เซียวมู่สบตาที่โกรธเกรี้ยวของอีกฝ่าย โดยไม่หลบเลี่ยง แล้วกล่าวต่อ "เจ้าเอาชนะนางไม่ได้หรอก! เกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูหกตระกูลจูเล่า? ขนาดตระกูลจูทั้งตระกูลร่วมแรงร่วมใจกัน ถึงขั้นจะขอให้หลีอ๋องใช้อำนาจบังคับนางให้ยอมศิโรราบอยู่รอมร่อแล้วแล้วเกิดอะไรขึ้นเล่า? เจ้าจะเทียบชั้นกับคุณหนูหกตระกูลจูอย่างไร! อาฉิน ข้ารู้ว่าเจ้าแค่เลอะเลือนไปชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น ที่เจ้าทำเรื่องโง่เขลาพรรณนี้ ก็เพราะหวังในตัวหัวหน้า ดังนั้นข้าจะช่วยเจ้าขอร้องหัวหน้า ไม่ให้ตําหนิ และยกโทษให้เจ้าสําหรับความผิดบาปที่เจ้ากระทำไป! ข้า เจ้าแต่งงานกับข้า ตกลงไหม! ข้าจะดีต่อเจ้า และข้าจะดีต่อเจ้าไปตลอดชีวิต! แต่งงานกับข้านะ! "
"ไม่!" สีหน้าของแม่นางฉินเปลี่ยนไป หญิงสาวปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ทำเอาเขาต้องถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว
ดวงตาของเซียวมู่มืดมนลง รู้เพียงว่าหัวใจกำลังปริแตกออก ทำให้หายใจติดขัดด้วยความเจ็บปวด
นางไม่ต้องการเหรอ? นางถึงกับปฏิเสธเขาทันทีโดยไม่เสียเวลาคิด!
ชั่วขณะนี้ ชายหนุ่มเห็นความเย็นชาในดวงตานางชัดเจน
ที่แท้นางก็หน้ามืดตามัวหลงผิดจนกู่ไม่กลับแล้วจริงๆ
แม้ว่านางจะยิ้มเอียงอาย และเรียกเขาว่า "พี่ใหญ่เซียว" ด้วยน้ําเสียงที่อ่อนโยนและฟังรื่นหู แต่ถึงอย่างไร มันก็ไม่ใช่อย่างที่เห็นเลย!
นางไม่ได้มีความรักใคร่ใด ๆให้เขาเลยแม้แต่หยดเดียว
ทว่าเขาก็ชอบแต่นาง!
หัวใจของเซียวมู่ปั่นป่วนดุจมหาสมุทรพลิกคว่ำ กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุก เขากัดฟันพูด "ข้า แม้ว่าข้าจะสู้หัวหน้าไม่ได้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าพบกับความคับข้องใจแม้แต่นิดเดียว! อาฉิน เจ้าไม่มีความรู้สึกอะไรกับข้าบ้างเลยหรือ หืม!"
แม่นางฉินนิ่งงันไป และเอ่ยคำขอโทษ "ข้าขอโทษพี่เซียว..."
การขอโทษนี้ทําให้เซียวมู่ตายสนิท ถึงแม้เขาจะไม่ตายจริงๆในเวลานี้ แต่ก็รู้ว่าเขาจะไม่มาตามตื๊อ ขอร้องอ้อนวอนนางอีกแล้ว
ชายหนุ่มส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่น "เจ้าไม่จําเป็นต้องออกปากขอโทษข้า เป็นพี่เซียวที่ไร้ประโยชน์เอง..."
เป็นเพราะข้าทำให้เจ้าพึงพอใจไม่ได้ ข้าไม่ดีพอจะทำให้เจ้าดูดีมีหน้ามีตา!
เมื่อแม่นางฉินได้ยินคําว่า "ไร้ประโยชน์" หัวใจของนางก็สั่นไหวขึ้นมาโดยพลัน ครั้นแล้วหญิงสาวก็ส่ายหน้า "ไม่ ไม่ใช่ พี่เซียว ท่านดีกับข้าเสมอ! ข้าจดจำไว้ในใจได้ทั้งหมด ข้า ข้าเองก็รู้สึกขอบคุณท่านมากเช่นกัน! พี่เซียวช่วยข้าเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม! ท่านให้สัญญากับข้าครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้ ท่านบอกว่าท่านจะช่วยข้า! "
เซียวมู่ผงะไป
แม่นางฉินขอให้เขาช่วย และเซียวมู่เองก็รู้ว่า นางขอให้เขาช่วยอะไร
ครั้งหนึ่งเขาเคยให้สัญญากับนางไว้ครั้งหนึ่ง เพื่อเห็นแก่นาง และตอนนั้นเขายังไม่ชอบเหลียนฟางโจว!
แต่ว่า...
