จับแม่ทัพไปไถนา- บทที่ 251 สันดานเสียยากจะเปลี่ยน

             “เหลียนฟางโจว เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”เฉียวซื่อตวาดพยายามปรี่ไปเข้าไปดึงตัวหลานสาว ทว่ากลับโดนเหลียนลี่ฉุดข้างหลังไว้แน่น

 

            “เจ้าอยู่นิ่งๆเลยนะ!” เหลียนลี่คำรามขู่

 

            เหลียนฟางโจวหยุดเท้า แล้วหันกลับมาเผชิญหน้า พลางคลี่ยิ้มบางให้เหลียนลี่  “นับว่าลุงใหญ่ยังฉลาดอยุ่บ้าง!”

 

            หญิงสาวหันหลังกลับอีกครา คราวนี้จึงได้สาวเท้าจากไปจริง ๆ

 

            “ท่านรั้งข้าไว้ทำไมเนี่ย!”เฉียวซื่อหอบหายใจด้วยเพลิงโทสะที่ทะยานขึ้น “มันต้องเป็นกับดักที่นางวางไว้ ต้องเป็นฝีมือนางแน่! อย่างที่ข้าว่าไว้ไม่มีผิด นางเด็กน่าตายนั่นมันจะเอื้อเฟื้อยกบ่าวไพร่มาให้เราใช้สอยได้ปานนั้น อย่างที่ข้าพูดไว้!  ที่แท้นังเด็กน่าตายก็เล่นงานเราลับหลังอย่างไร้คุณธรรมนี่เอง!  นังเด็กใจดำเหมือนอีกาเอ้ย!”

 

　　“ทั้งหมดที่พวกนางพูดมาเป็นเรื่องจริงรึเปล่า?”

 

            เมื่อเห็นใบหน้าเย็นชาแข็งกระด้างของเหลียนลี่  ดูคล้ายว่าตราบใดที่นางบอกว่า “ใช่” โทสะที่กักเก็บไว้ในตัวเขา คงได้ระเบิดทะลุฟ้าลั่นพสุธาในพริบตาแน่ เฉียวซื่อเสมองด้านข้างด้วยความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย “เรื่องจริงเรื่องเท็จอะไรกัน...”

 

            “เรื่องจริงเรื่องเท็จอะไรรึ!” เหลียนลี่แผดเสียงก้องด้วยโทสะ “ข้าต่างหากที่ควรถามเจ้า!  เจ้าไปทำอะไรมา? พูดมาเดี๋ยวนี้!”

 

            เฉียวซื่อเผยอปาก เดิมทีคิดบอกปฏิเสธ พอเห็นเหลียวลี่เกรี้ยวกราด ก็ตื่นตระหนก เลยรีบหลบเลี่ยงปิดบัง

 

            เหลียนลี่กับนางเป็นสามีภรรยากันมาเกือบทั้งชีวิต แล้วยังจะไม่รู้นิสัยนางอีกรึ? เขาไม่มีทางต้อนนางให้จนมุมได้หรอก  เพราะนางไม่เคยบอกความจริงหมดอยู่แล้ว

　

            แต่พอโดนเหลียนลี่ถามต้อนเอามาก ๆ เข้า เฉียวซื่อเลยต้องคายความจริงออกมาทีละนิดละนิด และในที่สุดก็ต้องเล่าออกมาหมดเปลือก ไม่อาจเก็บงำไว้ได้เลย

 

            เหลียนลี่สั่นเทิ้มด้วยเพลิงโทสะ พลางสบถด่า “นังผู้หญิงหน้าโง่น่าตายนี่ เจ้านี่มันจริง ๆเลย ให้จัดการอะไรแต่ละที ก็พังทุกที ไม่เคยสำเร็จเลย!”

 

            ต่อให้เขาแกล้งป่วย แล้วโดนเหลียนฟางโจวเปิดโปงอีก แล้วจะทำไม?  เขาก็จะยืนกรานท่าเดียวนี่แหละ บอกว่าตัวเองไม่สบายเล็กน้อย แล้วใครหน้าไหนจะบอกว่าไม่เล่า?

