จับแม่ทัพไปไถนา - บทที่ 209 หวางซานมาเยือน (1)

เวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลานัด  ท้องแต่ละคนเริ่มร้องครวญครางด้วยความหิวบ้างแล้ว  พวกเขาจึงตกลงสั่งบะหมี่น้ำร้อนๆจากเพิงขายบะหมี่ละแวกใกล้เคียงมาดับความหิว หลังจากอิ่มหนำสำราญดีแล้ว ทั้งสองครอบครัวพากันหาซื้อของกินเล่นกลับบ้านเป็นอันมาก ได้แก่มิ่งจั่วเกา (เค้กพุทราเชื่อม) ที่พึ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆร้อนๆ  เหมียนโวทอด(โดนัทจีนทอด) ม๋าฮวา (โดนัททอดรูปเกลียว) พร้อมทั้งซูปิ่ง (ขนมปิ้งรูปกลม)

มิ่งจั่วเกา

เหมียนโว

ม๋าฮวา

ฝ่ายเหลียนฟางโจวคิดไปคิดมา รู้สึกว่าคืนนี้ไม่อยากทำอาหารมื้อเย็นอีกแล้ว  จึงได้ซื้อเกี๊ยวห่อไส้หนัก 5-6 ชั่งมาเพิ่มอีก เพื่อเอากลับไปเผื่อเหล่าบริวารทางบ้าน

“ข้าวของมากมายนัก แล้วเราจะเอาของที่ซื้อมาไปเก็บกันอย่างไรดีล่ะเนี่ย !”  จ้าวชื่อมองข้าวของพะรุงพะรังในมือของแต่ละคน  นางอดรู้สึกกังวลขึ้นมาไม่ได้

เหลียนฟางโจวจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “วางใจเถอะ  ข้าพึ่งจ้างรถไปคันหนึ่ง !”

เมื่อเห็นป้าจางทำท่าจะพูดอะไร เหลียนฟางโจวจึงรีบเอ่ยแย้มยิ้ม “ บ้านข้ามีหลายปากหลายท้อง  ย่อมต้องซื้อข้าวของเป็นอันมาก  แม้พวกท่านไม่มา  ข้าย่อมต้องจ้างรถมาช่วยบรรทุกของเพิ่มอยู่แล้ว !  พวกท่านมานับว่าดี  พื้นที่ว่างที่เหลือบนรถจ้างจะได้ไม่เสียไปเปล่าๆด้วย !”

ป้าจางรู้ดีแก่ใจดีว่าเหตุผลส่วนหนึ่งนั้น มาจากน้ำใจอันดีงามของหญิงสาวด้วย  นางจึงได้แต่แย้มยิ้ม มิได้เอื้อนเอ่ยอันใด

อันที่จริง ที่ยังมีที่ว่างเหลือ เป็นเพราะทางเหลียนฟางโจวได้ซื้อของบางส่วนไปแล้วตั้งแต่เมื่อวานซืน  ซึ่งเป็นข้าวของที่ต้องคอยซื้อเข้ามาเติมให้ทางหมู่ตึกนั่น อันได้แก่ ข้าว แป้งสำหรับทำเส้นหมี่ เกลือ น้ำมัน ซีอิ๊ว น้ำส้มสายชู กานไช่(ผักแห้ง) หาไม่แล้ววันนี้คงได้ซื้อเพิ่มอีก !

ทุกคนในคณะล้วนคุ้นเคยกับการใช้มือหยิบจับทำงาน ต่างคนต่างคุยกันไปหยอกล้อกันไป ในในขณะช่วยกันจัดวางข้าวของที่ซื้อมาใส่รถ เผลอแผลบเดียว ข้าวของทุกชิ้นก็ถูกจัดวางอย่างเป็นระบียบเรียบร้อย ครั้นแล้วพวกเขาก็แบ่งกันไปนั่งรถทั้งสองคัน  เพื่อเตรียมเดินทางกลับบ้าน

เพลานี้ ล่วงเข้ายามฉือแล้ว (15.00-17.00 น)

ช่วงฤดูหนาว ดวงอาทิตย์ตกเร็วกว่ายามปกติ ระหว่างที่เดินทางมา แสงตะวันจางลงไปมากแล้ว  จึงเห็นเงาที่เกิดอยู่ด้านหลังทอดตัวยาวเหยียด

เมื่อคนทั้งหมดบรรลุถึงจุดหมายปลายทาง ตะวันได้ลับขอบฟ้าไปแล้วจนมองไม่เห็น  ท้องฟ้ายามนี้เห็นเป็นเพียงสีเทาหม่น

