จับแม่ทัพไปไถนา - บทที่ 217 ฝึกคัดตัวอักษร

            เหลียนฟางโจวพลันอึกอักลนลานเล็กน้อย ด้วยกลัวว่าอาเจี่ยนจะสงสัยขึ้นมา หญิงสาวจึงรีบเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “เอาเป็นว่าข้าไม่พูดแล้ว ท่านสอนพวกเราเถิดนะ !”

อาเจี่ยนระบายยิ้ม แล้วลงมือสอนทีละคน  โดยเริ่มจากเหลียนเซ่อเป็นคนแรก

การสอนเริ่มต้นโดยเรียนรู้การจับพู่กันเขียนตัวอักษรดังเช่นเด็กเล็ก  ขณะที่เขียนพู่กัน มือที่จับพู่กันของเหลียนเซ่อสั่นเล็กน้อย หนำซ้ำยังรู้สึกว่ามือที่จับพู่กันอยู่นั้นไยถึงได้ดูเงอะงะนัก ร่างกายเด็กหนุ่มเอนไปมาอย่างควบคุมไม่ได้

 “พี่ใหญ่ พี่เจี่ยน....”   ยิ่งเห็นน้องสาวคนเล็กเอาแต่เบิ่งตากลมโตจ้องมองตนเอง เหลียนเซ่อยิ่งรู้สึกประหม่าเข้าไปใหญ่

 “เจ้าเพิ่งเริ่มเรียนเอง ไม่เป็นไรหรอก  อย่าเกร็งนักสิ  หมั่นฝึกฝนไปเรื่อยๆ อีกหน่อยก็คุ้นชินไปเองแหละ !”  เหลียนฟางโจวแย้มยิ้มรีบเอ่ยปลอบโยนเสียงนุ่ม

อาเจี่ยนคลี่ยิ้มเอ่ยขึ้นมาอีกคน “พี่สาวเจ้าพูดถูกแล้ว คนที่เพิ่งเริ่มหัดเขียน ก็เป็นเช่นนี้ทั้งนั้น!”

ใจที่เครียดเขม็งของเหลียนเซ่อ พลันคลายลงเล็กน้อย เด็กหนุ่มถอนหายใจช้าๆสองครา ด้วยความโล่งใจ  ขณะที่อาเจี่ยนตวัดพู่กันฉวัดเฉวียนเขียนตัวอักษรลงมาเป็นแถวทีละตัว ซึ่งเป็นการเริ่มต้นสอนอักษรสามคำ

 “แค่เขียนตัวอักษรตามแบบนี้ช้าๆ มือต้องนิ่ง  จรดปลายพู่กันแน่วแน่  แล้วออกแรงตวัดพู่กัน ตัวอย่าเอียง นั่งหลังตรงด้วย “  อาเจี่ยนคอยประกบมองเด็กหนุ่มคัดอักษรสามตัวอยู่ข้างๆ

เหลียนเซ่อกวาดมองตัวอักษรที่ตนเองเขียน แล้วหันมาดูตัวอักษรที่อาเจี่ยนเขียน  ก็ให้รู้สึกท้อแท้หนัก

อาเจี่ยนตบไหล่เขา พลางให้กำลังใจ “ครั้งแรก ย่อมเขียนได้ไม่ดีอยู่แล้ว พอผ่านไปสัก 4-5 วัน ย่อมไม่เหมือนเดิมแน่  และเมื่อผ่านไปอีกสักหนึ่งหรือสองปี  ลายมือจึงจะปราณีตงดงามดีเลิศ  อยากจะเรียนเขียนให้ดีเหมือนต้นแบบ ไม่อาจทำได้ในชั่วข้ามคืนหรอก  เจ้าปล่อยตัวตามสบายเถิด !”

เหลียนเซ่อเกาท้ายทอย  สุดท้ายกำลังใจก็มา  เด็กหนุ่มหัวเราะพลางบอกว่าจริงด้วย ครั้นแล้วจึงเพ่งสมาธิจดจ่ออยู่กับการฝึกเขียนเท่านั้น

เหลียนฟางโจวกวาดมอง บรรดาตัวอักษรที่อาเจี่ยนเขียนให้ดูเป็นตัวอย่าง เพียงเห็นลายเส้นอันทรงพลัง  งามสง่าน่าเกรงขามนั่น   ให้นึกชื่นชมในใจไม่ได้  หญิงสาวลอบถอนหายใจหลายครา  ดูท่าตัวตนของอาเจี่ยนคงไม่สามัญเอาจริงๆ !

