จับแม่ทัพไปไถนา -บทที่ 187 ชื่อเสียงป่นปี้ 3 (จบ)

แม้เหลียนเซ่อยังไม่สูงเท่าเฉียวซื่อ ทว่าเขาก็สูงกว่าบรรดาเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน  สองเดือนที่ผ่านมานี้เขามีแต่ความผาสุก ครอบครัวกินดีอยู่ดี ตัวเขามีเวลาฝึกฝนวิทยายุทธอย่างหนักหน่วงทั้งกลางวันและกลางคืน ร่างกายนั้นก็เปลี่ยนแปลงไปไม่เหมือนแต่ก่อน จึงสามารถจัดการเฉียวซื่อโดยไม่คณามือ

ทุกคนที่ได้เห็น แอบนึกหวาดๆในใจ  เพราะไม่ว่าเฉียวซื่อจะออกแรงดิ้นรนสุดชีวิตเพียงใด ก็ไม่อาจหลุดพ้นพันธนาการของเหลียนเซ่อได้เลย ในขณะที่เหลียนเซ่อเองยังดูนิ่งสงบไม่วอกแวก  แต่ละคนในที่นั้นอดกังขาไม่ได้  ในใจยิ่งทวีความยำเกรงคนสกุลเหลียนบ้านรอง

“ปล่อยข้า! เจ้ามันเด็กไม่เคารพผู้ใหญ่ ปล่อยข้านะ!” เฉียวซื่อจ้องเหลียนเซ่อตาเขียวปั๊ด พลางหายใจหอบ ใบหน้าแดงก่ำ ดูท่านางคงหมายงัดหลักศีลธรรมจรรยาอันสูงส่งขึ้นมาสู้  จึงตวาดเสียงกร้าวออกไป “พวกท่านดูสิ ดูเสียให้เต็มตา! ดูพวกหลานๆมันกล้าหยาบคายกับป้าใหญ่ของพวกมันถึงเพียงนี้! แข็งข้อ ไม่เชื่อฟังผู้มีพระคุณ!”

“หุบปาก! “ เหลียนเซ่อแค่นเสียง “หากข้าปล่อยให้ท่านทำร้ายพี่สาวต่อหน้าต่อตาข้า  นั่นแหละถึงจะเรียกว่าไม่เชื่อฟังผู้มีพระคุณ! ข้าไม่เคยพบไม่เห็น ป้าที่ใจดำอำมหิตต่อหลานๆถึงเพียงนี้ ป้าใหญ่อยากให้พวกเราแฉเรื่องของท่านต่อหน้าทุกคนในหมู่บ้าน ให้พวกเขาตัดสินไหมเล่า!”

เฉียวซื่อหวาดหวั่นขึ้นมาทันใด เหลียนเซ่อยิ้มเย็น ครั้นแล้วจึงปล่อยป้าตนเองเป็นอิสระ  แต่ก็ยังยืนขวางอยู่ตรงนั้น ด้วยใบหน้าขึงขัง

เฉียวซื่ออ้าปากอยากจะด่าให้หายแค้น ทว่ากลับหาเสียงตัวเองไม่เจอ

พอนางตระหนักถึงเรื่องนี้ ก็ให้รู้สึกหงุดหงิดใจนัก ยิ่งเห็นใบหน้าเหลียนเซ่อยามนี้ จู่ๆนางก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมา

“เจ้า..ยายแก่นี่ ยังจะก่อเรื่องก่อราวไปถึงไหน!  อายุปูนนี้แล้ว ยังเจ้าอารมณ์ไม่เลิก! มาอยู่ข้างๆข้านี่!”  ว่าแล้วเหลียนลี่ก็รีบสาวเท้าเข้ามากระชากตัวเฉียวซื่อ พร้อมกับสาดสายตากราดเกรี้ยวใส่

