จับแม่ทัพไปไถนา-บทที่ 766 สิ่งที่อยู่ในใจ

        พี่ซุนหมิง! ซินเอ๋อร์!! พวกท่านคิดจะมาหาข้าได้แล้วหรือ!" เมื่อเหลียนฟางโจวเห็นคนทั้งสองกำลังเดินมาถึง เธอก็เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม พร้อมเสียงโอดครวญ จากนั้นจึงกล่าว "สวัสดีปีใหม่จ้ะ!"  ตามด้วยถ้อยคำมงคลอีกสองประโยค

    เมื่อซุนหมิงเห็นหญิงสาว ดวงตาก็สว่างวาบขึ้น เขารีบส่งยิ้มตอบ " เจ้าไม่สะดวก ก็ไม่จําเป็นต้องออกมาต้อนรับหรอก พวกเราต่างเป็นคนคุ้นเคยกันทั้งนั้น ไยต้องมากพิธีถึงเพียงนั้น!" 

    เหลียนฟางโจวยิ้ม "แน่นอนก็เพราะเป็นคนคุ้นเคยกัน ดังนั้นข้าจึงขี้เกียจไม่ได้ จึงมายืนอยู่ที่ประตูนี้! มีคำกล่าวที่ว่า เมื่อกลับมาเจอกันอีกครั้ง ก็ควรออกไปพบกันไง! "

   พอสิ้นคำ ทุกคนก็หัวเราะออกมา จากนั้นเหลียนฟางโจวจึงเชื้อเชิญพวกเขาเข้าไปข้างใน ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม และบอกว่าหลี่ฟู่ได้ไปเข้าร่วมถวายพระพรฮ่องเต้ที่วังหลวง ดังนั้นยามนี้จึงไม่ได้อยู่ที่จวน

    หลังจากนั่งลง เหลียนฟางโจวยิ้มแย้มอีกครั้ง "พูดถึงเรื่องนี้ ข้ายังติดค้าง เรื่องกล่าวแสดงความยินดีกับพวกท่านด้วย! พี่ใหญ่ซุนเรียนเก่งยิ่งนัก สอบครั้งนี้ต้องได้ลำดับดีๆแน่  อนาคตจะรุ่งโรจน์ไม่มีที่สิ้นสุดรออยู่ไม่ไกลแล้ว น้องซินเอ๋อร์ช่างโชคดีนัก! "

   ซุนหมิงยิ้ม "คงต้องขอยืมถ้อยคํามงคลของเจ้าแล้ว!" 

   ในใจซูซินเอ๋อร์รู้สึกเบิกบานหน่อยๆ  นางจึงเปล่งเสียงพึมพำในลำคออย่างอบอุ่น เป็นเชิงตอบรับ

    เหลียนฟางโจวถามว่าพวกเขาเป็นอย่างไรบ้างหลังจากมาถึงเมืองหลวง อย่าได้มองเธอเป็นคนนอก หากมีสิ่งไดต้องการความช่วยเหลือ ก็ขอมาได้ ส่วนซุนหมิงอดถามถึงหลี่ฟู่สองสามคําไม่ได้ แล้วถามเหลียนฟางโจวถึงวันครบกำหนดคลอด และเมื่อไรจะกลับมาเยี่ยมสหายเก่าที่บ้านเกิด ทั้งสองคนต่างมีเรื่องคุยกันมากมายไม่มีที่สิ้นสุด! พูดไปสักพักก็หัวเราะ สักพักก็ถอนหายใจ

    เหลียนฟางโจวไม่ได้ตั้งใจจะดูแคลนหรือเพิกเฉยต่อซูซินเอ๋อร์ แต่ความอึดอัดใจของหญิงสาวที่น่าอึดอัดใจคนนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนสามารถทําได้

   เหลียนฟางโจวก็ยิ้มแล้วหันไปพูดกับนางบ้าง เปลือกตาของซูซินเอ๋อร์ก็ไม่ได้ยกขึ้นเลย เพียงตอบกลับอีกฝ่ายสั้นๆด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

    เห็นได้ชัดว่านางยังมีความขุ่นใจกับตนอยู่

    สําหรับการที่ซุนหมิงสามารถพานางมาเยี่ยมเหลียนฟางโจวด้วยตนเองได้ หญิงสาวก็แอบชื่นชมอย่างจริงใจ  และลึกๆแล้วก็นึกอยากรู้อยากเห็นนัก

    น่าเสียดายที่ความอยากรู้อยากเห็นนี้ถูกกําหนดให้ ไม่มีใครสามารถไขข้อข้องใจเธอได้

    เธอคงจะถามซุนหมิงไปตรงๆไม่ได้ กระมัง?

