จับแม่ทัพไปไถนา - บทที่ 207 ไปซื้อของใช้ในวันปีใหม่กัน (3)

อาเจี่ยนหัวเราะหึๆ แล้วเอ่ยออกไป “เอามาให้ข้าถือเถอะ !  ของพวกนี้แค่เอาไว้ใช้มองดูเอง ไม่น่าต้องซื้อมามากมายขนาดนี้เลย !”

เหลียนฟางโจวส่งของทั้งหมดยัดใส่มืออาเจี่ยน พร้อมส่งยิ้มเขินๆ “ไม่รู้แหละ ยังไงข้าก็จะเอากลับไปแปะ จะได้เป็นการฉลองเทศกาลด้วยไง ! “   อาเจี่ยนรู้ใจหญิงสาวดีกว่าใคร เหลือบมองแวบเดียว ก็รู้ว่านางชอบของพวกนี้มาก

“ข้าเองก็เกือบลืมไปเสียสนิท บ้านข้าก็ต้องไปซื้อกระดาษพวกนี้มาด้วยเหมือนกัน !”  ป้าจางมองภาพตรงหน้าแล้ว จึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

เหลียนฟางโจวรีบรั้งตัวป้าจางไว้ พลางเอ่ยแย้มยิ้ม “ป้าจาง  ข้าซื้อมาตั้งเยอะตั้งแยะ ยังไม่พอเหรอ ?  พวกท่านอยากได้เท่าไร ก็มาเอาที่ข้าสิ !”

ป้าจางมองดูกองกระดาษเหล่านั้น ในอ้อมอกของอาเจี่ยน ครั้นแล้วจึงพยักหน้าแย้มยิ้มเอ่ยว่า “ตกลง ขอบใจเจ้ามาก”

ทุกคนคุยกันมาตลอดทางจนกระทั่งถึงย่านขายแพรพรรณ  จึงเดินตรงไปยังบรรดาร้านที่มีแพรต่วนวางขายอยู่หน้าร้าน ระหว่างทางที่เดินมา พบว่าข้างทางมีขายถังหูลู่ (ผลฮอร์ธอร์นเสียบไม้เคลือบน้ำตาล) และถังเช่าลี่จึ(เกาลัดคั่ว)  เหลียนฟางโจวจึงซื้อถังหูลู่แจกให้แต่ละคนในกลุ่ม ยกเว้นป้าจางและอาเจี่ยนที่ขอบอกผ่าน  ซ้ำยังซื้อถังเช่าลี่จึมาอีกสองสามถุงด้วย

ถังหูลู่

เกือบจะกินถังหูลู่ในมือหมดแล้ว ในที่สุดคนทั้งหมดก็มาถึง ร้านขายแพรพรรณที่มีหน้าร้านกว้างขวางมากเมื่อเทียบกับร้านอื่น

เมื่อทอดมองไป จึงพบว่ามีการจัดวางผ้าสีสันสดใสหลากหลายรูปแบบราว 10-20 พับ  ตรงหน้าทางเข้าร้าน ดูแล้วผ้าแพรต่วนพวกนั้นเป็นผ้าเนื้อดีทีเดียว ทุกคนต่างเห็นพ้องอย่างเป็นเอกฉันท์ว่า ‘เข้าร้านนี้กันเถอะ’

ร้านขายแพรพรรณ

แต่ละคนในคณะของเหลียนฟางโจวตรงดิ่งเข้าไปในร้านทันที ซึ่งดึงดูดทุกสายตาของคนที่อยู่ในร้านทันทีเช่นกัน ซ้ำยังอดมองอย่างพินิจพิจารณาไม่ได้

ในการทำการค้า ซ้ำยังอยู่ในช่วงใกล้เทศกาลปีใหม่อีกต่างหาก  บรรดาผู้ค้าจึงเข้ามาดูแลลูกค้าอย่างเป็นกันเองเพื่อหวังเร่งยอดขาย แม้จะเห็นว่ากลุ่มคนที่เข้ามาใหม่ มีแต่เด็กๆเสียเป็นส่วนใหญ่ คงจะซื้ออันใดไม่ได้มาก เพียงแค่เข้ามาเดินดูสินค้าเล่นๆ เพื่อเปิดหูเปิดตาเท่านั้นกระมัง  ทว่าเถ้าแก่และเด็กขายของในร้านก็มิได้ตะเพิดคนพวกนั้นออกจากร้านไป

