จับแม่ทัพไปไถนา -บทที่ 188 แผนการสำเร็จ

“ป้าหนิวกล่าวถูกแล้ว!”  เหลียนฟางโจวระบายยิ้มแล้วกล่าวว่า “เรื่องในวันนี้  ก็ขอให้เป็นไปตามนี้!  พวกเราจะไม่ถือโทษ และจะไม่เก็บไปคิดแค้นด้วย!”

 “อื้ม ข้ารู้ว่าเจ้าสะเทือนใจอย่างที่สุด! ” หนิวซื่อมีท่าทางพอใจ  นางคลี่ยิ้มกว้างและพยักหน้าคราหนึ่ง  แล้วปรายตาไปทางเหลียนลี่แวบหนึ่ง

เหลียนลี่ทำหน้าปั้นยาก พยายามฝืนยิ้มออกมาคราหนึ่ง “ในเมื่อพวกเจ้าพอใจจะดูแลธุระการงานเอง เช่นนั้น..ก็เอาตามนั้น! แต่ว่าสุดท้ายพวกเราก็....”

“หากมีจุดไหนที่ต้องการความช่วยเหลือจากลุงใหญ่  ข้าต้องบอกท่านแน่! ลุงใหญ่ไม่ต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแทนพวกเราหรอกนะ!”  เหลียนฟางโจวเอ่ยเสียงนุ่ม  ปิดทุกช่องทางของเหลียนลี่ได้อย่างแนบเนียน

จะเป็นตระกูลเดียวกัน หรือจะอะไรก็แล้วแต่  เหลียนฟางโจวคร้านจะฟังอีกแล้ว ซ้ำเธอยังกลัวว่าเหลียนลี่จะออกปากขอมาช่วยอีก

ภายใต้สายตาของเพื่อนบ้าน  หญิงสาวมิได้รับปาก ซ้ำยังมิได้ให้ความนับถือญาติผู้ใหญ่อย่างแท้จริง อีกทั้งมิได้ซาบซึ้งในความหวังดีด้วย

ทว่าเรื่องงานฝ้ายนั้น  จะอย่างไรเหลียนฟางโจวคงไม่ยอมให้เหลียนลี่เข้ามากอบโกยผลประโยชน์เป็นแน่

ไม่เพียงจะไม่ให้เข้ามามีเอี่ยว แต่จะยังเฝ้าจับตาดูฝ่ายตรงข้ามทุกฝีก้าวอีกต่างหาก

แผนการในใจแต่แรกเริ่มของเหลียนลี่  ยังมิทันได้หลุดออกจากปาก ก็ถูกเหลียนฟางโจวสะกัดอย่างหนัก เขาย่อมรู้แก่ใจดีว่า แม้เหลียนฟางโจวจะใช้คำพูดสวยหรูน่าฟัง  แต่ในความเป็นจริงหลานสาวเขาจะไม่มีทางขอความช่วยเหลือตนแน่ ยิ่งจะไม่มีทางเป็นฝ่ายรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกต่อไป

ในใจเหลียนลี่คุกกรุ่นด้วยโทสะ ทว่าใบหน้ากลับยิ้มแย้มเป็นมิตร  เขายังคงพยักหน้าเห็นดีเห็นงาม เอ่ยแย้มยิ้ม “ดี...ดี  เช่นนั้นก็ดี!”

ทุกคนเห็นทั้งสองฝ่ายตกลงกันได้เสียที และไม่มีประเด็นอื่นใดแล้ว ชาวบ้านทั้งหมดจึงพากันแยกย้ายจากไป ขณะที่ออกปากวิจารณ์แสดงความคิดเห็นไปด้วย

หนิวซื่อหันไปส่งยิ้มให้สองสามีภรรยา แล้วเอ่ยว่า “พวกท่านก็กลับไปเถิดนะ ฟางโจวเอ้ย รีบพาน้องๆเจ้าไปใส่ยาก่อนเถิด บ้านข้ามียาขี้ผึ้งแก้บวมช้ำ สรรพคุณดีเยี่ยม รอข้าสั่งอายั่นที่บ้านข้า ปันมาส่งให้เจ้านะ!”