เหลียนฟางโจวสาวเท้าเข้าไปถึงตัวเหลียนฟางฉิงและเหลียนเช่อแล้ว พอเห็นสภาพสะบักสะบอมของน้องน้อยทั้งสอง ก็อดทอดถอนใจมิได้  หญิงสาวดึงเด็กทั้งสองคนเข้ามาสวมกอด พลางปลุกปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “หมดเคราะห์หมดโศกนะ  ไม่ต้องกลัวแล้ว”

โดยเฉพาะเหลียนเช่อที่บนแก้มมีรอยฝ่ามือสีแดงเด่นชัด ทำให้เหลียนฟางโจวรู้สึกเศร้าใจเป็นพิเศษ

ทว่าเธอรู้ดียิ่งกว่านั้น  หากน้องเล็กทั้งสองของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บให้ผู้คนเห็นกันจะๆ  เชื่อแน่ว่าลุงใหญ่ก็คงหาข้อแก้ตัวไปเรื่อย  ปัญหาที่คาราคาซังอยู่คงมิได้รับการสะสางเสียที

และพวกน้องๆก็จะถูกป้ายความผิดในที่สุด

“พี่ใหญ่ ข้า...”  เหลียนเช่อสบเข้ากับสายตาอันเปี่ยมด้วยความเจ็บปวดและห่วงใยอย่างสุดซึ้งของเหลียนฟางโจว  พลันบังเกิดความอบอุ่นในหัวใจยิ่งนัก  เด็กชายสั่นศีรษะเบาๆ  อยากจะบอกว่า “ข้าไม่เป็นไร ไม่เจ็บสักนิด!”  แต่พอนึกถึงสถานการณ์ยามนี้ขึ้นมา จึงกลืนถ้อยคำทั้งมวลลงไป ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้พี่สาว

เหลียนฟางโจวค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย เธอจึงคลี่ยิ้มละไม  และกระซิบคำปลอบโยนน้องน้อยทั้งสอง

“ฟางโจวเอ้ย ป้าใหญ่เจ้าคนนี้ แค่ขี้โมโหไปหน่อย  พวกเจ้าทั้งหมดล้วนเป็นเด็กดี เอ่อ...อย่าได้ถือสานางเลยนะ !” เหลียนลี่ตำหนิเฉียวซื่อพอหอมปากหอมคอ แล้วหันไปเอ่ยกับเหลียนฟางโจวด้วยความเห็นใจและรู้สึกผิด

ต่อให้นั่งฟังหรือนอนฟัง ก็ย่อมจับความเสแสร้งในถ้อยคำนั้นได้  เหลียนฟางโจวรู้สึกสะอิดสะเอียน จนคร้านจะใส่ใจ

เทียบกับเฉียวซื่อแล้ว เหลียนฟางโจวชิงชังลุงใหญ่ผู้นี้ยิ่งกว่า

เฉียวซื่อแม้ก้าวร้าว  ชอบกดขี่ข่มเหง เจ้าโทสะ พูดไปตามที่คิด เกลียดพวกเขาพี่น้องอย่างไร ก็ไม่เคยเก็บงำ  ไม่ว่าคิดอยากจะทำอะไรก็แสดงออกมาโต้งๆ

　　

ต่างกับเหลียนลี่  ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าเกลียดพวกเธอพี่น้องเข้าไส้ อยากได้สมบัติของพวกเธอจนตัวสั่น   ทุกวันนี้ เขาคอยจ้องวางแผนฮุบเอาทุกสิ่งทุกอย่างมาเป็นกรรมสิทธิ์ของตน ต่อหน้าพูดแต่คำสวยหรู  เปี่ยมด้วยเมตตา  ทั้งเจ็บปวดไปกับหลานๆ  วางตัวเป็นคนกลางที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก!

