จับแม่ทัพไปไถนา -บทที่ 183 แหย่เฉียวชื่อ 2

           “ฟางฉิง เจ้าเป็นเด็กเป็นเล็ก ไปเรียนรู้คำพูดหยาบคายร้ายกาจพวกนี้มาจากไหน! ใครสอนให้เจ้าพูดกัน?” เหลียนลี่ตีหน้าขรึม ถามเสียงกดต่ำ

            ดวงตาของเหลียนเช่อที่สงบนิ่ง ทอดมองผู้เป็นลุง พลางเอ่ยเสียงเรียบ “เจอคนประเภทใดก็ใช้คำพูดแบบเดียวกับคนประเภทนั้น  ไม่ถูกหรือไร? เรื่องนี้ต้องให้ใครมาสอนด้วยหรือ? ลุงใหญ่ช่างดูถูกพวกเราพี่น้องยิ่งนัก!”

            “เจ้าว่าอะไรนะ!” ในที่สุดฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดผึง เฉียวชื่อกรีดร้องลั่น “ไอ้ลูกสุนัข เจ้ากล้าด่าข้ารึ!”

            “เจ้าใจเย็นก่อน!” เหลียนลี่เห็นเฉียวชื่อบันดาลโทสะเงื้อมมือจะทุบตีเหลียนเช่อจึงรีบปรี่เข้ามารั้งนางไว้

            แม้เขายังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุชัดเจน  ทว่าวันนี้พวกเด็กสองคนนี้มีท่าทีน่าเคลือบแคลงนัก ไม่รู้ว่าผีห่าตนใดไปดลใจให้พวกมันมีเล่ห์เหลี่ยมขึ้น...ทั้งๆที่ยังเยาว์วัยกันอยู่มาก นังเด็กน่าตายเหลียนฟางโจวนั่นอายุก็ไม่น้อยแล้ว! ชะรอยว่านางจะเป็นคนเสี้ยมสอนเจ้าเด็กพวกนี้แน่!

            ก่อนอื่นเขาต้องตรึกตรองหาสาเหตุให้พบเสียก่อน แล้วจึงค่อยลงมือขั้นต่อไป

            “ใช่แล้ว ป้าใหญ่ ท่านใจเย็นๆ เลิกคิดจะตีใครเถิด! “เหลียนฟางฉิงไหนเลยจะยอมให้เหลียนลี่ได้มีเวลาคิดตรึกตรอง เด็กน้อยยิ้มตาหยีให้เฉียวชื่อ พลางเอ่ยเย้าแหย่ว่า “หากท่านไม่ใจเย็นๆ ลุงใหญ่จะตีก้นท่านสั่งสอนนะ ฮิฮิ!”

            “นังเด็กน่าตาย! นังเด็กน่าตาย!” เฉียวชื่อตัวสั่นเทิ่มด้วยแรงโทสะ นางหอบหายใจกระชั้น ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำ

            ความอับอายฉายอยู่บนใบหน้าเหลียนลี่ทันใด

            วาจาของเหลียนฟางฉิงยามนี้ ช่างสามหาว ไม่เกรงใจผู้หลักผู้ใหญ่  ซ้ำยามอยู่ต่อหน้าเขาและภรรยา พวกเด็กๆไม่สำรวมกิริยาและคำพูดดั่งเคย พวกเขาสองสามีภรรยาจึงหมดหนทางที่จะแสร้งทำเป็นหูทวนลมอีกต่อไป

　　“มาดูสิว่า ข้าจะตีเจ้าจนตายไหม ! วันนี้หากอีกแก่คนนี้ไม่สั่งสอนเจ้า  ก็ไม่ต้องเรียกอีแก่คนนี้ว่าเฉียวซื่อแล้ว”  เฉียวชื่อหมดสิ้นความอดทน  เงื้อมมือพลางเสือกเท้าเข้าหาหมายจะตบเหลียนฟางฉิง

             “เจ้าใจเย็นลงหน่อยได้ไหม!” เหลียนลี่เริ่มเข้าใจอะไรๆได้ลางๆแล้ว เจ้าเด็กสองคนนี่มันแค่ต้องการยั่วโทสะให้พวกเขาสองสามีภรรยาลงไม้ลงมือกับพวกมัน!  ถึงแม้เขาจะยังไม่เข้าใจชัดว่าเหตุใดพวกมันถึงทำเช่นนี้ ทว่าเรื่องอะไรเขาจะยอมเป็นหมากให้พวกมันเล่า?