“ขอบคุณป้ามาก ที่เป็นธุระให้ข้า!”  เหลียนฟางโจวขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ

เฉียวซื่อผู้มีสีหน้าบึ้งตึง ก้มหน้าแค่นเสียงเบาๆ  ส่วนใบหน้าอย่างหนาของเหลียนลี่ขึ้นสีแดงก่ำ  เขามีท่าทางค่อนข้างกระอักกระอ่วนใจอย่างเห็นได้ชัด

“อย่าได้เกรงใจไปเลย!” หนิวซื่อโบกไม้โบกมือวุ่นวาย แล้วเดินจากไปด้วยความพอใจเต็มเปี่ยม

“พวกเจ้าก็กลับไปสะสางธุระต่อเถิด อ้อ..ฟางโจว  หากมีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกมาได้นะ  ข้ายังเหลืองานขึ้นเขาไปเผาถ่านรอบสุดท้าย ปีนี้สามารถเผาถ่านเสร็จสิ้นได้ตั้งแต่เนิ่นๆ!  บ้านข้าเลยสามารถนั่งเล่นนอนเล่นได้ทั้งปีเชียวล่ะ! “  ป้าจางหัวเราะ

 “ป้าจาง  ข้าทราบแล้ว! ท่านรีบกลับบ้านก่อนเถิด!”   เหลียนฟางโจวผงกศีรษะให้ป้าจาง  ใบหน้าเปื้อนยิ้มเผยให้เห็นความจริงใจและเข้าใจความนัยที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อ

 “ได้ เช่นนั้นข้ากลับก่อนนะ!”  ป้าจางส่งยิ้ม แล้วจึงเดินจากไปอีกคน ตั้งแต่ต้นจนจบ นางไม่หันไปเหลือบแลเหลียนลี่ และเฉียวซื่อเลยแม้แต่แวบเดียว มิหนำซ้ำยังไม่มีคำทักทายให้พวกเขาสองคนอีกต่างหาก

วาจาว่าร้ายของเฉียวซื่อนั้น ลงท้ายทำให้ป้าจาง วางสองสามีภรรยาเป็นฝ่ายตรงข้ามไปเรียบร้อยแล้ว

 “ทำท่าทางอันใดกัน! คนอะไรเนี่ย เพ้ย! “ เฉียวซื่อเห็นป้าจางทำท่าทางสนิทชิดเชื้อกับเหลียนฟางโจวเสียเหลือเกิน ประกอบกับไม่ยอมเหลือบแลตนเองเลยแม้เพียงหางตา ในใจนางพลันขุ่นเคืองโมโห พอคล้อยหลังป้าจาง ก็จงใจหันไปถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างแรง และจงใจเอ่ยให้เหลียนฟางโจวได้ยิน

เหลียนลี่หน้าเสีย แต่ไม่ถึงกับพึมพำคำด่าออกมา

เหลียนฟางโจวนึกยิ้มเยาะในใจ คนบางคนก็เป็นเช่นนี้  คล้ายว่าหากมีคนที่ตนเคยดูถูก ได้ดิบได้ดีขึ้นมา  ก็เหมือนมาทำให้ตนเองนั้นด้อยค่าลงไป  เหมือนมาดับรัศมีตนเอง! หากเธอมามัวให้ความสนใจกับคนแบบนี้ ก็นับว่าบ้าแล้ว

“พวกเรากลับกันเถิด! “  เหลียนฟางโจวหันกายกลับ โดยไม่เหลือบแลสองสามีภรรยาคู่นั้นแม้แต่น้อย เหลียนเซ่อ อาเจี่ยนรวมทั้งคนอื่นๆ ทั้งหมดต่างพากันตรงดิ่งเข้าเรือนไปในทันที

ฉับพลันนั้นภายในลานบ้านพลันว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง  คงเหลือเพียงเหลียนลี่กับเฉียวซื่อคู่สามีภรรยายืนหัวโด่อยู่ที่นั่นกันแค่สองคน

เหลียนลี่หน้าตึง มินึกเลยว่าเหลียนฟางโจวจะไม่กล่าวอำลากับเขาสักคำ ช่างบัดซบสิ้นดี! ที่ยายแก่เขาพูดว่า หลานสาวคนโตไม่เคยเห็นหัวผู้ใหญ่  ช่างไม่ผิดไปจากคำกล่าวสักนิด