เมื่อเผชิญกับดวงตาที่คลอด้วยน้ําตาอย่างน่าสงสาร ของแม่นางฉิน เซียวมู่ก็ลังเลและวุ่นวายใจจนอยากจะแบ่งตัวเองเป็นครึ่ง แต่ในที่สุดชายหนุ่มก็ยังคงส่ายหน้า: "อาฉิน ข้าขอโทษ ข้า ข้าไม่สามารถช่วยเจ้าได้!"
เขาแค่ไม่เข้าใจ เหตุใดอาฉินถึงเพิกเฉยกับสิ่งรอบข้างถึงเพียงนี้? ทุกคนต่างก็เห็นว่า หัวหน้ารักใคร่พี่สะใภ้อย่างลึกซึ้งเพียงใด แล้วเหตุใดนางถึงไม่หันหลังกลับ มีแต่จะกระโดดลงไป!
ใบหน้าของแม่นางฉินเปลี่ยนเป็นซีดขาว พลางบ่นพึมพําว่า "ช่วยไม่ได้รึ? ท่านช่วยข้าไม่ได้รึ! ท่านก็ช่วยข้าสิ ต้องชดเชยให้ข้าสิ! "
เซียวมู่หน้าตาไม่สู้ดียิ่งนัก หัวใจราวกับถูกบีบขยี้ขยำไปมา จนเจ็บปวดเจียนตายอยู่หลายหน ลมหายใจพลุ่งพล่านในโพรงอก จนอกกระเพื่อมขึ้นลง!
ชายหนุ่มกล่าวอย่างขมขื่น "หัวหน้า..เขาดีมากเลยหรือ? มันคุ้มค่าเสียจนเจ้าต้องยอมทิ้งขว้างชีวิตตัวเอง เพื่อที่จะชอบเขาเหรอ? ต่อให้ตลอดชีวิตนี้ เขาก็ไม่มีทางต้องการเจ้า เจ้าก็ยังต้องการจะเดินต่อไปในเส้นทางสู่ความมืดมิดเหรอ? อาฉิน อาฉิน ทําไมเจ้าไม่คิดถึงเรื่องนี้บ้าง? เจ้าคิดอะไรอยู่ เจ้าและหัวหน้าเติบโตขึ้นมาด้วยกัน หากหัวหน้าสนใจเจ้าจริงๆ เหตุใดเจ้าต้องรอมาจนถึงวันนี้เล่า! "
"ไม่! ไม่ ไม่!” คําพูดของเซียวมู่เปรียบเสมือนดาบแหลมคมที่แทงเข้าไป ในดวงตา และหัวใจของแม่นางฉินอย่างรุนแรง
ความโกรธของแม่นางฉินพุ่งขึ้น นางไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้อีกต่อไปแล้ว ความโกรธทําให้ใบหน้าของหญิงสาวบิดเบี้ยวดูชั่วร้าย ดวงตาวาววับอย่างมุ่งร้ายหมายขวัญ
นางกรีดร้องด้วยใบหน้าซีดเซียว "เขาชอบข้า! เขาบอกว่าเขาชอบข้า ! ไม่อย่างนั้น เหตุใดเขาถึงดีกับข้านัก! เหลียนฟางโจว! เป็นเหลียนฟางโจวที่เป็นคนขโมยเขาไป นางต่างหากที่ทําลายทุกอย่างที่เป็นของข้า นางทําลายข้า! "
ปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันนี้ ทําให้เซียวมู่นิ่งอึ้งไป เขาเผยอปากเล็กน้อย และมองแม่นางฉินด้วยความงุนงง มองนางกล่าวโทษเหลียนฟางโจว ด้วยสีหน้าตกใจและไม่อยากจะเชื่อ
"อาฉิน! เจ้าเป็นอะไรไป! “ เซียวมู่พึมพำถาม ไม่กล้าหรือยินยอมเชื่อในสิ่งตาตนเองเห็น
ทว่ายามนี้ แม่นางฉินไม่ได้ยินเสียงของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย
หญิงสาวถลาเข้าไปขยุ้มคอเสื้อเขา พลางจ้องหน้าแล้วเอ่ยขึ้น "พี่เซียว ท่านช่วยข้าด้วย ท่านต้องช่วยข้านะ! พี่เซียว ท่านต้องช่วยข้าฆ่าเหลียนฟางโจว ท่านต้องช่วยข้าฆ่านาง! ขอเพียงท่านฆ่านาง ข้าจะทําทุกอย่าง! ใช่แล้ว! ข้าจะแต่งให้ท่าน! ข้าแต่งให้ท่านดีไหม! ขอเพียงท่านฆ่านาง ข้าจะแต่งงานกับท่าน!"