   หลังจากนั่งคุยมาราวครึ่งชั่วยาม ซุนหมิงจึงยิ้ม และเตรียมจะกล่าวลา

   เหลียนฟางโจวรู้สึกประหลาดใจ แล้วรีบเอ่ยอย่างตื่นตระหนก "ท่านจะจากไปเร็วถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?  ไม่อยู่รับสำหรับมื้อเที่ยงด้วยกันที่นี่เหรอ? "

    "ไม่ได้หรอก เอาไว้วันหลังเถิด!" ซุนหมิงเหลือบมองซูซินเอ๋อร์นิดหนึ่งโดยไม่มีใครสังเกต จากนั้นจึงยิ้มขออภัยเหลียนฟางโจว และกล่าวว่า "ข้าจะสอบในเดือนสอง และข้ายังต้องใช้เวลาทบทวนตำรามากขึ้นกว่าเดิม! นอกจากนี้ในวันแรกของวันปีใหม่ จะต้องมีแขกคนอื่น ๆ ที่มาเยี่ยมเจ้าในช่วงปีใหม่อีก ดังนั้นพวกเราคงจะไม่ไปเพิ่มความวุ่นวายให้พวกเจ้าหรอก! "

   ดูท่านพูดเข้า! วุ่นวายอันใดกัน ไม่ได้เพิ่มความวุ่นวายเลย! ทว่าเหลียนฟางโจวตระหนักถึงอารมณ์ของซูซินเอ๋อร์ดี และแทนที่จะบังคับให้รั้งอยู่ต่อ แล้วทำให้ซูซินเอ๋อร์รู้สึกอึดอัด เธอยอมเชื่อฟังคำพูดของซุนหมิงจะดีกว่า

    หญิงสาวจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "ยามนี้ข้ารู้แล้วว่าเวลาของท่านมีค่า ข้าจะไม่รั้งพวกท่านไว้แล้ว!  สอบเสร็จเมื่อไร ก็อย่าลืมมานั่งคุยกันอีกนะ! "

   หญิงสาวยิ้มให้ซูซินเอ๋อร์อีกครั้ง "หากน้องซินเอ๋อร์เบื่อๆ ก็มาพูดคุยสนทนากันได้นะ! มีคนสองสามคนในจวนของข้าที่คุ้นเคยกับทุกบริเวณของเมืองหลวง และหากซินเอ๋อร์ของข้า ต้องการออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก นางสามารถให้คนมาบอกสักคำ ที่นี่มีคนคุ้นเคยกับเมืองหลวงพร้อมนำทางให้ตลอดเวลาเลย! "

   "ขอบคุณสําหรับน้ำใจของเจ้า หากมีเหตุจําเป็น เราจะให้คนมาบอกนะ!" ซุนหมิงหันไปยิ้มให้ซูซินเอ๋อร์ แล้วตอบรับ

    เหลียนฟางโจวพยักหน้ายิ้มแย้ม แล้วไปส่งคนทั้งสองที่ประตูเขตเรือน พอเห็นว่าพวกเขาไปไกลแล้ว จึงหันหลังเดินกลับเข้าเรือน

   หลังจากการเข้าเฝ้าถวายพระพรของหลี่ฟู่ในวันนี้ เขายังต้องไปที่บ้านของผู้บังคับบัญชากับเพื่อนร่วมงานเพื่อกล่าวสวัสดีปีใหม่อีก จึงกลับมาไม่ได้อย่างน้อยในช่วงบ่าย เหลียนฟางโจวก็ไม่ได้รอเขา เพราะต้องให้การต้อนรับแขกที่มาอวยพรที่จวนอีก

   พอพวกซุนหมิงจากไปไม่นาน ก็มีหลายตระกูลที่ส่งหมอมอ หรือพ่อบ้านมากล่าวคำอวยพรปีใหม่กันอย่างต่อเนื่อง

