จับแม่ทัพไปไถนา - บทที่ 198 เริ่มต้นสั่งงานบ่าวไพร่ (1)

            นอกจากนี้เหลียนฟางโจวยังไปซื้อของที่ร้านขายเครื่องเรือน  หญิงสาวจ่ายเงินเพิ่ม เพื่อให้ร้านเอาของไปส่งด้วย

            ลงท้ายรถเกวียนเทียมลารวมทั้งหมดเป็น 4 คัน  จอดอยู่ด้านซ้ายประตูเมืองใหญ่ที่ยืนตั้งตระหง่านอยู่ พร้อมด้วยฉินเฟิง ซูจื่อจี้และกลุ่มคน 15 คน

อาเจี่ยนเอ่ยกับเหลียนฟางโจว  “เจ้ากับอาเซ่อ พาพวกคนแซ่จางตามรถกลับไปก็แล้วกัน ข้ากับฉินเฟิง และซูจื่อจี้จะพาคนทื่ซื้อมาตามกลับไปภายหลัง บางทีคงกลับไปถึงในอีกหนึ่งชั่วยาม”

เดิมทีเหลียนฟางโจวคิดจะจ้างรถเพิ่มอีกสองคัน พอได้ยินอาเจี่ยนเอ่ยมาเช่นนี้จึงคิดตรึกตรองอีกที  หากหนทางระยะเท่านี้ ทุกคนล้วนไม่พร้อมยอมเดินไป ย่อมไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บคนพวกนี้ไว้ด้วยซ้ำ ขืนเก็บเอาไว้ จากนี้ไปคงได้ลักเล็กขโมยน้อย ก่อคดีข่มขืน หรือเอาแต่ขี้เกียจหนีการหนีงานเป็นแน่  เห็นธาตุแท้กันเสียแต่เนิ่นๆย่อมดีกว่า จะได้รับมือถูก!

เหลียนฟางโจวพยักหน้าน้อยๆ แล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “อื้ม เช่นนั้น...พวกเราขอล่วงหน้าไปก่อน! มีท่านคอยดูคนเหล่านี้ ข้าจึงพอเบาใจได้บ้าง พอพวกท่านกลับมาแล้ว คิดว่าคงจะตระเตรียมเรือนพักเสร็จแล้ว!”

อาเจี่ยนคลี่ยิ้ม “พวกเจ้ากลับไปกันก่อนเถิด ข้าจะไปบอกพวกเขาเอง!”

เหลียนฟางโจวแย้มยิ้มเห็นด้วย แล้วจึงเรียกพวกคนแซ่จางกับเหลียนเซ่อ ให้นั่งเบียดแทรกกันไปในรถเกวียนทั้งสี่คัน เพื่อล่วงหน้าไปก่อน

รถเกวียนเทียมลาสัดส่ายโยกเยกชวนเวียนหัวไปตลอดทาง ในที่สุดก็มาถึงโกดังและหมู่ตึกตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน เหลียนฟางโจวจึงกระโดดลงไปเปิดประตู เพื่อให้รถเกวียนทั้งหลายผลุบเข้าไปข้างในโดยเร็ว

รถเกวียนเคลื่อนเข้าไปทางเข้าประตูที่เปิดออก  ดวงตาผู้มาใหม่ต่างทอประกายเจิดจ้าอย่างปิดไม่มิด

เพราะคิดไม่ถึงว่าหลังประตูบานหนาหนักและกำแพงสูงตระหง่านนี้ คือหมู่เรือนและลานกว้างที่โอ่อ่าใหญ่โต แถมใหม่เอี่ยมอ่องเช่นนี้

เหลียนฟางโจวชี้ทางให้รถวิ่งเข้าไปในบริเวณพื้นที่พักผ่อน และหยุดนิ่ง ณ ลานตรงกลางหมู่เรือนพัก ครั้นแล้วหญิงสาวจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ที่นี่แหละ! รบกวนพวกเจ้าช่วยกันขนข้าวของลงมาตรงนี้ด้วย!”