“ลุงใหญ่กล่าวหนักไปแล้ว”  เหลียนฟางโจวหลุบขนตาลง พลางเอ่ยเสียงเรียบ “ท่านกล่าวถูกแล้ว ป้าใหญ่ร้ายแต่ปาก  นางทำหน้าที่ญาติผู้ใหญ่ หมั่นคอยสั่งสอนลูกหลานให้ธำรงหลักฟ้าดิน”

ทุกอย่างที่เฉียวซื่อกระทำ จะร้ายแต่ปากอย่างเดียวหรือไม่  ทุกคนในหมู่บ้านล้วนเห็นแจ้งเต็มสองตา  ญาติผู้ใหญ่ที่มุ่งหมายสั่งสอนลูกหลานเพียงเท่านั้น นั่นคือการธำรงหลักฟ้าดิน  แต่ญาติผู้ใหญ่ที่ดีแต่จ้องหาเรื่องดุด่าลูกหลานไม่หยุดหย่อนเช่นนี้ นี่มันคืออะไร

นี่ขนาดต่อหน้าผู้คนยังร้ายขนาดนี้!  ถ้าลับหลังจะเหี้ยมขนาดไหน  แค่นึกก็สยองแล้ว

เหลียนลี่พอได้ยินถ้อยความของเหลียนฟางโจวแล้ว ให้ระคายหูนัก ชัดเจนว่าหญิงสาวต้องการว่าแดกตน  เขาอดฉุนในใจมิได้  ทว่าเขาทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าโดนหลานสาวว่าประชดเข้าให้  ครั้นแล้วจึงระบายยิ้ม พลางพยักหน้าเอ่ยชื่นชม เจือความละอายเล็กน้อยพอเป็นพิธี “เจ้าคิดได้เช่นนี้ ข้าก็เบาใจแล้ว!”

“ฟางโจวเอ้ย “ เหลียนลี่ถอนใจดังเฮือก  จ้องหน้าหลานสาว แล้วเอ่ยขึ้น “พูดก็พูดเถอะนะ  ที่จริงแล้ว ลุงใหญ่ยังอยากทำหน้าที่ญาติผู้ใหญ่ที่ดีอยู่  จึงอยากมาคุยตกลงดีๆกับเจ้า!  ลุงใหญ่คิดอยากดูแลพวกเจ้าด้วยใจจริงนะ หากพวกเจ้าไม่เต็มใจ ก็บอกมาตรงๆสิ เหตุใดเจ้าถึงหลบลี้หนีหน้าเล่า?  หากเจ้าไม่หลบหน้า  ยามนี้ก็คงไม่เกิดเรื่องขึ้นแล้ว! เจ้านะเจ้า  สุดท้ายก็เป็นสตรีในห้องหออยู่ดี  มาลงมือจัดการงานตามอำเภอใจ มันผิดแผกชาวบ้านเขา ช่างไม่ยึดถือธรรมเนียมเอาเสียเลย “

เหลียนลี่ถือโอกาสโจมตีฝ่ายตรงข้าม!

ไม่เพียงเหลียนฟางโจวเท่านั้นที่หน้าตึง  เหลียนเซ่อก็หน้าบึ้งขึ้นมาด้วย

คิดหรือว่าพูดแค่นี้ก็สามารถเล่นงานฉันอยู่หมัดแล้ว? ได้!  ไม่กลัวหน้าแตกใช่ไหม มาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ยังจ้องหาโอกาสฮุบสมบัติชาวบ้านไม่เลิก!

“ลุงใหญ่ “  เหลียนฟางโจวตีหน้าขรึม  จ้องหน้าเหลียนลี่ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พร้อมใส่คำสารภาพไปด้วย “ท่านพูดถูกแล้ว  ข้าจงใจหลบหน้าท่านจริงๆ!”

