอให้มนุษย์มาพัฒนาเพื่อใช้ประโยชน์   แค่เพียงมีเงินเล็กน้อยก็สามารถเป็นเจ้าของที่ดินกว้างใหญ่ไพศาลได้แล้ว

　　            ดูเหมือนเหลียนฟางโจว  ได้คำนวณผลตอบแทนที่จะได้เสร็จสรรพแล้ว!　

                        เหลียนฟางโจวคิดแม้กระทั่งว่า  ลึกๆแล้วที่สวรรค์นำผู้เชี่ยวชาญด้านเกตรกรรมตั้งแต่เกิดเช่นเธอ  ซ้ำยังมีจิตผูกพันลึกซึ้งในเรื่องดินอย่างไม่มีใครเทียบ  ให้ทะลุมิติมายังยุคราชวงศ์นี้   ก็เพื่อประทานเป็นของขวัญให้แก่เธอ!

            เธอมีความมั่นใจกับฝ้ายของเธอนัก  เพราะฉะนั้น  เธอจึงมีความเชื่อมั่นแน่ว่าอนาคตของครอบครัวเด็กๆพวกนี้  ก็คืออนาคตของเธอเฉกเช่นเดียวกัน!

            สกุลหลินนี้มีความเชี่ยวชาญเรื่องการทำสวนผลไม้ยิ่งนัก  ทุกวิธีการล้วนเป็นไปตามหลักการอย่างแท้จริง  หลินเฟิงชูไปดูหน่อพันธุ์ผลไม้   ไม่ถึงหนึ่งเค่อก็กลับมา  พลางส่งยิ้มให้เหลียนฟางโจว  “แม่นางเหลียน  ข้าเพิ่งไปดูมา  หน่อพันธุ์ต้นพลับขนาดอายุ 3 ปีมีราวๆ 1,000 ต้น   ขนาดอายุ 3 ปี และ 5 ปีมีอยู่อย่างละเกือบๆ 500 ต้น  สวนผลไม้สกุลหลินของเรามีกฏว่า  หน่อพันธุ์ของผลไม้แต่ละชนิดต้องมีเหลือไว้พร้อมขาย อย่างละจำนวน 100 ต้น  ดังนั้น---“

            หลินเฟิงชูค่อนข้างรู้สึกขอโทษขอโพยในใจ  เมื่อเหลือบมองเหลียนฟางโจว  พลางยิ้มแห้งๆ  “ดังนั้น  พวกเราคงสามารถให้หน่อพันธุ์ทั้งหมดแก่แม่นางเหลียนได้เพียง 1,700 ต้น!  ไม่ทราบว่าจะเพียงพออย่างที่แม่นางเหลียนต้องการหรือไม่”

            เหลียนฟางโจวครั้นได้ยินคราแรก ในใจค่อนข้างผิดหวัง  พอครุ่นคิดอีกทีก็ยอมรับ  ตระกูลใดเล่าสามารถซื้อหน่อพันธุ์ผลไม้ได้มากมายในเวลาอันสั้น?  วันหนึ่งๆหาซื้อหน่อพันธุ์ไปปลูกในพื้นที่บริเวณบ้านเต็มที่ก็ไม่กี่สิบต้น  ขืนซื้อเป็นร้อยต้น ก็บ้าบอแล้ว!

            พอคิดถึงเรื่องที่เธอต้องการมากกว่า พันต้นแบบนี้   ถือว่าเธอเป็นลูกค้าใหญ่อย่างแท้จริง   คงมิต้องแปลกใจไปว่าเหตุใดสวนผลไม้สกุลเหลินนี้มิได้เพาะหน่อพันธุ์มากมายนัก

            ซ้ำที่พวกเขาต้องการเหลือหน่อพันธุ์ไว้ขายเจ้าอื่นบ้างก็ถือว่าให้อภัยได้

　　สวนผลไม้สกุลหลินมีหน่อพันธุ์ผลไม้ทุกชนิดที่เป็นที่นิยม   ดังนั้นหากมีใครมาซื้อหน่อพันธุ์ต้นพลับ แล้วบอกไปว่าไม่มีขาย  ตอบแบบนั้นไปดูคล้ายคนทำการค้าไม่เป็น   เรื่องนี้ก็ต้องคำนึงถึงชื่อเสียงของตระกูลตนเองด้วย

            เหลียนฟางโจวจึงเอ่ยแย้มยิ้ม  “หน่อพันธุ์ 1,700 ต้นนั้น ข้าต้องการทั้งหมดเลย!  น่าเสียดายจริงๆ!  ข้าเองก่อนหน้าก็คิดน้อยไปหน่อย  จริงๆอยากได้สักราว 3,700 -3,800 ต้น น่ะ!  เลยยังขาดไปอีกเกือบ 2,000 ต้น!”

   -------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และทุกการติดตามค่ะ ^-^