　　

            อย่างมาก ก็แค่ถูกผู้อื่นเอาไปนินทาลับหลังเป็นเรื่องสนุกปาก และก็ค่อยรอให้เรื่องซาลง ใครมันจะไปจำเรื่องขี้ประติ๋วเช่นนั้นได้ตลอดเวลากัน?

　　

            ทว่า เรื่องที่เขาแกล้งป่วย ผสมกับเรื่องที่นังหญิงหน้าโง่ได้กระทำลงไปด้วย เช่นนั้นแล้ว...มันจะให้ความรู้สึกต่างกันราวฟ้ากับเหว

 

            นั่นกลับกลายเป็นว่า พวกเขาจงใจโขกสับบ่าวไพร่ของบ้านเหลียนฟางโจว หากพูดแบบไม่เกรงใจก็คือ พวกเขาเป็นญาติผู้ใหญ่ผู้อิจฉาชีวิตที่เจริญรุ่งเรืองของเหล่าหลานสาวและหลานชาย ก็เลยจงใจกลั่นแกล้งหาเรื่องชวนทะเลาะ

　　

            ไม่เช่นนั้น จะเรียกร้องให้ผู้อื่นช่วยงานต่าง ๆได้อย่างไร? กระทั่งให้ข้าวสักชามก็ไม่ให้กิน หรือที่ให้กิน ก็เป็นเพียงแต่ข้าวต้มน้ำใสจ๋องชามหนึ่งเท่านั้น  แม้แต่อาหารกลางวัน ก็ไม่มีให้คนพวกนี้ใส่ปาก  มิหนำซ้ำยังเอาแต่ดุด่าพวกเขา ทารุณผู้น้อยให้ทำงานด้วยความหิวโหย!

 

            “เจ้าทำได้อย่างไรกัน! เจ้าคิดทำเรื่องโง่เขลาเบาปัญญานี้ได้เยี่ยงไร!” เหลียนลี่กระทืบเท้าด้วยความชิงชัง

            เขาจ้องหน้าเฉียวซื่อเขม็ง ยิ่งจ้อง ก็ยิ่งเพิ่มพูนความไม่พอใจ เขาคิดว่า ตัวเองเป็นคนฉลาด หากไม่ใช่เพราะมีหญิงหน้าโง่นางนี้ มาคอยขัดแข้งขัดขา เขาและบ้านรองจะไม่ต้องมาไกลถึงขั้นนี้! ทั้งหมดต้องพังเพราะหญิงหน้าโง่นี่แท้ ๆ !

 

            ทว่ามีหลายเรื่องที่เขาไม่อาจทำด้วยตัวเองคนเดียวได้ และยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องให้นางผู้หญิงน่าตายคนนี้ออกหน้า จึงจะเหมาะสมกว่า

　　

มีภรรยาที่ไร้ประโยชน์ปานนี้   ชีวิตมีแต่จะตกต่ำ!

　　

            พอความคิดนี้แวบขึ้นมา ชั่วอึดใจเดียว ก็กลับกลายเป็นจนใจอีกครา

 

            อย่าพูดถึงเลยว่าตัดขาดภรรยาตอนอายุปูนนี้ มันโหดร้ายเพียงใด และอย่าพูดถึงเลยว่าการหย่าภรรยาเพราะเรื่องอันไร้เหตุผลนี้ มันน่าขบขันเพียงไหน อีกทั้งยังมีอาไห่ซึ่งเป็นบุตรชายของภรรยาคนนี้ เพื่ออนาคตอันรุ่งโรจน์ของเขา เขาจะกล่าวอันใด ย่อมเห็นแก่หน้าบุตรชายสักสามส่วน เขาจะปล่อยให้ตนเองหย่าร้างกับมารดาของบุตรชายได้อย่างไร?

　　

            มิหนำซ้ำ การมีมารดาที่ไร้ค่าไร้ศีลธรรม แถมยังถูกหย่าร้าง ใครจะรู้เล่าว่าอนาคตของเขาจะได้รับผลกระทบหรือไม่?

　　

            เหลียนลี่พลันรู้สึกสิ้นหวังและไร้เรี่ยวแรงเป็นที่สุด!