ทุกคนล้วนยิ้มแย้มช่วยกันขนของลงมาจากรถคนละไม้คนละมือ หลังส่งรถที่จ้างกลับไปแล้ว ต่างคนต่างช่วยกันขนข้าวของไปเก็บ

อาเจี่ยนรีบขับรถเข้าไปในลานด้านหลัง เพื่อปลดรถลากออกจากตัวลา  จากนั้นชายหนุ่มจึงจูงลาเข้าไปขังไว้ในคอก เพื่อให้อาหาร

อาสามเอาไก่เป็นๆที่ซื้อมา ไปขังไว้ในเล้าไก่  นางคอยย้ำเตือนเช่อเอ๋อร์  และโดยเฉพาะเหลียนฟางฉิงว่า ห้ามเปิดประตูเล้าไก่เด็ดขาด “ไก่ที่ซื้อกลับมามันกลัวคนแปลกหน้าเสียที่ไหนกัน  ขืนปล่อยให้มันหลุดออกไปได้ จะตามจับกลับมาคงเล่นเอาเหงื่อตกเลยล่ะ !”

ฝ่ายเหลียนฟางโจวเอาเกี๊ยวดิบพร้อมปลาหลี่หยูเข้าไปเก็บในครัว  หญิงสาวกำลังคิดว่าคืนนี้จะเอาปลาหลี่หยูสองตัวนั้น มาแล่เนื้อชุบแป้งทอดให้หมด  พรุ่งนี้จะได้พร้อมสำหรับการปรุงอาหาร  อีกทั้งยังมีหมูสามชั้นก้อนใหญ่ที่ต้องเอามาต้มให้สุกก่อนนั่นอีก

ส่วนเหลียนเซ่อกับเหลียนเช่อ ช่วยกันลำเลียงเนื้อหมู พร้อมทั้งผักสดและผักแห้งต่างๆเข้าไปเก็บไว้ในครัวด้วย

บรรดาของกินเล่นนานาชนิด เหลียนฟางฉิงเป็นผู้รับผิดชอบทะยอยขนเข้าไปในบ้านอย่างขะมักเขม้นประหนึ่งมดงานแสนขยัน....

ขณะที่ทุกคนกำลังง่วนอยู่กับงานในมืออยู่นั้น  ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องเรียกอันเฉื่อยเนือยดังลอดประตูมา “มีใครอยู่ไหม? มีใครอยู่ข้างในไหม?”

เหลียนฟางโจวและอาสามกำลังง่วนอยู่กับการจัดวางข้าวของทั้งหมด ที่ซื้อขนกลับมาจนเต็มห้องครัวอยู่  เย็นย่ำป่านนี้แล้วยังมีใครมาหาที่บ้านอีกนะ?

“เอ๋” เหลียนเซ่อประหลาดใจขึ้นมาโดยพลัน  จึงหันไปเอ่ยกับเหลียนฟางโจวด้วยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย “พี่ใหญ่ เสียงนี้  ฟังดูคุ้นหูอย่างไรพิกลนะ?”

เด็กหนุ่มทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก พลางเอามือคลึงขมับแรงๆเผื่อจะทำให้คิดออก ครั้นแล้วจึงเอ่ยขึ้น “ทว่าเหตุใดข้าถึงคิดไม่ออกน๊า !”

“ฟังเจ้าพูดมาแบบนี้แล้ว ข้าเองก็คิดไม่ออกเหมือนกัน “  เหลียนฟางโจวมีสีหน้าฉงนฉงายไม่ต่างจากน้องชายตน ชัดเจนว่าทั้งสองคนต่างยังนึกไม่ออกเสียที

“ข้าไปดูให้เอง !”  เหลียนเช่อวางของในมือลง แล้วจึงรีบรุดออกไป

“พวกข้าไปด้วย !”  เหลียนฟางโจวกับเหลียนเซ่อต่างรีบสาวเท้าตามไปติดๆ

ฝ่ายอาสามไปยืนเปิดประตูเรียบร้อยแล้ว  นางเปิดปากถามผู้มาเยือน “เจ้าเป็นใครเหรอ ?   มาหาผู้ใดกัน?”