ทุกคนขานรับ รีบกุลีกุจอช่วยกันขนของคนละไม้คนละมือ

ถึงแม้จะมีข้าวของมากมาย ทว่าก็หาใช่ของชิ้นเล็กชิ้นน้อย  ของทั้งหมดล้วนถูกห่อรวมกันเป็นห่อใหญ่ จึงทำให้ขนลงมาได้อย่างรวดเร็ว

เหลียนฟางโจวหันไปกล่าวขอบคุณคนขับรถจ้างที่ช่วยเป็นธุระให้ แล้วจึงให้เงินสินน้ำใจเล็กๆน้อยๆ  จากนั้นจึงเดินมาจัดการงานต่อ

ด้านหนึ่งของบริเวณที่พักนี้  มีประตูข้างที่ออกไปข้างนอกหมู่ตึกได้  บริเวณใกล้ประตูเป็นที่ตั้งของเรือนหลังหนึ่งซึ่งมีหน้ามุขอยู่ 3 จุด และมีทางเข้าออกสองทาง จึงใช้พำนักอาศัยและเฝ้าประตูไปด้วย

เหลียนฟางโจวคิดใคร่ครวญสักครู่  จึงวางแผนให้ครอบครัวสกุลจางไปพักอาศัยอยู่ในนั้น

ทุกวันนี้ในลานกว้างยังเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ยังไม่เริ่มต้นงานอันใด เหลียนฟางโจวไม่อยากให้คนงานเหล่านั้นพอมาถึงก็เดินเพ่นพ่านไปทั่ว จึงคิดว่าประตูข้างที่ใช้เป็นทางเข้าออก ระหว่างลานกว้างและบริเวณเรือนพักนั้น ให้ปิดตายเอาไว้ก่อน ภายหน้าค่อยให้เข้าออกจากประตูนั้นใด

นางอธิบายง่ายๆให้สมาชิกครอบครัวสกุลจางทั้งสี่คนฟังรวดเดียว แล้วจึงมอบกุญแจหนึ่งดอกให้จางเสี่ยวจุน พลางเอ่ยขึ้น “นับจากนี้ไป พอค่ำแล้วให้จัดการ ลั่นดาลประตูนี้ไว้ ใครที่กลับเข้ามาหลังจากยามซวี(19.00 – 20.59)  ให้บันทึกการเข้าออกไว้ในสมุด ให้เขาลงลายมือชื่อด้วยตนเอง ประตูตรงฝั่งนี้ ข้ามอบหมายให้ครอบครัวพวกเจ้าดูแลอย่างเข้มงวดกวดขัน หากเกิดมีขโมยเข้ามา หรือมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ข้าจะไปสอบถามกับพวกเจ้าเท่านั้น!”

จางเสี่ยวจุนและภรรยารับคำทันที

เหลียนฟางโจวจึงสั่งการพวกเขาให้เอาพวกเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ประจำวันของพวกเขาเองแบ่งออกมาแล้วขนไปเก็บก่อน  ส่วนยามเฝ้าประตูนั้น หญิงสาวประเมินไว้แล้วว่าในช่วงเริ่มต้นต้องการเพียงหนึ่งคน  ด้วยเหตุนี้ จึงขนเตียง ตู้ ม้านั่ง พร้อมกับข้าวของอื่นๆทั้งหมดมาเตรียมไว้ที่นี่ล่วงหน้าแล้ว เพียงขนเครื่องนอนเข้ามา ก็เข้ามาพักอยู่ได้แล้ว

ครอบครัวของจางเสี่ยวจุนทั้งสี่คนจึงพากันขนข้าวของเข้าไป แล้วเอาไม้กวาดมากวาดพื้นด้านในและด้านนอกลวกๆ  เสร็จแล้วจึงออกมาหานางอีกครั้งทันที

เหลียนฟางโจวเห็นพวกเขามิได้เอาแต่ไปชมดูเรือนและอยู่จัดข้าวของในเรือนพักตนเอง แถมเป็นฝ่ายเดินออกมาเองอีกต่างหาก  หญิงสาวออกจะพึงพอใจไม่น้อย ครั้นแล้วจึงสั่งพวกเขาให้เอาข้าวของใช้ประจำวันของคนงานมากองรวมกันไว้ รอพวกคนงานเหล่านั้นมาถึง จึงค่อยให้พวกเขามารับไปด้วยตัวเอง

พวกเตียง ตู้ พร้อมเครื่องเรือนของฉินเฟิงกับซูจื่อจี้ ทั้งหมดล้วนกองอยู่ที่นี่แล้ว กำลังรอให้คนทั้งหมดกลับมา แล้วจึงค่อยเรียกคนสักสองสามคนมายกเข้าไป