อาเจี่ยนหันไปสอนเหลียนเช่อ และเหลียนฟางฉิงเป็นลำดับต่อไป และแล้วก็มาถึงตาเหลียนฟางโจวจนได้

พอเห็นว่าถึงตาตนเองแล้ว เหลียนฟางโจวก็รีบยืดเอว นั่งหลังตรง ปรับท่าทางให้ถูกต้อง และหันไปส่งยิ้มประจบให้อาจารย์ของเธอ

อาเจี่ยนพลันรู้สึกเก้อเขินขึ้นมาเล็กน้อย ชายหนุ่มเกาแก้มตนเอง ดูท่าทางคล้ายกำลังเผชิญปัญหาหนัก

เหลียนฟางโจวรู้สึกประหลาดใจใหญ่หลวง  หญิงสาวจับจ้องเขาด้วยความพิศวง  ไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไป

“เรื่องนั้น...อะแฮ่ม..เอ่อ..อ่า... “ อาเจี่ยนกระแอมหนึ่งที พร้อมใบหน้าระบายยิ้ม  ทำท่าอึกอัก  กระนั้นก็ยังไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

พอมาเห็นเหลียนฟางโจวจ้องตนเองตาโตด้วยความแปลกใจ อาเจี่ยนก็ยิ่งประหม่ามากขึ้น

ชายหนุ่มถูมือไปมา พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เอ่อ..หรือว่า..ฟางโจว..เจ้า.. เจ้าลองดูเองเขียนเองดีหรือไม่...”

เหลียนฟางโจวทอดมองเขา อย่างคนใกล้หมดความอดทนอยู่รอมร่อ  หญิงสาวแอบกรีดร้องในใจอย่างหาสาเหตุไม่ได้  ครั้นแล้วจึงผลักกระดาษมาตรงหน้าเขา  พร้อมส่งพู่กันให้ ครั้นแล้วจึงเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “ท่านเขียนให้ข้าดูเป็นตัวอย่างแล้วกัน !”

 “อ๋า ?” อาเจี่ยนอึ้งไป  แล้วพรูลมหายใจออกมา คล้ายกำลังโล่งอก  ชายหนุ่มพลันพยักหน้าแย้มยิ้ม “ได้..ได้สิ ! ข้า..จะเขียนให้ดู  เจ้าปราดเปรื่องปานนี้   อย่างที่บอก..เพียงแค่..ดู  เจ้าต้องเขียนได้แน่ !”

ไฉนเขาต้องพูดตะกุกตะกักท่าทางเงอะงะปานนี้ด้วยเล่า ?

เหลียนฟางโจวอดฉงนสงสัยไม่ได้

พออาเจี่ยนลงมือเขียน  ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวเธอเดี๋ยวนั้น  ที่แท้หากสอนด้วยวิธีนี้แล้ว  อาเจี่ยนจะได้ไม่ต้องมานั่งประกบใกล้ชิด และจับมือเธอหัดเขียนนี่เอง !

นี่มันช่าง......

เหลียนฟางโจวกลั้นขำไม่ไหว พลางยกชายแขนเสื้อป้องปากหลุดหัวเราะกิ๊กออกมา จนเป็นเหตุให้เหลียนเซ่อและคนอื่นๆเงยหน้ามองทันที  หญิงสาวรีบเอ่ยเสียงเข้มกลบเกลื่อน  “ไม่มีอันใด ฝึกต่อสิ  ทุกคนฝึกเขียนต่อไป !”

ผ่านไปพักหนึ่ง แต่ละคนเขียนตัวอักษรได้สิบตัว  และใช้เวลาสองเค่อถึงจะเขียนเสร็จ คนทั้งหมดต่างถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“เฮ้อ !” เหลียนฟางฉิงถอนหายใจเสียงดัง และวางพู่กันลง  เด็กน้อยสะบัดมือไล่ความปวดเมื่อย แล้วบ่นเป็นหมีกินผึ้ง “โอย..เหนื่อยสุดๆไปเลย  เขียนตัวอักษรนี่ยากจริงๆ !”