            “เราตกลงกันตั้งแต่ที่บ้านแล้วว่าจะใจเย็นๆนะ เจ้าไม่ได้ฟังรึไง!” เหลียนลี่ไม่สนใจอันใดแล้ว ทันใดนั้นก็กระชากแขนเฉียวชื่อเต็มแรง  นางไม่ทันระวังตัว จึงโดนสามีลากตัวถูลู่ถูกัง!

            “เนื่องจากฟางโจวกับอาเซ่อไม่อยู่  มิสู้รอให้พวกเขากลับมาเย็นนี้ก่อน แล้วค่อยมาใหม่อีกครา! พวกเรากลับกันเถอะ!”  เหลียนลี่เอ่ยเสียงเย็น ไม่ปรายตามองเหลียนฟางฉิงและเหลียนเช่อแม้แต่น้อย

            เจ้าเด็กสองคนนี้ นับว่าเป็นตัวอันตรายโดยแท้

            “ข้าขอแนะนำลุงใหญ่ว่าอย่าเสียเวลาดีกว่านะ!” พลันเสียงแหลมกังวานใสของเหลียนฟางฉิงก็ดังแหวกอากาศขึ้นมา เด็กน้อยแย้มยิ้มส่งเสียงเจื้อยแจ้ว  “พวกพี่เขามีธุระการงานมากมายนัก จะกลับบ้านมาทันเย็นนี้ได้หรือ? เช่นนั้นไม่รอมาพรุ่งนี้เช้าเล่า? แต่ว่าพรุ่งนี้รุ่งเช้า พี่ใหญ่กับพี่รองข้าก็ยังออกไปทำงานอยู่ดี อืม...ลุงใหญ่กับป้าใหญ่ไปคงจะไม่มาคอยนั่งเฝ้าทั้งหน้าประตูหน้าและประตูหลังเลยใช่หรือไม่? ทว่าต่อให้พวกท่านมาเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นก็ไร้ความหมาย! พี่เจี่ยนข้าเก่งกาจไร้เทียมทานปานนั้น แค่ปล่อยหมัดเบาๆทีเดียว แต่ละคนก็สลบเหมือดแล้ว! ถึงพวกท่านจะขัดขวางเช่นไร ก็หยุดพวกเขาออกจากบ้านมิได้หรอก อย่าเสียแรงดีกว่านะ!”

            เหลียนลี่ได้ฟังแล้ว นึกฉุนกับวาจานี้นัก  อ้าปากกำลังจะเอ่ยคำ เหลียนฟางฉิงที่หัวเราะฮาฮาอยู่ตรงโน้น  ก็เริ่มหันมายิ้มแย้มพูดกับเฉียวชื่อ “ป้าใหญ่ เชื่อฟังที่ลุงใหญ่ข้าบอกเสีย มัวยืนงงอยู่นั่นแหละ ไสหัวไปได้แล้ว!”

            ประโยคถัดมาคือสิ่งที่ไม่น่าฟังที่บรรดาเด็กหญิงในตระกูลใด ก็ไม่ควรเอ่ยออกมา ขณะที่นางกำลังเอื้อนเอ่ยอยู่นั้น เหลียนเช่อรีบชิงพูดตัดหน้าน้องสาว  “หากท่านแต่งกับไก่ก็ต้องทำตามไก่ แต่งกับสุนัขท่านก็ต้องทำตามสุนัข เหตุผลง่ายๆแค่นี้ ป้าใหญ่ก็คงไม่เข้าใจด้วยใช่หรือไม่? คำพูดของลุงใหญ่ท่านกล้าไม่เชื่อฟังขัดคำสั่งได้รึ! หากท่านกล้าแตะต้องพวกเราพี่น้องแม้แต่ปลายก้อย ข้าก็จะขอให้ลุงใหญ่ทอดทิ้งท่าน! ทอดทิ้งท่าน แล้วพวกเราก็จะไปอยู่กับลุงใหญ่ ยามนี้บ้านพวกเราร่ำรวยแล้วนะ เราจะให้ลุงใหญ่แต่งภรรยาสาวๆสวยๆ แถมรับอนุงามๆอรชรอ้อนแอ้นอีกสัก 7-8 นางเป็นอย่างไร! แต่ละนางล้วนดูดีกว่าท่านเป็นไหนๆ ทั้งอ่อนหวานและใจดีกว่าท่านนัก!”