  ทุกคนเห็นอกเห็นใจ เหลียนฟางโจวที่ตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว จึงไม่สะดวกมาต้อนรับ และไม่ได้มาต้อนรับที่ประตูด้วยตนเอง

   บรรดาหมอมอ และพ่อบ้านของตระกูลต่างๆที่มา ได้รับการต้อนรับโดยตรงจากพ่อบ้านเฉียนในเขตเรือนด้านหน้า และให้พ่อบ้าน และหมอมอ เข้ามาคุกเข่าโขกศรีษะคารวะเหลียนฟางโจว ก่อนจะถ่ายทอดคําอวยพรจากครอบครัวเจ้านาย แล้วรับรางวัล ก่อนจะล่าถอยกลับไป

   พอเป็นเช่นนั้น เหลียนฟางโจวจึงรู้สึกเหนื่อยล้าหลังจากรับมือผู้คนทั้งวัน

    ฉวยโอกาสที่พอมีเวลาว่าง จึงเอนกายพิงหมอนใบใหญ่ ทันใดนั้นหญิงสาวก็เหลือบมองปี้เถาที่เพิ่งเดินเข้ามา พลางนึกสงสัย "เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?  วันขึ้นปีใหม่ทั้งที  ไยทำหน้าไม่สู้ดีนักเล่า?  มีใครรังแกเจ้าหรือ? "

    ปี้เถาสะดุ้งตกใจ และพลันทำหน้ากระดากใจทันที แต่ชุนซิ่งที่อยู่ข้างๆนาง กลับกลั้นหัวเราะจนอกกระเพื่อม แล้วหัวเราะออกมา

   ปี้เถาเหลือบมองชุนซิ่ง และเตือนว่า "อย่าพูดอะไรไร้สาระนะ!" 

   ชุนซิ่งยิ้ม แลวเอ่ยขึ้น  "ข้าพูดอะไรไปหรือ? ข้ายังไม่ได้พูดอะไรสักหน่อยเลย! "

   ดูเหมือนจะมีเรื่องชู้สาวรึ! ดวงตาของเหลียนฟางโจวพลันสว่างวาบขึ้น  ทันใดนั้นเธอก็บังเกิดความสนใจอย่างแรงกล้าขึ้นมา พลางเหลือบมองปี้เถาที่มีท่าทางดูไม่เป็นธรรมชาติ

   "ไม่มีอะไร! ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ!”  ปี้เถาปรับจิตใจ แล้วเอ่ยเสียงแข็งทื่อ "เรื่องเล็กน้อยเล็ก ๆน้อย ๆน่ะเจ้าค่ะ ฮูหยินอย่าไปใส่ใจเลย! อาใช่แล้ว ฮูหยินต้องการที่จะรับอะไรสำหรับมื้อเที่ยงล่ะเจ้าคะ บ่าวจะได้ไปบอกทางห้องครัวให้! "

  “ฮ่าๆๆ” ชุนซิ่งหัวเราะออกมาดังๆอีกครั้ง ทําให้ปี้เถาเหลือบมองนางอีกหน

   เหลียนฟางโจวก็นึกขบขันในใจ แต่เมื่อเห็นว่าปี้เถาดูอายๆและหงุดหงิด จึงไม่ได้ล้อนางอีกต่อไป หญิงสาวจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "เช่นนั้นแล้ว เจ้าก็ไปดูที่ห้องครัว! ให้ทําน้ำแกงเบา ๆ กับกับข้าวมาสักสองสามอย่าง! "

  "เจ้าค่ะ ฮูหยิน!" ปี้เถาราวกับได้รับนิรโทษกรรม จึงรีบรับคำ

   ก่อนจะจากไป นางก็เหลือบมองชุนซิ่งอย่างล้ำลึก พร้อมสายตาปรามหนักๆ

   ใบหน้าของชุนซิ่งพลันเคร่งขรึมขึ้นทันใด  ขณะที่ยังกัดริมฝีปากเพื่อกลั้นรอยยิ้มไว้

   เหลียนฟางโจวหรุบตาลงต่ำ พลางดื่มชาอย่างเอื่อยเฉื่อย ทำเป็นมองไม่เห็นท่าทีของสาวใช้ทั้งสอง แต่ในความเป็นจริง เธอกลับเห็นความเป็นไปทุกอย่าง

   และคิดว่า พอปี้เถาเดินจากไป เธอจะถามถามชุนซิ่งให้ได้

   หญิงสาวไม่อาจห้ามความอยากรู้อยากเห็นได้! อย่างซุนหมิง เธอก็ไม่สะดวกที่จะถามโดยตรง แต่มันยากนักหรือที่จะจัดการซักไซ้เรื่องราวของสาวใช้ของเธอเอง?