เหลียนฟางโจวขึงตาใส่น้องสาว แล้วเอ่ยขึงขัง “เขียนลำบากแค่ไหน ก็ต้องเขียน ! ใครกล้าขี้เกียจ  จะต้องถูกทำโทษ !”

 “ชะอุ๋ย “เหลียนฟางฉิงแลบลิ้นออกมา

อาสามผู้ซึ่งกำลังนั่งแทะเมล็ดสนด้วยความเพลิดเพลิน ก็ทำปากยื่น  นางเคี้ยวเมล็ดสนไปพลาง ก็อดพูดแย้งไปพลางไม่ได้  “ฟางโจวเอ้ย เจ้ากับฉิงเอ๋อร์ ไม่ได้ไปสอบซิ่วไฉ เพื่อกินตำแหน่งขุนน้ำขุนนางกับเขาเสียหน่อย  ไยจะต้องคร่ำเคร่ง จดจำตัวหนังสือให้มันมากมายปานนี้ เพื่อการอันใดเล่า ดูสิ...เจ้าทำให้ฉิงเอ๋อร์ตกใจหมดแล้ว !”

เหลียนฟางโจวหันไปส่งยิ้มหวานจ๋อยให้ห้อาสาม “ข้าคิดว่า ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เรียนรู้จดจำตัวหนังสือให้ได้มากๆ  ก็จะอ่านตำราได้มากมาย ทั้งหมดล้วนเป็นข้อดีทั้งนั้น  ร้อยทั้งร้อย  ไม่มีทางเป็นภัยอันตรายใดๆเลย ! อาสาม..หรือว่า ท่านก็มาเรียนกับพวกเราด้วย ดีหรือไม่?”

อาสามเห็นเหลียนฟางโจวคิดเล่นงานตน สุดท้ายก็สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ  หญิงสูงวัยรีบจับแขนหลานสาวแกว่งไปมา  พลางเอ่ยแย้มยิ้ม “ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องเลยจริงๆ !  ข้าคิดว่าตัวข้าเก่งมากแล้วล่ะ  !  พวกเจ้าเรียนเถิด เรียนกันตามสบายเถิดนะ ฮ่าๆๆ!”

อาสามนั่งแทะเมล็ดแตงโม เมล็ดสนอยู่ข้างๆอย่างผู้อาวุโสมรรยาทดีงามต่อ  และไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะ ชั้นเรียนหนังสือของพวกหลานๆอีกเลย

เหลียนฟางโจวอมยิ้ม  เห็นคนแก่ตกใจกลัวจนล่าถอยไปแล้ว จึงไม่เสวนากับนางต่อ

ไม่เช่นนั้น  หากอาสามมาขัดจังหวะอยู่ข้างๆเรื่อยๆแล้วละก็ จะเป็นการรบกวนสมาธิคนเรียน  นับว่าไม่ใช่การกระทำที่ดีนัก

ทุกคนล้วนคัดอักษรเสร็จกันหมดแล้ว  จึงมีการเอากระดาษคัดลายมือของพี่น้องทั้งสี่คนมาเปรียบเทียบ  ลายมือของเหลียนฟางฉิงออกมาย่ำแย่ที่สุด  ส่วนลายมือของเหลียนฟางโจวย่อมถูกต้องที่สุด  ใช่แล้ว เพียงแค่ถูกต้องในแง่มีเส้นมีขีดต่างๆครบถ้วน อย่างไร้ข้อกังขา  

เหลียนฟางโจวจดจ้องตัวอักษรที่เหลียนเช่อเขียนด้วยความใส่ใจเป็นพิเศษ  หญิงสาวรู้สึกค่อนข้างพอใจอยู่บ้าง

 “พี่ใหญ่ช่างเก่งกาจแท้ ! เขียนถูกต้องหมดเลย !” เหลียนฟางฉิงอดร้องออกมาไม่ได้

 “พูดเป็นเล่นแล้ว !” เหลียนฟางโจวเหลือบมองน้องสาวคนสุดท้องอย่างเคืองๆ แล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม “ แล้วอย่างตัวอักษรของพี่เจี่ยนพวกเจ้า ที่แตกต่างกับของข้าดั่งฟ้ากับเหวเล่า เรียกว่าอย่างไรหรือ?