            หลังจากนั้น ลมหายใจของเฉียวชื่อหอบกระชั้นขึ้นทุกทีๆ ขณะที่ใบหน้านั้นซีดเผือดลงเรื่อยๆ เหลียนเช่อเอามือท้าวสะเอว ทำท่าวางก้ามพูดใส่หน้านาง “ท่านน่ะมันนางแม่มด!”

            “นางแม่มด! นางแม่มด! ฮิฮิ ” เหลียนฟางฉิงเริ่มปรบมือหัวเราะคิกคักเป็นลูกคู่ไปด้วย

            “นังเด็กสกปรก! ไอ้ลูกสุนัข! ข้าจะฆ่าพวกแก! ข้าจะฆ่าพวกแก๊!” ในที่สุดเฉียวชื่อก็สติแตก ทิ้งเหตุผลประดามีไว้ข้างหลัง โดนโทสะขุมใหญ่เข้าครอบงำจิตใจ นางกรีดร้องพุ่งเข้าใส่เหลียนเช่ออย่างไม่คิดชีวิต  ไม่สนใจคำพูดเหลียนลี่อีกแล้ว ต่อให้สิบเหลียนลี่มาช่วยกันฉุด ก็รั้งนางไว้ไม่อยู่!

            “ข้าจะตีแกให้ตาย ไอ้ลูกสุนัข ไอ้ลูกสุนัขตัวนี้!” เฉียวชื่อแผดเสียงร้องกระโจนเข้าใส่ ได้ยินเพียงเสียงดังเพี๊ยะ ปรากฏว่าแก้มข้างซ้ายของเหลียนเช่อถูกตบ  รอยบวมแดงปรากฏขึ้นมาพร้อมกับความปวดแสบปวดร้อนในบัดดล

            “พี่สาม !” เหลียนฟางฉิงร้องไห้โฮออกมา  แม้จะรู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นแค่การแสดงละครตบตา  ทว่ายามที่เห็นเฉียวชื่อลงมือตบลงบนใบหน้าเหลียนเช่อเข้าจริงๆ เด็กน้อยก็รู้สึกเจ็บปวด  รู้สึกเจ็บปวดใจเข้าจริงๆ  เด็กน้อยร่ำไห้เสียใจยกใหญ่  พลางปรี่เข้ามาทุบตีเฉียวชื่อ พร้อมทั้งร้องไห้ไปด้วย “ห้ามตีพี่สามข้านะ!  ห้ามตีพี่สามข้านะ!”

            “นังเด็กน่าตาย  หลีกไป!” เฉียวชื่อรำคาญจัดเพราะกำลังติดพัน จึงกระชากตัวเหลียนฟางฉิงออกแล้วผลักกระเด็นไป เหลียนฟางฉิงเสียหลักล้มกลิ้งลงบนพื้น ขณะที่ร้องไห้แงๆ ก็คลานขึ้นนั่ง แล้วจึงลุกขึ้นรีบพุ่งตัวออกไปนอกลานบ้าน

            “เจ้ากลับมาเดี๋ยวนี้นะ!” เหลียนลี่ที่คราแรกตะลึงงันเป็นรูปปั้นไปแล้ว พอเห็นเหลียนฟางฉิงวิ่งปรื๋อจะออกไปด้านนอก ทันใดนั้นก็ตื่นจากภวังค์  เขาหวาดหวั่นจนเหงื่อซึมทั่วร่าง หมายจะเข้าไปขวางหน้าในบัดดล

            หากมีใครมาเห็นเข้า มันจะไม่กลายเป็นเรื่องหายหรอกรึ!