พวกหม้อ ถ้วยชาม ทัพพี อ่างน้ำ ถังน้ำ พร้อมทั้งขวดน้ำมัน ไหเกลือ ไหน้ำส้ม ข้าว เส้นหมี่ และข้าวของจิปาถะที่ใช้ในครัวทั้งหลาย ล้วนขนไปไว้ในห้องครัวแล้ว เหลียนฟางโจวมอบกุญแจห้องครัวให้หลี่ชื่อ พลางพูดว่า “จากนี้ไป งานในครัวทั้งหมด ข้าขอมอบให้เจ้า พวกเจ้าแม่ลูกสองคนเอางานในครัวไปดูแลเสีย! พอดีวันนี้มืดแล้ว พรุ่งนี้รุ่งสางข้าจะมาอธิบายงานให้เจ้าฟังอย่างละเอียด  และจะพาเจ้าไปสำรวจดูให้รู้จักทุกซอกทุกมุมของที่นี่นะ!”

หลี่ชื่อรีบรับคำด้วยรอยยิ้ม

เหลียนฟางโจวเอ่ยแย้มยิ้ม “แรกสุดพวกเจ้าเอาข้าวของที่กองระเกะระกะทั้งหมดนี่ ไปจัดเก็บให้เรียบร้อยก่อนก็แล้วกัน!  อีกสามวันเถ้าแก่ที่รับขุดบ่อน้ำถึงจะเข้ามาตามที่ตกลงกันไว้ ช่วงสองสามวันนี้ บรรดาน้ำกินน้ำใช้ เจ้าต้องไปตักเอาในแม่น้ำ! ห้ามกินน้ำในแม่น้ำที่ยังไม่ต้มเด็ดขาด  หากอยากดื่มน้ำ ต้องเอาน้ำดิบไปต้มให้เดือดอีกครั้งก่อน พวกคนงานก็ต้องปฏิบัติเหมือนกันด้วย!”

หลี่ชื่อขานรับเรื่องแล้วเรื่องเล่า

เหลียนฟางโจวสั่งให้เหลียนเซ่อเอารถเกวียนเทียมลากลับไปขนฟืนกับแกลบกลับมา พร้อมทั้งเอาหมั่นโถวและเล่าปิ่งที่ซื้อกลับมาไปให้ป้าสามนึ่งให้ร้อนอีกครั้ง และให้ทำน้ำแกงหนึ่งหม้อใหญ่มาเพิ่มอีกด้วย

เหลียนเซ่อรับคำแล้วออกไป

หลี่ชื่อและจางซิ่วเอ๋อร์เอาเครื่องครัว อาทิ หม้อ ทัพพี อ่างน้ำเป็นต้น ไปเก็บอย่างว่องไว ฝ่ายจางเสี่ยวจุนร้องว่า ตนเองจะไปตักน้ำในแม่น้ำมาให้

จางเหลียงมองโน่นมองนี่ ก็ไม่พบงานอะไรที่ตนเองพอทำได้  เด็กน้อยยืนอยู่ที่นั่น ท่าทางดูคล้ายรู้สึกผิด  เขายืนบิดนิ้วไปมาอย่างกระวนกระวายใจ  ในที่สุดจึงรวบรวมความกล้าเอ่ยปากถามเหลียนฟางโจว “คุณหนู ข้า ข้าควรทำอะไรดี....”

เหลียนฟางโจวอึ้งไปอย่างคาดไม่ถึง  พลอยรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้โดยไม่รู้ตัว ครั้นแล้วจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้ารอไปพลางๆก่อน รอไม้ฟืนกับแกลบมาถึง ค่อยช่วยขนไปเก็บนะ”

จิตใจของจางเหลียงค่อยๆสงบลง ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มขึ้นสองส่วน  “ขอรับ” เด็กน้อยขานรับเสียงดัง พลางไปยืนรออยู่ข้างๆ

รอไม่นาน เหลียนเซ่อก็ขับรถเกวียนเทียมลามาถึง ซ้ำยังพาเหลียนฟางฉิงและเหลียนเช่อมาด้วย “พี่ใหญ่” เหลียนฟางโจวได้ยินเสียงน้องๆของตนร้องเรียกตนดังแว่วมาแต่ใกล บนใบหน้าหญิงสาวปรากฏรอยยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ พลางร้องรับเสียงดังด้วย

 “พี่ใหญ่!”  เหลียนฟางฉิงรีบสาวเท้าข้าวมาหาหญิงสาว พลางกระตุกแขนเสื้อพี่สาว เด็กน้อยจดๆจ้อง หลี่ซื่อกับลูกสาว พร้อมทั้งจางเหลียงด้วยความสนใจใคร่รู้  แล้วถามขึ้นเสียงใสพร้อมรอยยิ้ม “พี่ใหญ่  พวกเขาเป็นใครกันเหรอ?  จากนี้ไปเขาจะมาอยู่บ้านเราเหมือนพี่เจี่ยนใช่หรือไม่?”