ทุกวันนี้เหลียนฟางโจวพบปะผู้คนมากมาย  หากจะมีคนแปลกหน้ามาหาบ้าง ก็มิใช่เรื่องแปลกอันใดนัก อาสามจึงมิได้รู้สึกประหลาดใจ

“คนสกุลจ้าวจากในเมืองมาหา  แล้วคุณหนูบ้านท่านอยู่ไหนล่ะ?  ยังไม่ไปเรียกนางมาพบอีก!”  ผู้มาเยือนถามขึ้นอย่างไม่สนใจคนตรงหน้า  แถมยังชะโงกหน้า สอดส่ายสายตาเข้าไปในรั้วบ้าน  พลางทำท่าจะสาวเท้าเข้าไปด้านใน

ผู้มาเยือนเป็นชายหนุ่มมีแส้ยาวเสียบไว้ข้างเอว น่าจะเป็นสารถีขับรถม้า

“นี่ เจ้าเป็นใครกัน ?  ไฉนถึงไร้มรรยาทเยี่ยงนี้!”  อาสามเห็นผู้มาเยือนมีท่าทางไม่แยแส แถมหยิ่งยโสไม่เห็นนางอยู่ในสายตา จึงบันดาลโทสะ ยื่นแขนมาขวางเขาไว้ พลางถลึงตาใส่อย่างไม่รักษามรรยาทอีกต่อไป

 “เจ้าคือใคร ?

 “หวางซาน !”

เหลียนฟางโจวและเหลียนเซ่ออุทานด้วยความประลาดใจพร้อมกัน

“พี่ใหญ่ พี่รอง  คนนั้นคือหวางซานที่โดนไล่ออกไปเมื่อสองสามวันก่อนนี่นา?”  เหลียนเช่อทำตาโต รู้สึกประหลาดใจเป็นล้นพ้นอีกคน

ดวงตาของหวางซานมีประกายโทสะและแค้นเคืองพาดผ่านวูบหนึ่ง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตาพลางแค่นเสียงเย็นชา “แม่นางเหลียนทักคนผิดแล้ว ข้ามีนามว่าจ้าวซาน !  เป็นคนของจวนสกุลจ้าวในเมืองต่างหาก!”

            ส่วนเหลียนเซ่อ  และเหลียนเช่อสองคนนั้น  เขาไม่เหลือบแลสักนิด

จ้าวซานรึ ?  เหลียนฟางโจวแทบหัวเราะไม่ออก คุณหนูจ้าวหรูจุนแห่งจวนสกุลจ้าวผู้นั้นช่างน่าทึ่งแท้  อุตส่าห์ซื้อคนมา ทว่าตอนตั้งชื่อกับขี้เกียจเสียนี่ !

อย่างไรก็ดี ผู้อื่นอยากจะตั้งชื่อว่าจ้าวซาน ก็มิใช่ว่าจะเป็นไปมิได้  จริงไหม ?

เหลียนฟางโจวมิได้ตอบโต้จ้าวซาน เธอหันไปเอ่ยกับเหลียนเซ่อแทน  “มิคาดว่าไช่หวู่หลางช่างเป็นคนมากฝีมือ  ทำการค้าเพียงอย่างเดียว ก็สำเร็จรวดเร็วปานนี้!”

การค้าอย่างเดียวของไช่หวู่หลาง แน่นอนก็คือการเอาจ้าวซานไปขายต่อ

เหลียนเซ่อพลันหัวเราะและพยักหน้าเห็นด้วยอีกคน “พี่ใหญ่กล่าวถูกต้องแล้ว !”

จ้าวซานแทบหงายเหงิบ  ใบหน้าทาสหนุ่มซีดสลด มือเท้าเย็นเฉียบลงไปสามส่วน  นึกอยากจะพูดจาเหน็บแนมดูถูกหญิงสาวสักสองสามคำ เหลียนฟางโจวพลันหันมาจับจ้องเขา ด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนเอ่ยออกมาด้วยความแปลกใจ  “สกุลจ้าวรึ ?  สกุลจ้าวไหนล่ะ ที่ซื้อเจ้าไปเนี่ย ?

อันที่จริง หญิงสาวรู้แจ้งแก่ใจอยู่แล้ว ตั้งแต่เห็นรถม้าที่จอดอยู่นอกรั้วบ้าน  มิจำเป็นต้องถามอดีตทาสให้มากความเลย

เดิมทีจ้าวซานนึกว่าพอพวกเหลียนฟางโจวเห็นเขาแล้ว จะต้องตกตะลึงจนพูดไม่ออกเป็นแน่ ทั้งหมดทั้งมวลก็เพราะ พอนางขายเขาออกไปปุ๊ป ทางสกุลจ้าวก็ซื้อเขากลับมาปั๊ป นั่นแสดงว่านางไม่มีทางรู้เรื่องนี้มาก่อนแน่นอน

ทีแรกเขานึกว่าตนเองจะคุกคามความมั่นใจของนางได้  ทาสหนุ่มเตรียมปลดปล่อยความคลั่งแค้นในอกที่เคยถูกอีกฝ่ายเล่นงานออกมา ที่ไหนได้ เขาแค่เปิดปากพูดออกไปคราเดียว ก็โดนนางพูดจาดูถูกเสียนี่

แม้แต่สกุลจ้าว นางก็ยังแสร้งทำเป็นนึกไม่ออก !