            เหลียนฟางฉิงวิ่งเร็วปรื๋อ ยามที่เขาจะวิ่งไล่ตาม มันก็สายไปเสียแล้ว

            เหลียนฟางฉิงเปิดประตูรั้วเรียบร้อยแล้ว เด็กน้อยร้องไห้โฮไปพลาง ขณะที่เร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปบ้านป้าจาง

            “ฉิงเอ๋อร์! ฉิงเอ๋อร์! เจ้าหยุดก่อน!” เมื่อออกไปนอกลานบ้าน  เหลียนลี่ก็ไล่จับเหลียนฟางฉิงไม่ทัน ชายวัยกลางคนกระทืบเท้าอย่างหัวเสีย

            ขณะที่ยังสองจิตสองใจว่าจะทำอย่างไรดี  เหลียนฟางฉิงก็เผ่นไปไกลลิบแล้ว

            ฝ่ายเหลียนเช่อก็ร้องไห้เพราะเจ็บปวดทรมานจากการที่โดนเฉียวชื่อตบหน้า ขณะที่เด็กชายเอามือป้องหน้า ก็ร้องไห้ไปด้วย คอยดิ้นหนีหลบหลีกฝ่ามือป้าตนเองเป็นพัลวัน เฉียวชื่อยังโมโหไม่หาย  นางจับตัวหลานชายได้ ก็เงื้อมมือตีไม่ยั้ง ตีไปพลาง ปากก็ก่นด่าไปพลาง

            “หยุดมือเดี๋ยวนี้นะ!” เหลียนลี่แผดเสียงร้องลั่นอย่างสิ้นหวัง ใบหน้าเขาซีดเผือด ขณะถลึงตาใส่เฉียวชื่อ พร้อมกับตวาดเสียงเฉียบ “เจ้าหยุดมือเดี๋ยวนี้!”

            เฉียวชื่อหยุดมือทันใด ขณะที่หอบหายใจฮักๆ  นางผมเผ้ายุ่งเหยิงน้ำตานองหน้า ส่วนเหลียนเช่อแก้มซ้ายบวมเป่ง เฉียวชื่อรู้สึกพอใจผลงานเล็กน้อย นางก้มหน้าถ่มน้ำลายลงพื้นคราหนึ่ง พลางเปล่งเสียงบริภาษ “ไอ้ลูกสุนัข อีแก่คนนี้จะดูสิว่าเจ้าจะยังเห่าหอนได้อีกหรือไม่!”

            “หุบปาก!” เหลียนลี่ตะคอกเสียงลั่น ชี้หน้าเฉียวชื่อ พลางเอ่ยว่า “ใครใช้ให้เจ้าลงไม้ลงมือ..หา? ใครอนุญาตเจ้ากัน!”

            เขาจ้องหน้าเฉียวชื่อเขม็ง เหลียนเช่อพอเห็นเช่นนั้นแล้ว ไม่รอให้ลุงเดินมา ทันใดนั้นเขาก็พุ่งไปนั่งแปะบนพื้น พลางเกาะขาเหลียนลี่แน่น แล้วร้องไห้โฮออกมา เด็กชายร้องไห้ไปพลาง  ร้องขอความเมตตาไปพลาง

            เหลียนลี่ยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาสะบัดขาหนีหลายหน ก็ไม่ยอมหลุด  ผู้เป็นลุงจึงโน้มตัวไปง้างมือหลานชายออก แล้วเอ่ยอย่างหงุดหงิด “ปล่อยนะ ปล่อยข้านะ!”

            เหลียนเช่อไหนเลยจะยอมปล่อยง่ายๆ  เด็กชายร้องไห้พร้อมตะโกนโวยวายใหญ่โต “ลุงใหญ่อย่าตีข้า อย่าตีข้านะ!”

            เหลียนเช่อสังเกตุเห็นเหลียนลี่จับจ้องเฉียวชื่ออย่างคาดโทษ  จึงรู้ชัดว่าลุงมีท่าทีจะเข้าไปตบหน้าเฉียวชื่อเป็นการสั่งสอน เพื่อตบตาคนนอก! ให้คนผู้คนเห็นว่าเขาเป็นคนดีมีความยุติธรรม!”

            ไหนเลยเด็กน้อยจะยอมให้ลุงเขาได้สมใจหมายเล่า?

----------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และการติดตามค่ะ  ^_^

งานนี้ ฉิงเอ๋อร์ กับเช่อเอ๋อร์ ตีบทแตกกระจุย