อาเจี่ยนระบายยิ้ม “เจ้าเพิ่งเริ่มเรียน ก็สามารถเขียนได้ถูกต้องครบถ้วนแล้วเช่นนี้ นับว่าหายากนัก ฟางโจวช่างฉลาดปราดเปรื่องเสียจริง !”

 “จริงด้วย จริงด้วย พี่ใหญ่ข้าช่างเก่งกล้าน่าทึ่งนัก !” เหลียนเซ่อและเหลียนเช่อเห็นแล้ว  ต่างพูดเป็นเสียงดียวกัน

เหลียนฟางโจวแอบเอ่ยในใจ ด้วยความละอาย  ตัวอักษรดั้งเดิมแบบนี้ ชั้นก็เขียนไม่เป็นเหมือนกัน   หากไม่นับอักษรแบบง่ายที่ชั้นเขียนมามากมายนับไม่ถ้วนในชาติก่อนหน้านั่นนะ  ลองเป็นแบบนี้  มันก็ต้องเก่งกว่าพวกเธอที่เพิ่งเริ่มหัดเรียนอยู่แล้ว  โอย..ไม่กล้าสู้หน้าผู้คนเลยจริงๆ !

 “เจ้าสามคนก็เขียนได้ไม่เลวมากเหมือนกัน  พวกเจ้าต้องฝึกฝนให้มากๆ  ผ่านไปสักพัก ก็จะสามารถเขียนได้ดีเอง !” อาเจี่ยนแย้มยิ้ม ภายใต้การชี้แนะของเหลียนฟางโจว  จึงมีการลงคะแนนลายมือบนกระดาษของแต่ละคน  โดยจะวงกลมรอบตัวอักษรที่เขียนได้ดีเข้าตากรรมการ  หลังจากตรวจงานเขียนดูแล้ว หากไม่นับส่วนของเหลียนฟางโจวแล้ว เหลียนเช่อเป็นผู้ได้รับจำนวนวงกลมมากที่สุด  ส่วนเหลียนเซ่อและเหลียนฟางฉิงก็ได้วงกลมบ้างเล็กน้อย

เดิมทีเหลียนเช่อจะต้องไปเรียนในสำนักศึกษาอยู่แล้ว เขาเขียนได้เก่งกว่าคนอื่นๆ เหลียนเซ่อและคนอื่นๆต่างคิดว่า เป็นสิ่งถูกต้องสมควรแล้ว

เพียงแต่ พอเห็นลายมือของตนเองได้รับการยอมรับ  ความมั่นใจของเหลียนเช่อพลันเพิ่มขึ้นมาทันทีทันใด  เด็กชายบังเกิดความฝักไฝ่ใคร่เรียนรู้ต่อ

ในช่วงเริ่มต้น ไม่ควรเรียนหนักเกินไปนัก  คืนนี้เรียนเขียนอักษรเพียงสามคำนี้ก็พอ

เหลียนฟางโจวเห็นน้องๆทั้งสามมีความสนใจยิ่งยวด  เลยให้พวกเขาได้ฝึกฝนต่ออีกชั่วครู่  ครั้นแล้วหญิงสาวจึงลุกขึ้นเดินเข้าครัว เพื่อต้มน้ำร้อนให้เสร็จ  สำหรับไว้ใช้อาบน้ำชำระร่างกาย

พอผลักประตูเรือนเปิดออกมา ลมเหนืออันหนาวเหน็บก็พุ่งปะทะใส่ใบหน้าตน  เหลียนฟางโจวอดกระชับอาภรณ์บนร่างกายไม่ได้  หญิงสาวนึกวางแผนอยู่ในใจ  รอเก็บเกี่ยวฝ้ายไปขายเป็นเงินได้เมื่อไร  เธอจะต้องสร้างบ้านใหม่หลังใหญ่ๆให้จงได้  และตั้งใจมั่นว่าครัวจะต้องไม่อยู่นอกตัวบ้านอีก

แสงสลัวที่ลอดผ่านหน้าต่างออกมานอกตัวเรือน  ทำให้เห็นสิ่งที่คล้ายเม็ดโฟมเล็กๆจำนวนมหาศาลลอยละล่องลงมาจากฟากฟ้า อย่างเงียบเชียบ นำพาท่วงทำนองนุ่มนวลไพเราะมาด้วย ดวงใจหญิงสาวเต้นแรงด้วยความเบิกบาน

------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกคอมเมนต์และการติดตามค่ะ ^_^