“ในสายตานังเด็กสารเลวนั่น นับวันยิ่งไม่เห็นหัวญาติผู้ใหญ่! เล่นเดินจากไปเฉยๆเนี่ยนะ!”  เฉียวซื่อขึงตาใส่อย่างจงเกลียดจงชัง

“กลับ แล้วก็หุบปากเสีย!” เหลียนลี่อารมณ์เสีย ถลึงตาใส่เฉียวซื่อ ยามนี้ขืนให้นางก่อเรื่องอีกครั้ง บ้านเขาจะยิ่งย่ำแย่เอา แถมยังมิได้ก่อผลประโยชน์อันใดอีกด้วย ปกติเขาเป็นคนสุขุมคัมภีรภาพ แต่ช่างน่าเวทนาตัวเองนัก ทุกคราวเป็นต้องโดนนังแก่หน้าโง่นี่มาทำเสียเรื่องทุกเที่ยว!

เฉียวซื่อยังขุ่นเคืองใจอยู่  นึกอยากจะบริภาษต่อให้หายแค้น  แต่ถูกเหลียนลี่ถลึงตาดุใส่ พลางตะคอกเสียงเข้ม “ไปได้แล้ว!”

เฉียวซื่อจำต้องกล้ำกลืนความแค้น ยอมหุบปากเงียบแต่โดยดี แบกหน้าบวมแดงซีกหนึ่งเพราะฝีมือสามีตน  สาวเท้าตามหลังเขาไปด้วยความขุ่นเคือง

พวกเขาสองสามีภรรยาเพิ่งจะเดินพ้นเขตลานบ้านไปได้ไม่กี่ก้าว พลันได้ยินเสียงประตูปิดตามหลังดัง ’ปัง’ ใหญ่

ทั้งสองคนถึงกับสะดุ้งโหยง  เหลียวหลังไปมองพร้อมกันโดยไม่รู้ตัว

จึงเห็นภาพประตูรั้วนั้นปิดสนิทแน่นหนา ทั้งสองคนพลันบังเกิดโทสะขึ้นมารำไร ออกอาการฮึดฮัดปนเจ็บใจหน่อยๆ

เหลียนลี่ได้แต่กล้ำกลืนฝืนทน สุดท้ายก็มิได้เอื้อนเอ่ยอันใด  ได้แต่แค่นเสียงฮึ่มฮั่ม พลางสะบัดแขนเสื้อ ขณะจ้ำเท้าพรวดๆจากไป

ตรงข้ามกับเฉียวซื่อที่คันปากอยากจะด่าสักนิด  แต่ก็ตระหนักได้ว่า ต่อให้ตนเองตะโกนด่าอะไรออกมา ก็ไม่มีใครหน้าไหนได้ยิน จึงได้แต่อดกลั้น  คำรามในใจว่า ‘ฝากไว้ก่อนเถิด’ ขณะสาวเท้าเดินจากไป

ภายในเรือน ป้าสามไปตักน้ำมา  เหลียนฟางโจวและเหลียนเซ่อ ช่วยกันล้างหน้าล้างมือเหลียนฟางฉิงและเหลียนเช่อ บรรยกาศในบ้านค่อนข้างเศร้าซึม

“พี่ใหญ่” เหลียนเช่อล้างหน้าล้างมือเสร็จแล้ว จึงเข้ามาดึงแขนเสื้อเหลียนฟางโจว พลางเอ่ยว่า “พี่ใหญ่ จากนี้ไปพวกลุงใหญ่ คงไม่เข้ามายุ่มย่ามเรื่องของบ้านเราแล้วใช่หรือไม่?  ข้าไม่เจ็บเลย จริงๆนะ! พี่ใหญ่...ท่านอย่าเศร้าไปเลยนะ!”