เซียวมู่ตัวแข็งทื่อเหมือนไก่ไม้ไปแล้ว
ใบหน้าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขานั้น ชัดเจนนัก ใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นชัดเจน ทว่าดวงตาเขากลับพร่ามัวจนมองอะไรไม่ชัด
ราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นตัวตนของนางอย่างชัดเจนเลย
"ท่านต้องสัญญากับข้า! ต้องให้สัญญาข้า! ฆ่านาง! ฆ่านางเสีย และข้าจะแต่งให้ท่าน!" แม่นางฉินยังคงเขย่าตัวเซียวมู่ ร้องอ้อนวอนปากคอสั่นอย่างสิ้นหวัง
เซียวมู่ถูกปลุกจนได้สติด้วยคำว่า "พี่เซียว” ก่อนจะผลักนางออกไปทันใด แล้วจ้องมองนางอย่างล้ำลึก ชายหนุ่มคลี่รอยยิ้มขมขื่น ก่อนจะค่อยๆ ก้าวถอยหลังโดยไม่พูดอะไรสักคํา จู่ๆเขาก็หันหลังกลับแล้วเดินออกไปทันที
หญิงรับใช้สูงวัยทั้งสี่ที่ยืนรออยู่ที่ระเบียงทางเดิน พอได้ยินเสียงแม่นางฉินกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งอยู่ข้างใน พวกนางต่างโมโหและเป็นกังวลจนแอบสบถด่าอีกฝ่ายไม่ได้ ที่ดันเกิดบ้าคลั่งอย่างไร้สติ!
หากเสียงกรีดร้องตะโกนว่าจะสังหารคนนี้ แพร่ไปเข้าหูของฮูหยินเข้า แล้วทำให้ฮูหยินโกรธ แม้แต่พวกนางทั้งสี่คน คงไม่ได้ตายดีแน่!
เมื่อเห็นว่าเซียวมู่ได้จากไปแล้วในที่สุด พวกหญิงรับใช้ทั้งสี่จะยังมีความเกรงใจอะไรเหลืออีก พวกนางต่างรีบรุดเข้าไปด้านในปานลมหอบหนึ่ง จากนั้นก็เสียงกรีดร้องลั่นดังขึ้นตามมา ก่อนที่โลกทั้งใบจะกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
เมื่อเซียวมู่ออกจากเรือนถือศีลภาวนาแล้ว เขาก็เดินซวนเซออกไป ด้วยความรู้สึกสับสน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ชายหนุ่มเพิ่งประสบพบเจอมา ราวกับความฝัน
มันไม่ใช่เรื่องจริง แต่มันก็แขวนอยู่ต่อหน้าต่อตา ไม่อาจขับไล่ออกไปได้!
"ฮึ่ม!" เสียงฮึ่มฮั่มเย็นชาที่เปล่งในลำคอ ดังขึ้นอย่างเย็นชาทีาด้านหลังเขา
เซียวมู่จึงได้สติกลับมาในที่สุด เขาหยุดเดินและเหลียวหลังกลับไปมอง เจ้านายที่ปล่อยเสียงฮึ่มออกมา
"ดูเหมือนแม่นางปี้เถาจะไม่พอใจข้ามากใช่ไหม?" ขณะที่อยู่ในอารมณ์ขุ่นมัว น่าแปลกที่สีหน้าและน้ำเสียงของเซียวมู่กลับดีขึ้นมาก
"อะแฮ่ม!" เมื่อเห็นเขาดูหน้าตายเหมือนคนเป็นอัมพาต ปี้เถาจึงยิ่งแค่นเสียงดังขึ้น
เซียวมู่ขมวดคิ้ว แล้วพูดออกมาตรงๆ "ข้าไม่ได้ทําให้เจ้าขุ่นเคืองใช่ไหม?"
ปี้เถาก็โกรธขึ้นมาเช่นกัน พลางถลึงตาใส่อีกฝ่าย แล้วเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ "ข้าเองก็ไม่ได้ทำให้ท่านขุ่นเคืองใช่ไหม! แล้วท่านมาทำหน้าตาแบบนี้ใส่ใคร! อ๋อ ฮึ่ม หากข้ารู้แต่แรก ข้าคงไม่ช่วยท่านพูดคำดีๆต่อหน้าฮูหยินหรอก! ข้ามแม่น้ําแล้วก็รื้อสะพานทิ้ง เห็นผลกําไรแล้วก็ลืมความชอบธรรม! ฮึ่ม ท่านช่างกระทำตัวเหมือนกับสิ่งที่อยู่ทางโน้น มิน่าเล่าท่านถึงมาตามเซ้าซี้ข้าให้พาไปพบนาง! "
ปี้เถากล่าวอย่างชิงชัง พลางกระทืบเท้าแล้ววิ่งจากไป
เซียวมู่ตกตะลึงอยู่กับที่ สายตาทอดมองแผ่นหลังนางที่วิ่งจากไป ด้วยความงุนงง จากนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งที่นางพูด ‘สิ่งที่อยู่ทางโน้น’ คงหมายถึงแม่นางฉิน อีกอย่าง ปี้เถา..นางเองก็ไม่ได้ชอบเขาเสียหน่อย
ชายหนุ่มนวดขมับ แล้วเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ทําไมเขาถึงไม่เข้าใจผู้หญิงสองคนนี้? ที่อาฉินไม่ชอบเขา แน่นอนว่ายังพอมีเหตุผล….
…
เซียวมู่ผู้ซื่อบื้อ
ตอบลบกลัวปี้เถาคู่กับเซียวมู่มาก
ตอบลบ