“พวกเจ้าชอบผ้าแบบไหน ก็เลือกเองได้เลย !  เลือกได้แล้ว ก็มาบอกพี่ใหญ่ด้วย แล้วห้ามออกไปนอกร้านโดยพลการนะ รู้หรือไม่ ?”  เหลียนฟางโจวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาอาสามลุกวาบเป็นประกายเจิดจ้าอยู่นานแล้ว  หญิงวัยกลางคนรีบจูงมือเหลียนฟางฉิงพลางเอ่ยแย้มยิ้ม “ฟางโจว เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะดูให้ฉิงเอ๋อร์เอง !  “ กล่าวจบ ก็ดึงตัวเหลียนฟางฉิงจ้ำอ้าวดิ่งไปยังกลุ่มแพรพรรณที่มีสีสันสดใส

ส่วนเหลียนเซ่อไปกับเหลียนเช่อ

“พวกเราไปเลือกดูกันบ้างเถอะ !  แพรพรรณพวกนี้ ดูแล้วไม่เลวเลยจริงๆเสียด้วยสิ !”  ป้าจางหันไปยิ้ม แล้วเอ่ยกับจ้าวซื่อและหลี่จวน

ทั้งลูกสะใภ้และลูกสาวต่างยิ้มแย้มรับคำ

จ้าวชื่อคลี่ยิ้มแล้วเอ่ยหวังประจบป้าจาง “ท่านแม่ หรือว่าพวกเราคนหนึ่งก็เสื้อผ้าสักสองชุด ดีไหมเจ้าคะ  ชุดหนึ่งใช้ผ้าธรรมดาตัด ไว้สำหรับสวมใส่เวลาปกติ  อีกชุดก็ใช้ผ้าดีกว่าเดิมหน่อยตัด  ไว้สวมใส่ไปเยี่ยมญาติสนิทมิตรสหายตอนฉลองปีใหม่ เป็นการเพิ่มความภูมิฐานได้อีกด้วยเจ้าค่ะ !”

ป้าจางมองหน้าลูกสะใภ้ที่ฉายแววตื่นเต้นออกอาการลุ้นจนปิดไม่มิด  เมื่อนึกถึงกิจการเผาถ่านของครอบครัว ลูกสะใภ้นางก็เป็นผู้หนึ่งที่ออกไปช่วยอย่างทุ่มเทขยันขันแข็ง  แม่สามีจึงผงกศรีษะพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เอาสิ พวกเจ้าก็ไปเลือกผ้าตัดชุดเถอะ ไปดูสิว่ามีชิ้นใดเหมาะบ้าง!  สามคนตกคนละสองชุดก็แล้วกัน !  แล้วอย่าลืมเลือกเผื่อให้ซานเหอสองชุดด้วยล่ะ !”

จ้าวชื่อสุดแสนดีใจหาใดเปรียบ  รีบฉีกยิ้มจนตาหยีขณะรับคำ  แล้วลากตัวลี่จวนผู้ซึ่งมีใบหน้าแช่มชื่นเบิกบานไปด้วยกัน

            เหลียนฟางโจวชำเลืองมองพวกอาสามแวบหนึ่ง  ครั้นแล้วจึงกวักมือเรียกลูกจ้างร้านขายผ้า แล้วเอ่ยว่า “ผ้าประเภทใช้สวมใส่ทำงานในไร่นาอย่างพวกผ้าป่าน ที่มีสีน้ำเงินเข้มและสีฟ้า เอามาให้ข้าสีละ 12 พับ ผ้าตัดเสื้อคลุมตัวในสีขาวเอามาให้ข้า  18  พับ อ้อ..แล้วที่นี่รับตัดชุดให้ด้วยหรือไม่ ?”

            ดวงตาของลูกจ้างร้านเปล่งประกายขึ้นทันใด รีบพยักหน้ารับคำ พลางเอ่ยแย้มยิ้ม “รับ รับตัดขอรับ !  หากซื้อผ้าที่ร้านเรานี่  ค่าตัดชุดยังจะถูกลงอีก  คิดราคาค่าตัดต่อชุดเพียง 8 ส่วนจากราคาปกติขอรับ “

            เหลียนฟางโจวผงกศีรษะ พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อีกอย่าง มีพวกผ้าลายดอกไม้เล็กๆสีแดงพุทรา  ลายช่อดอกไม้สีขมพู เอามาให้ข้าอย่างละพับ อ้อ..แล้วลายดอกโบตั๋น ดอกเบญจมาศ ลายทางสีม่วงเข้ม เอามาให้ข้าอย่างละพับด้วย  นอกจากนี้แล้ว ข้ายังอยากได้ผ้าพับดีๆอื่นๆอีกสักเล็กน้อยด้วย  เช่นนี้จะคิดราคาผ้าถูกลงอีกหน่อยได้หรือไม่?”