　

            ไม่เป็นไร!  ต่อแต่นี้ไปก็ต่างคนต่างอยู่เถิด  ส่วนบ้านรองนั่น  ไม่ต้องไปคอยหาเรื่องพวกนั้นท่าจะดีกว่า! เพราะผู้หญิงโง่เขลาผู้นี้ ทั้งชีวิตคงไม่มีหวังจะเปลี่ยนสันดานขี้โมโหเช่นนี้ไปได้ และอีกประการหนึ่งก็คือ นางจะได้ไม่ไปเที่ยวหาเรื่องก่อกวนบ้านรองให้ผู้คนเห็นแล้วเอาไปนินทาเป็นเรื่องสนุกมากจนเกินไปด้วย!

 

            เมื่อตาไม่เห็น ใจย่อมไม่เจ็บ ทำเป็นหลับหูหลับตากับชีวิตรุ่งโรจน์ของบ้านรองไปเสีย ! ถึงอย่างไร อีกไม่กี่ปี หากบุตรชายประสบความสำเร็จขึ้นมา ฮึ่ม...ใครจะได้ดีกว่าใคร มันก็ยังไม่แน่!

　　

            เหลียนลี่สูดหายใจเข้าลึกสองสามเฮือก ให้รู้สึกว่าจิตใจสบายขึ้นมาหน่อย จึงไม่เห็นว่าเฉียวซื่อน่าชิงชังมากอีกแล้ว

 

            เฉียวซื่อไม่รู้ว่า เพียงชั่วไม่กี่อึดใจ  ความคิดขอเหลียนลี่พลิกผันไปมานับครั้งไม่ถ้วน  ขณะที่นางยังคงสบถด่าอย่างมีโทสะไม่เลิก

　　

            เมื่อเหลียนลี่ทำใจมองข้ามได้แล้ว นางก็ร้องขึ้นโดยพลัน “ฮ้า”  เฉียวซื่อเอ่ยเสียงลอดไรฟัน “ข้ารู้แล้ว! ที่ชามข้าวหล่นจนข้าวหกกระจาย  ก็เพราะเจ้าทาสต่ำช้านั่น มันจงใจทำ ! เจ้าทาสน่าตายต้องได้รับคำสั่งมาจากนางเด็กน่าตายนั่นแน่ พวกมันรวมหัวกันวางแผนเล่นงานข้า!”

　　

            เหลียนลี่พลันเงยหน้าสบตาเฉียวซื่อ นางไม่ตระหนักถึงสายตาแปลกๆของสามี เพราะมัวแต่โกรธเกรี้ยว พลางพูดเสียงขื่น “เป็นนังเด็กน่าตายที่วางแผนเล่นงานข้า นางวางแผนเล่นงานข้าอีกแล้ว! ไปหานางกันเถิด ไป ข้าจะถามมันซึ่ง ๆ หน้า ข้าจะทวงคืนความยุติธรรม !”

　　

            หากกล่าวว่าเมื่อตอนเที่ยงเฉียวซื่อทะนงตนมากเพียงใด!  ยามนี้ก็ท่วมท้นด้วยโทสะมากเพียงนั้น! นังเด็กน่าตายนั่น มันวางแผนการกับนางตั้งต้น!  มันมีแผนการชั่วร้ายเต็มท้อง ไม่เคยหวังดีกับใครเลย !

　　

            “หุบปากไปเลย!” เหลียนลี่จ้องนางเขม็ง สีหน้าฉายแววชิงชังอย่างแรงกล้า เขาแค่นเสียง “เจ้าบอกว่านางเล่นงานเจ้ารึ? ใช่ นางเล่นงานเจ้า! เจ้ามันโง่เขลายิ่งนัก ข้าไม่แปลกใจเลยที่นางเล่นงานเจ้า! เจ้ามันโง่นัก  รู้ไหมว่าเจ้าเป็นเช่นไร ที่จริงข้าคิดว่าเจ้าจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ ซ้ำยังคิดว่าเจ้าจะยุติไม่ต่อความยาวสาวความยืดกับเรื่องในครั้งนี้อีก ! เพ้ย! “

　　

            “ท่าน ท่านพูดอะไรของท่านกัน!” เฉียวซื่อทั้งโกรธทั้งเจ็บใจ ดวงตาเบิกถลนด้วยโทสะ “ท่านรู้ชัดว่านังเด็กน่าตายนั่นมันวางแผนเล่นงานข้า  หนำซ้ำข้าไม่นึกเลยว่า ท่านจะยังมาพูดจาถากถางข้าอีก! ท่าน ท่าน...”