เหลียนฟางโจวขอให้น้องสาวถามช้าๆลงหน่อย

หลี่ชื่อรีบเข้ามาพูดคุยด้วยรอยยิ้ม “คุณหนู ท่านนี้คือ....”

 “คือคุณหนูสี่!”  เหลียนฟางโจวเอ่ยยิ้มๆ

 “คุณหนูสี่!”  หลี่ชื่อยอบกายคารวะเหลียนฟางฉิงด้วยรอยยิ้ม ซ้ำยังหันไปเรียกจางซิ่วเอ๋อร์กับจางเหลียงให้รีบมาพบคุณหนูสี่ พร้อมเอ่ยกับเหลียนฟางฉิงด้วยรอยยิ้ม “ครอบครัวของบ่าวทั้งหมดล้วนเป็นข้ารับใช้ของคุณหนูสี่  จากนี้ไป คุณหนูสี่มีสิ่งใดให้รับใช้  โปรดสั่งบ่าวมาได้ทันทีเลยนะเจ้าคะ!”

เหลียนฟางโจวได้ยินแล้วก็หัวเราะด้วยความขบขัน  ครั้นแล้วจึงโบกมือขึ้นคราหนึ่ง “นางจะใหญ่โตอะไรปานนั้น เอาเป็นว่า พวกเจ้าก็ทำงานไปตามหน้าที่ของพวกเจ้าก็แล้วกัน!”

เหลียนฟางฉิงยังมองจดๆจ้องๆ พลางเอ่ยขึ้น “พี่ใหญ่  คนพวกนี้....คือบ่าวของบ้านเราเหรอ?”

 “อืม” เหลียนฟางโจวตอบรับเบาๆ พลางเอ่ยว่า “ไปช่วยพี่สามเจ้าขนฟืนกับแกลบลงมาเถิด!”  ครั้นแล้วจึงหันไปเอ่ยกับหลี่ชื่อและลูกสาว “พวกเจ้าขนฟืนไปเก็บให้เรียบร้อยด้วย  แบ่งไปเก็บในครัวด้วยส่วนหนึ่ง ส่วนที่เหลือทั้งหมดไปกองไว้ในห้องเก็บฟืนด้วยล่ะ ห้องเก็บฟืนอยู่ในเรือนด้านหลังเรือนครัว ในเรือนนั้นมีห้องที่ใช้เก็บข้าวสาร แป้ง พร้อมทั้งวัตถุดิบอาหารด้วยนะ”

หลี่ชื่อรับคำทันที พลางกระวีกระวาดขนข้าวของไปเก็บพร้อมกับจางซิ่วเอ๋อร์โดยไว  จากนั้นจึงค่อยออกมาขนฟืนกับแกลบไปอีกครั้ง ซึ่งจางเหลียงรอท่าอยู่ด้านนอกก่อนแล้ว

เมื่อเห็นเหลียนเช่อ แม่ลูกสามคนจึงมองตากันอย่างอดไม่ได้

ทะยอยขนของกันอยู่พักหนึ่ง  ปรากฏว่าจางเสี่ยวจุนได้ตักน้ำที่แม่น้ำ มาใส่กว่าครึ่งโอ่งแล้ว เหลียนฟางโจวจึงสั่งให้หลี่ชื่อเช็ดทำความสะอาดเตาไฟสองหลุมสี่รอบ ก่อนจุดไฟเพื่อต้มน้ำ  อีกทั้งบรรดาข้าวของที่ซื้อมาใหม่ได้แก่ ถ้วยชาม ตะเกียบ ช้อนทัพพีพร้อมทั้งข้าวของเครื่องใช้ในครัวอื่นๆล้วนถูกเอามาลวกในน้ำเดือด

ขณะกำลังลวกบรรดาข้าวของเครื่องใช้ พวกถ้วยชามและตะเกียบกันอยู่นั้น อาเจี่ยนกับฉินเฟิง และซูจื่อจี้ก็พาเหล่าคนงานทั้งหมดเดินทางกลับมาถึงพอดี

---------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และการติดตามค่ะ ^_^