            เหลียนฟางโจวพูดพลาง ก็กวาดสายตาไปยังทิศทางของอาสามและเหลียนเซ่อ

            ลูกจ้างของร้านมองตามสายตาหญิงสาวไป  ก็เห็นอีกครั้งว่าพวกอาสามอยู่ตรงกองพับผ้าเนื้อดีพวกนั้น  จึงนับจำนวนคนในใจ  ครั้นแล้วจึงพยักหน้า พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แม่นางเป็นลูกค้ารายใหญ่ของร้าน แน่นอนว่าต้องลดราคาให้อีก ท่านกรุณารอสักครู่นะขอรับ ข้าจะไปถามเถ้าแก่ให้!”

เหลียนฟางโจวจึงพยักหน้าแย้มยิ้ม

ไม่นานคนขายผู้นั้นก็กลับมา แล้วหันมาเอ่ยอย่างเป็นมิตรด้วยรอยยิ้ม “เถ้าแก่บอกว่า แม่นางเป็นลูกค้ารายใหญ่รายแรกของวันนี้  จึงให้ส่วนลดเพิ่มอีก  เพราะถือว่าเป็นผู้เรียกโชคลาภมาให้ทางร้านเราด้วยขอรับ !  ผ้าทุกพับที่แม่นางสั่ง จะลดราคาทุกชิ้นเพียงเก้าในสิบส่วนของราคาปกติ !  แม่นาง ร้านจ้าวจี้ของเรานี้ ปกติจะไม่ให้ส่วนลดนะขอรับ หากมิใช่เป็นช่วงเข้าสู่เทศกาลปีใหม่แล้ว ก็คงจะมิได้ขายดีแบบนี้ !  แม่นางนับเป็นผู้มีอุปการะคุณอย่างใหญ่หลวงของร้านเราในวันนี้ขอรับ !”

“พี่ชายท่านนี้ช่างมีวาทศิลป์เป็นเลิศจริงๆ !”  เหลียนฟางโจวหัวเราะขึ้นคราหนึ่ง  แล้วเอ่ยขึ้น “เช่นนั้นแล้ว ข้าคงไม่เรียกร้องอะไรกับร้านท่านเพิ่มอีก เพียงแต่อยากได้สินค้าเร็วสุดเท่าที่จะเร็วได้ และขอให้ร้านท่านตัดชุดออกมาให้ดีด้วยก็พอ!”

คนขายรีบเอ่ยแย้มยิ้ม “ท่านผู้นี้โปรดวางใจเถิด  ฝีมืองานตัดชุดของร้านเรานับว่าเป็นเลิศระดับต้นๆในเมืองนี้ทีเดียวขอรับ !”

“รายการที่สั่งไปช่วยจดให้ข้าด้วย!”  เหลียนฟางโจวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “กลับไปแล้วหากพบว่าของมีตำหนิ  ข้าจะมาโวยให้ถึงร้านเลยเชียว !”

“ท่านโปรดวางใจเถิดขอรับ !”  คนขายฉีกยิ้มจนตาหยี “ ถึงตอนที่ท่านมารับของ ท่านตรวจดูให้ละเอียดเลย  หากมีชุดไหนตัดแล้วไม่เป็นที่ชอบใจ  ท่านเอากลับมาให้เราแก้ได้เลยขอรับ !”

เหลียนฟางโจวฮึมฮัมในลำคอเบาๆ  แล้วจึงเอ่ยทีเล่นทีจริงว่า “ตอนที่มารับของน่ะ ก็ต้องตรวจสอบอย่างละเอียดอยู่แล้ว  เพียงแต่อาจมีตำหนิเล็กๆน้อยๆที่พลาดไปไม่ทันได้ดูตอนนั้น!  พอเอากลับมาแล้วจึงค่อยหาพบ พวกท่านก็คงไม่อยากรับผิดชอบแล้วสิ เช่นนั้นแล้วคงได้ยุ่งยากกันละคราวนี้ !”

คนขายผู้นั้นนิ่งอึ้งไป รีบเอ่ยแย้มยิ้ม “แม่นางพูดให้ข้าขำแล้ว  จะไม่มีเหตุการณ์เช่นนั้นเกิดขึ้นอย่างแน่นอนขอรับ !”