   “มีอะไรอันใดกันเหรอ? มีใครปั่นหัวนางกัน? “ ทันทีที่ปี้เถาจากไป เหลียนฟางโจวก็แทบจะรอถามชุนซิ่งไม่ไหว

   ชุนซิ่งหัวเราะ แล้วเอ่ยขึ้น "จากนิสัยของนางในตอนนี้ ในจวนหลังนี้  จะมีใครที่กล้ายุ่งกับนางเล่าเจ้าคะ!  แค่บังเอิญบ่าวเห็นว่าแม่ทัพเซียวดูเหมือนจะมอบบางอย่างให้นาง และตอนแรกก็ดีอยู่ แต่จู่ๆไม่รู้ทำไม นางจึงหงุดหงิดขึ้นมา และมีปัญหาขัดแย้งกับแม่ทัพเซียว! "

   "แม่ทัพเซียว? เซียวมู่หรือ? ดวงตาของเหลียนฟางโจวเบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ

   "เจ้าค่ะ!" ชุนซิ่งพยักหน้า พลางครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และกล่าวว่า"บ่าวไม่ทราบว่าลึกๆลงไป มีเรื่องอันใดกันแน่?  แต่เมื่อคืนดูเหมือนว่าแม่ทัพเซียวมีเรื่องขัดแย้งกับนาง และเมื่อวานนี้นางดุว่าแม่ทัพเซียวในช่วงกลางดึก!" 

    "..."เหลียนฟางโจวถึงกับพูดไม่ออก

   ชุนซิ่งจึงรีบพูดขึ้น "ฮูหยิน น้องปี้เถาเป็นคนที่รู้หนักเบา และนางจะไม่สร้างเรื่องวุ่นวายอะไรอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ ฮูหยิน..."

    เหลียนฟางโจวยิ้ม "ข้าย่อมรู้นิสัยของนาง!" 

    ในใจเธอ อดแอบนึกประหลาดใจไม่ได้  และรู้สึกขุ่นเคืองหน่อยๆ

    เซียวมู่ชอบแแม่นางฉิน ยกเว้นหลี่ฟู่ที่โง่งมแล้ว ใครๆก็เห็นได้ตราบใดที่พวกเขามีสายตากว้างไกล!

    เนื่องจากเขาชอบแม่นางฉิน แล้วการตามเกี้ยวพาของเขาก็ไปได้ดี ทําไมเขาถึงยังมาพัวพันกับปี้เถาอีกล่ะ

    ปี้เถา เด็กคนนั้น นางดูดุร้ายและเผด็จการ แต่ในความเป็นจริงแล้ว นี่คือนิสัยที่บริสุทธิ์และเรียบง่ายที่สุด หากนางถูกเซียวมู่หลอก ไม่ใช่ว่า—

   เหลียนฟางโจวรู้สึกผิดในใจหน่อยๆ ในใจครุ่นคิดขึ้นมา ถึงเวลาที่เธอควรหาสามีให้พวกนางแล้วใช่หรือไม่?

    หลังจากครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้  หญิงสาวจึงยิ้มให้ชุนซิ่ง "ปี้เถา ก็เหลือเกินเช่นกัน แม่ทัพเซียวเป็นแขก แม้ว่าเขาจะคุ้นเคยกับนายท่านยิ่งนัก กฎและระเบียบที่ควรมี  ก็ไม่อาจละเลยได้ มิฉะนั้นนางจะต่างอะไรกับติงเซียงที่น่ารำคาญผู้นั้นเล่า?  ข้าไม่แปลกใจแล้ว  บางทีหากนางได้แต่งงาน นิสัยหุนหันพลันแล่นนั่น อาจจะดีขึ้นมาก็ได้กระมัง! "

…