“อื้ม “ เหลียนฟางโจวผงกศีรษะน้อยๆ พลางถอนหายใจเบาๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เรื่องนี้ทำให้พวกเจ้าต้องมาเจ็บตัว!  ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะพี่ใหญ่ไม่เอาไหน! “

“พี่ใหญ่..ท่านทำเพื่อพวกเรามามากมายแล้ว  เดิมทีควรเป็นข้าที่ต้องเป็นผู้แบกรับหน้าที่นี้!” น้ำเสียงเศร้าสร้อยของเหลียนเซ่อดังขึ้น

“พี่ใหญ่ พี่รอง ข้ากับพี่สามไม่เป็นไรเลยจริงๆนะ!” เหลียนฟางฉิงขยิบตา พลางหัวเราะร่า “ท่านไม่เห็นเหรอ  ที่ป้าใหญ่โมโหแบบนั้นน่ะ  ฮิฮิ ตลกจริงๆเลยนะ!”

ทุกๆคนหัวเราะกันครืน  พาให้บรรยกาศในบ้านผ่อนคลายขึ้นมาทันใด

ฉินเฟิงและซูจื่อจี้ต่างสบตากัน ด้วยความสงสารและเห็นใจ  เดิมทีได้ยินที่เหลียนลี่พูดเมื่อวาน ทั้งสองยังคิดว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง  ยามเมื่อเห็นเหลียนฟางโจวกับเหลียนเซ่อพากันหลบหน้าลุงป้าตั้งแต่เช้าตรู่  พวกเขาสองคนไม่ค่อยจะเข้าใจ และยิ่งไม่ใคร่ยอมรับ   แต่ลึกๆในใจแล้ว ก็มิคิดว่าการกระทำนั้นไม่ถูกต้อง

แต่หลังจากผ่านเหตุการณ์มาสดๆร้อนๆ  ทั้งสองจึงกระจ่างแก่ใจ  ว่าพี่น้องเหล่านี้ต้องเจอกับสถานการณ์ที่เลวร้ายมากเพียงใด กระจ่างแก่ใจแล้วว่า ที่เหลียนฟางโจวต้องคอยประคับประคองครอบครัวฝ่ามรสุมร้อยแปดพันเก้าที่ถาโถมเข้ามา  หญิงสาวต้องใช้กำลังใจและกำลังสมองมากมายปานใด  ซ้ำยังต้องวางกลยุทธ์และแผนการต่างๆนาๆอีก

เมื่อตระหนักได้แล้ว ชายทั้งสองยิ่งเพิ่มความเห็นใจเป็นเท่าทวีคูณ

เดิมทีพวกเขาเชื่อว่า ใต้หล้านี้ ไม่มีใครจะโชคร้ายไปกว่าตนเองแล้ว มิคิดเลยว่า  เคราะห์กรรมและความยากลำบากจะสามารถพบเห็นได้ทั่วทุกหนแห่งในใต้หล้านี้

แม่นางเหลียนเป็นแค่เพียงเด็กสาวรุ่นแรกแย้ม  แม้ต้องมาตกอยู่ในสภาพโหดหิน กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้ กระนั้นก็ยังสามารถวางแผนการได้เป็นขั้นเป็นตอน ไม่เคยยอมจำนนต่อโชคชะตาสักนิด ตัวพวกเขาเป็นชายอกสามศอกแท้ๆ  นับแต่ชีวิตตกต่ำจมดินเป็นต้นมา จะมีกะจิตกะใจต่อสู้ดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นมายืนได้อีกหรือ? 

แม้ตัวเขาจะถูกอาญาแผ่นดินให้กลายเป็นทาสตลอดชีวิต ทว่าก็ยังดีกว่าหน่อย ที่ยังทุ่มเททำงานอย่างหนักเพื่ออนาคตลูกหลานในภายภาคหน้าได้มิใช่หรือ?

ฉินเฟิงและซูจื่อจี้เริ่มมีกำลังใจขึ้น พวกเขาอดลอบขอบคุณชุยเฉ่าซีในใจมิได้ ที่ได้ส่งตัวพวกเขามาอยู่ข้างกายเหลียนฟางโจว ณ หมู่บ้านต้าฝางแห่งนี้

ยามนี้ ชายทั้งสองเชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่า เหลียนฟางโจวมิใช่คนธรรมดาสามัญอย่างแน่นอน ตราบใดที่พวกเขาติดตามนางให้ดี เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว!

---------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และการติดตามค่ะ ^_^