　　

เหลียนลี่เอ่ยเสียงเย็น “เจ้ายังจะมีหน้ามาพูดอีก! หากเจ้าไม่มีความคิดเหลวไหล เจ้าควรไปส่งอาหาร  หลังจากที่ส่งไปแล้ว ก็ควรกลับมา นางจะกล้าหาข้ออ้างได้อย่างไร? เจ้าลองตรองดูเองเถิด!”

　　

            เหลียนลี่เปี่ยมด้วยเพลิงโทสะ หอบหายใจหนัก

　　

            ทว่าเขาไม่อยากขบคิดอีกแล้ว  จะเป็นเช่นไรกันนะ หากพวกเขาสามีภรรยาเป็นแบบเดียวกับคู่อื่นทั่ว ๆไป ไม่เล่นเล่ห์สกปรก และเป็นเหมือนบ้านป้าจางที่ดีต่อบ้านเหลียนฟางโจวเป็นพิเศษ  เป็นเหมือนจางลี่เจิ้งที่ทำตัวเป็นกลาง ความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัวคงไม่พังทะลายจนมาถึงจุดนี้!

　　

            บางทีพวกเหลียนฟางโจวบ้านรองจะเป็นฝ่ายออกปากถามไถ่พวกเขาเพื่อให้ความช่วยเหลือ และสองครอบครัวต่างช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เพื่อทำให้ชีวิตของแต่ละฝ่ายรุ่งโรจน์เจิดจรัส และใกล้ชิดอบอุ่นเพราะความผูกพันทางสายเลือด!

　　

            ความจริงซึ่งพี่น้องฟางโจวมาถึงจุดนี้ ก็เพราะถูกพวกเขาบังคับผลักไสไปทีละก้าว ๆ แท้ ๆ

　　

            ไฉนพวกเด็ก ๆจะไม่หวังให้มีญาติผู้ใหญ่ที่ลุกขึ้นมาช่วยเหลือครอบครัวพวกเขาในยามวิกฤติเล่า?

　　

            การมีญาติผู้ใหญ่ในตระกูล กับการไม่มี  มันช่างแตกต่างกันอย่างมหาศาล!

 

            เฉียวซืออ้าปากพะงาบ ๆ ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ

　　

            ใช่หรือ หากนางหุงข้าวอย่างสัตย์ซื่อและทำผัดผักเป็นกับข้าวส่งไปให้คนงาน หากมีใครเผอิญทำชามหล่นโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วนางไม่ด่าทอ ก็จะไม่ลงเอยเช่นนี้หรือ?

　　

            คำตอบคือใช่

　　

            แต่ทว่า...

 

            เฉียวซื่อยังคงตวาดด้วยโทสะ “กะอีแค่ทาสรับใช้สองคน จะอะไรนักหนา! ถึงกับต้องให้ข้าวสวยให้หมูสามชั้นแก่พวกมัน พวกมันสมควรได้รับด้วยรึ? ดีเท่าไรแล้วที่ได้กินข้าวต้ม! ชั้นต่ำเห็น ๆ นึกว่าตัวเองสูงส่งปานไหนกัน !  แล้วยังมีหน้ามาทำชามหล่นต่อหน้าข้าอีก คนอะไรกัน!  หากไม่ด่าเสียบ้าง ข้าจะหายหงุดหงิดได้รึ?  นี่ถือว่ายังด่าน้อยไปด้วยซ้ำ!”

　　

            “เจ้า...” เหลียนลี่รู้สึกวูบโหวงในใจ รู้สึกหมดแรงจะขยับตัว สุดท้ายยามนี้ ผู้หญิงของเขา ไม่เพียงจะไม่สำนึกเสียใจแม้สักกึ่งหนึ่ง ที่ตัวเองทำสิ่งไม่ถูกไม่ควรไป กลับกลายเป็นว่า นางรู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายโดนกระทำเสียมากกว่า!

　　

            แล้วเขายังจะพูดอันใดได้อีกเล่า? เขาสามารถพูดอันใดได้อีก? ต่อให้พยายามจาระไนเหตุผลไปร้อยแปดแค่ไหน มันก็ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!