ทุกครั้งที่เอ่ยถึงสกุลจ้าว  เพียงฟังแค่ชื่อสกุล  จะมีใครไม่รู้จักหรือ ว่าหมายถึงสกุลจ้าวใด?

จ้าวซานแค่นเสียง “แม่นางเหลียนนะหรือจะไม่รู้จัก?  สกุลเจ้าคือตระกูลคหบดีที่มั่งคั่งสูงส่ง มีไม่กี่ตระกูลในเมืองยู่เหอ ที่จะร่ำรวยยิ่งใหญ่ปานนี้ !”

เพลานี้  คงสำเหนียกถึงตัวตนของข้าแล้วสินะ?  คงจะกลัวหัวหดกันละสิ?

พอจ้าวซานกล่าวจบ ก็รู้สึกหยิ่งผยองขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

 “ดูไปแล้ว สกุลนี้น่าจะไม่เท่าไรนะ  มีที่ไหน  ส่งทาสกระจอกๆมาติดต่อ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น ช่างทำให้ผู้คนดูแคลนเสียจริงๆ! “  อาสามกลอกตาใส่

เหลียนฟางโจวจึงเอ่ยแย้มยิ้มกับอาสาม “อาสาม พวกข้าวของในครัว ข้ายังจัดเก็บไม่เสร็จเลย ท่านเข้าไปเก็บเถอะ เช่อเอ๋อร์ เจ้าไปช่วยหน่อยสิ !  แล้วยังฉิงเอ๋อร์อีก ไม่รู้ว่าขนของเข้าไปเก็บในบ้านถึงไหนแล้ว  พวกท่านจัดของในครัวเสร็จแล้ว ก็เข้าไปตรวจดูเรื่องนี้ให้ด้วยนะ อืม เย็นมากแล้วล่ะ ใกล้จะได้เวลาจุดเตาไฟทำอาหารแล้ว  ทุกคนคงจะเริ่มหิวกัน......”

เหลียนฟางโจวยังคงร่ายยาวไปเรื่อย  ด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ ไม่เร็วไม่ช้า แต่ฟังดูแล้ว  คล้ายว่าจะไม่มีทางจบง่ายๆ

จ้าวซานจึงโดนหญิงสาวทิ้งขว้างอย่างไม่ใยดีเช่นนี้นี่เอง  โทสะของทาสหนุ่มพุ่งพล่านจนอกแทบระเบิด

ในที่สุดฟางเส้นสุดท้ายของเขาก็ขาดสะบั้นลง  ทาสหนุ่มจึงเปล่งเสียงร้องดังขึ้น “แม่นางเหลียน....”

 “หุบปาก !”  เขาพูดยังไม่ทันจะจบ เหลียนเซ่อผู้มีใบหน้าเคร่งขรึม ก็ด่ากราดเสียงดัง “เจ้าเป็นทาสประสาอะไร ทำไมหยาบคายเช่นนี้  ไม่เห็นหรือว่าพี่สาวข้ากำลังพูดอยู่ ?  อย่าบอกนะว่าสกุลจ้าวชอบใช้กำลังข่มขู่ผู้อื่น !  ปล่อยให้ทาสคนหนึ่งมาล้อเล่นกับเจ้านายคนก่อนได้ !”

จ้าวซานนิ่งขึงโดยฉับพลัน  จำต้องยอมยืนสงบปากสงบคำ  ทำหน้าบูดบึ้งอยู่ตรงนั้น

แม้เขาไม่เคยเห็นพวกน้องๆเหลียนฟางโจวอยู่ในสายตา แถมยังคิดจะแก้แค้นเอาคืน  แต่ทาสหนุ่มก็ยังรู้หนักเบา  รู้ดีว่าเรื่องไหนลงมือได้ เรื่องไหนลงมือไม่ได้

----------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ กำลังใจ และการติดตามค่ะ

และพร้อมกันนี้ ก็ขออัพนิยาย เป็นของขวัญเนื่องในวันขึ้นปีใหม่ 2019 แด่ผู้อ่านทุกท่าน และขอให้ทุกท่านมีความสุข ความเจริญ มั่งคั่งร่ำรวย สุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์  พบแต่สิ่งดีๆในชีวิตตลอดไปนะคะ ^_^