“ข้าก็พูดเล่นๆขำๆจริงๆนั่นแหละ !”  เหลียนฟางโจวจ้องตาคนขายอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงคลี่ยิ้มโพล่งออกมา

คนขายผู้นั้นกุลีกุจอรีบมายืนข้างๆอย่างพินอบพิเทา  ถามหญิงสาวว่าอยากให้เขาเอาผ้าพับใหม่ล่าสุดออกมาให้ดูหรือไม่ ?  เหลียนฟางโจวขอบคุณในความเอาใจใส่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม  บอกว่าเธอขอเดินดูของเอง ให้เขาไปต้อนรับลูกค้าคนอื่นตามสบาย คนขายเอ่ยอย่างสุภาพสองสามคำ แล้วล่าถอยไป

เหลียนฟางโจวหันไปเห็นอาเจี่ยนยืนกอดอกพิงผนังร้านด้านหนึ่งอย่างอ้อยอิ่ง  จึงคลี่ยิ้มบาง แล้วสาวเท้าเข้าไปคุยด้วยรอยยิ้ม “ไฉนท่านถึงไม่เดินดูผ้าล่ะ?  มายืนเหม่ออะไรตรงนี้ ?”

อาเจี่ยนเห็นหญิงสาวเดินมาจึงคลายมือที่กอดอกลง แล้วเปลี่ยนอิริยาบทจากท่าเอนมายืนตรง พลางเอ่ยแย้มยิ้ม “ข้ามิอยากได้อันใด ปล่อยไปเถิด !”

“อย่างไรกัน นี่เป็นเทศกาลเฉลิมฉลองนะ  อย่างน้อยท่านก็ควรเลือกแพรพรรณสักแบบสองแบบสิ  หาไม่แล้วพวกข้าคงรู้สึกผิดนัก  แล้วลองคิดถึงบรรดาข้าทาสในหมู่ตึกสิ พวกเขาจะมองท่านอย่างไร !”  เหลียนฟางโจวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

อาเจี่ยนตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง จึงพยักหน้ายิ้มเอื้อนเอ่ย “ที่จริงแล้ว ข้ามิรู้ว่าจะเลือกแพรพรรณอย่างไรดี ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็เลือกไม่เป็นหรอก  หากอาเซ่อเลือกแบบไหน  ข้าเอาเหมือนเขาก็แล้วกัน !”

เหลียนฟางโจวหัวเราะขำอย่างอดไม่ได้ พยักหน้าอย่างจำยอม  ซ้ำยังเอ่ยยิ้มๆ “ไม่รู้ว่าท่านยังคิดถึงเรื่องไปล่าสัตว์อยู่หรือไม่?  ตามปกติ คนล่าสัตว์ก็ต้องมีรองเท้าหนังหุ้มข้อยาวดีๆสักคู่หนึ่ง  อีกทั้งข้าจะสั่งทำสนับเข่าและข้อศอกขนสัตว์ให้ท่านกับอาเซ่ออย่างละคู่  รวมทั้งถุงมือหนังด้วยดีไหม !”

 “อืม เช่นนั้นก็ได้ !  เจ้าทำตามที่เห็นสมควรเถอะ !”  อาเจี่ยนหัวเราะ

ในการควบคุมและจัดการผู้คนนั้น  อาเจี่ยนมีทั้งไหวพริบและปฏิภาณในเรื่องนี้เหนือชั้นกว่าผู้อื่นนัก  ทว่าความสามารถในการดูแลเรื่องราวของตนเอง ดูจะจำกัดจำเขี่ยเสียเหลือเกิน หากชายหนุ่มได้ยินข้อนี้ คงได้เอาแต่กล่าวขอโทษท่าเดียว ทว่าเหลียนฟางโจวรู้ว่า ที่เขาพูดมาเป็นความจริง มิได้เสแสร้ง

บางที แต่ก่อน เขาคงมาจากตะกูลผู้ดีที่มั่งคั่งร่ำรวยเป็นแน่แท้  คงมีคนคอยรับใช้ดูแลเรื่องเล็กๆน้อยๆข้างกายตั้งแต่ยังเล็ก ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่ใส่ใจเรื่องทำนองนี้กระมัง?

แต่ทว่า เขาหาได้มีนิสัยสำอางเอาแต่ใจอย่างพวกคุณชายจากตระกูลสูงส่งเทือกนั้นไม่  กลับมีความเจนจัดในเรื่องการทำงานและการดำรงชีวิตแทบทุกด้าน  หนำซ้ำยังหนักเอาเบาสู้ มิเคยทำตัวเกี่ยงงอนเลย ช่าง.......

            ขณะที่สองหนุ่มสาวกำลังคุยกันอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงอาสามกวักมือเรียก  เหลียนฟางโจวจึงเอ่ยแย้มยิ้มกับอาเจี่ยน “ไหนๆท่านก็ตกลงจะเลือกแพรพรรณแล้ว  พวกเราเดินไปดูกันเถิดนะ !”

หนึ่งชายหนุ่มหนึ่งหญิงสาวจึงสาวเท้าเดินไปด้วยกัน

--------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และการติดตามค่ะ และสวัสดีปีใหม่ผู้อ่านทุกท่านค่ะ ^_^