 “นังเด็กเหลือขอ เจ้ามีเจตนาร้ายจริงๆ!  เจ้าวางแผนเล่นงานพวกเรา!”  เฉียวซื่อจับคำพูดเหลียนฟางโจวได้ ก็พลันร้องตวาดออกมา

“เจ้าหุบปากเสีย! “ เหลียนลี่หันไปขึงตาใส่ภรรยาด้วยความรังเกียจ นังแก่สิ้นคิดนี่   แก่หงำเหงือกแถมยังน่าชังนัก  ไม่ว่าตัวเขาจะพูดอะไรออกมา  นางก็ไม่เคยใส่ใจฟังเลย

ทว่า ไอ้เรื่องการรับอุปการะหลานชายหลานสาวนี่  คงทำร่วมกับนางไม่ได้  นางแสดงความในใจออกมาเสียโจ่งแจ้งขนาดนี้   รู้งี้เขาไม่น่าพานางออกมาด้วยเลย

สีหน้าเหลียนฟางโจวแปรเปลี่ยนเป็นเจ็บปวดใจ พยามยามฝืนยิ้มแล้วเอื้อนเอ่ย “ลุงใหญ่...ท่านก็เห็นแล้ว ข้ามิได้คิดไปเอง ป้าใหญ่คือสาเหตุให้ข้าวางแผนการ  ไฉนพวกเราพี่น้องจะกล้าใช้ชีวิตอยู่ภายใต้เงื้อมมือนางได้เล่า?  ลุงใหญ่  พวกเรากลัวนางจริงๆนะ!”

เหลียนฟางโจวเอ่ยเสียงร้อนรน  เหลียนฟางฉิง รวมทั้งเหลียนเช่อต่างผสานกำลังร้องครางสะอึกสะอื้นขึ้นมา ผู้คนเห็นแล้วอดสังเวชใจมิได้

เป็นเรื่องจริง ความชิงชังรังเกียจ ไม่ชอบพวกนางพี่น้อง เฉียวซื่อแสดงออกโจ่งแจ้งต่อหน้าชาวบ้าน มิคิดเก็บงำสักนิด หากให้นางเป็นผู้จัดหาอาหารเสื้อผ้าให้  คงจะ.....

 “ดังนั้นข้อเสนอของท่าน พวกเราคงไม่กล้ารับปาก!  ต่อให้ท่านหวังดีแค่ไหน  พวกเราคงต้องขอปฏิเสธ!  พวกเราคิดตรึกตรองดีแล้ว เรื่องนี้ลำบากใจจริงๆ!” เหลียนฟางโจวพรูลมหายใจ พลางเอ่ยขึ้น “ใจข้านั้นกระสับกระส่าย กลางคืนก็นอนไม่หลับ  ดังนั้น พอถึงรุ่งสางจึงได้ออกนอกบ้านไป  ประการแรกคิดจะขอหลบหน้าก่อน  ประการที่สองคิดใคร่ครวญดูว่าจะปฏิเสธความหวังดีชองท่านอย่างไรดี ไม่ให้คนเอาไปพูดว่า พวกเราไม่เห็นญาติผู้ใหญ่อยู่ในสายตา  สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าจะมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น!  หากข้ารู้เหตุการณ์ล่วงหน้า  คงไม่ทิ้งบ้านไปเป็นแน่!”

หนิวซื่อทอดถอนใจ พลางเอ่ยว่า “เอาล่ะๆ ฟางโจวเอ้ย  วันนี้เรื่องราวต่างๆก็พูดคุยจนกระจ่างกันดีแล้ว!  นับจากนี้ไป ลุงใหญ่กับป้าใหญ่เจ้า พวกเขาจะไม่คิดรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาอีกแล้ว แต่ก่อนพวกเจ้าอยู่อย่างไร ยามนี้ก็ยังเป็นเหมือนเดิม! เฮ้อ ป้าใหญ่เจ้านี่ก็อีกคน  อารมณ์ร้อนไม่เลิก!  เป็นผู้ใหญ่สูงวัยเสียเปล่า  พวกเจ้าก็เลิกวิตกกังวลนางได้แล้ว!  ถือซะว่าทำเพื่อผู้อาวุโสแล้วกันนะ!”

-----------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และการติดตามค่ะ ^_^