จับแม่ทัพไปไถนา-บทที่ 1030 อาหญิงสามกับชิงเอ๋อร์มาที่เมืองหลวง

 

    บทที่ 1030 อาหญิงสามกับชิงเอ๋อร์มาที่เมืองหลวง

 

“……” เหลียนฟางโจวอ้าปากค้าง พูดไม่ออก รู้สึกหวั่นไหวในใจ แต่พยายามฝืนยิ้มออกมา

หลี่ฟู่มองไปที่เหลียนเจ๋อ แล้วก็มองไปที่เหลียนฟางโจว ก็รู้สึกขบขันอยู่ในใจ จากนั้นจึงหัวเราะและพูดว่า: “อาเจ๋อเป็นคนที่มีทั้งความรักและความรับผิดชอบ เป็นชายชาตรีอย่างแท้จริง! ข้าและพี่สาวของเจ้ารู้สึกชื่นชมยินดีนัก!”

เหลียนฟางโจวจึงถลึงตาใส่หลี่ฟู่

“ใช่แล้ว ข้าไม่กล้าทำให้พี่ใหญ่และพี่เขยผิดหวังในคำสอนของพวกท่านแน่!” เหลียนเจ๋อพูดพลางยิ้มกว้าง

บนรถม้าที่กลับบ้าน เหลียนฟางโจวพิงไหล่หลี่ฟู่และถอนหายใจ “คุณหนูใหญ่สวี ขอให้นางซาบซึ้งในความรักและความเสียสละของน้องชายข้า มิฉะนั้น...”

ในวันที่ไปหาหมอเซว เหลียนฟางโจวได้พบสวีอี้หยุนในห้องเย็บปัก นางรู้สึกเหมือนมีความรู้สึกห่างเหินและการต่อต้านจากสวีอี้หยุน

ไม่ว่าจะอย่างไร มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้นางไม่สบายใจอย่างยิ่ง

"เจ้าจะทำอะไรได้ล่ะ" หลี่ฟู่มองนางและแย้มยิ้ม "นั่นเป็นเรื่องระหว่างพวกเขาสองคน เจ้าจะเข้าไปยุ่งทำไม? เจ้าเป็นคนมีเหตุผลและฉลาดมาตลอด แต่พอเกี่ยวกับอาเจ๋อเจ้ากลับไม่ค่อยมีเหตุผลเลย!"

พูดไปแล้วหลี่ฟู่ก็รู้สึกหึงเล็กน้อย "ข้ากลายเป็นคนสำคัญน้อยลงไปแล้ว!"

เหลียนฟางโจวทั้งฉุนทั้งขำ "พอเถอะ หึงลูกชายตัวเองยังไม่พอ ยังจะมาหึงอาเจ๋ออีก! ท่านสำคัญน้อยลงตรงไหน? เราสองคนอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน ไม่สนิทสนมกว่ากว่าพวกเขาหรือ? ท่านยังกล้ามาบ่นอีก ข้าอายแทนท่านแล้ว!"

ดูเหมือนจะจริง หลี่ฟู่รู้สึกอายเล็กน้อย จึงดึงนางเข้ามากอดและจูบนางเบา ๆ แล้วหัวเราะ "แล้วจะทำไมล่ะ? เจ้าเป็นฮูหยินของข้า แค่ดูแลข้าก็พอแล้ว! พวกเขาก็มีคนดูแลของพวกเขาเอง!"

เหลียนฟางโจวยิ้ม "บางทีข้าอาจยังไม่ชิน ท่านพูดถูก ข้าคงจะค่อย ๆ ชินไปเอง!"

เหลียนฟางโจวพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว "คุณหนูใหญ่สวี เพื่ออาเจ๋อ ข้าสามารถทนนางได้ทุกอย่าง แต่ในทางกลับกัน เพื่ออาเจ๋อ ข้าก็จะไม่ทนหากนางทำเรื่องวุ่นวาย! หากนางทำร้ายอาเจ๋อ ข้าจะไม่ปล่อยนางไปแน่! ข้าจะทำให้นางเสียใจที่แต่งงานเข้ามา! ไม่สิ จะทำให้นางเสียใจที่เกิดมาในโลกนี้!"

หลี่ฟู่รู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อยและหัวเราะอย่างจนปัญญา "เมื่อกี้ยังบอกว่าไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นอยู่เลย จะว่าไปเจ้าช่างเหมือนแม่ทัพหญิงเลย!"

เหลียนฟางโจวตอบอย่างมั่นใจ "นั่นมันน้องชายของข้านะ!"

หลี่ฟู่: "......"

การเตรียมงานแต่งงานของเหลียนเจ๋อทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยแล้ว เทียบเชิญแขกเหรื่อที่เหลียนฟางโจว เหลียนเจ๋อ และหลี่ฟู่ตรวจทานไปมาหลายครั้งก็ถูกส่งออกไป ทุกอย่างพร้อมแล้ว รอเพียงวันที่ 26 เดือนสิบก็มีแค่ไปรับเจ้าสาวเท่านั้น

เมื่อพูดถึงแขกเหรื่อที่เชิญมา ทางด้านเหลียนเจ๋อส่วนใหญ่เป็นพ่อค้าและสหายร่วมงานที่มีธุรกิจร่วมกับตระกูลเหลียน รวมถึงบุคคลที่ทำงานในเมืองหลวงและเมืองใกล้เคียง ทว่าส่วนใหญ่ยังเป็นสหายของหลี่ฟู่

เหลียนเจ๋อเป็นน้องเขยแท้ ๆ ของหลี่ฟู่ และตระกูลเหลียนก็ได้รับความโปรดปรานจากราชสำนัก คนเหล่านี้ย่อมต้องมาร่วมงานเพื่อแสดงความยินดีอย่างแน่นอน

ยังมีเหมียวอวิ๋นและอวี้เจินที่เพิ่งแต่งงานไปเมื่อเดือนที่แล้ว พวกเขาก็ให้พ่อบ้านมาบอกว่าจะมาร่วมงานด้วยและจะมาคารวะฮูหยิน

เหลียนฟางโจวจึงต้องอนุญาตไปด้วย

พอดีจะได้ดูว่าพวกนางเป็นอย่างไรบ้าง จะได้กล่าวเตือนสติกันบ้าง

เพราะถึงอย่างไร พวกนางก็ถือว่าแต่งออกจากจวนเว่ยหนิงโหว ต่อไปจวนเว่ยหนิงโหวจะเป็น "บ้านเดิม" ของพวกนาง ส่วนบ้านเดิมที่แท้จริงของพวกนางกลับไม่สำคัญอีกต่อไป หากวันใดพวกนางอาศัยจวนเว่ยหนิงโหวทำอะไรไม่ดีข้างนอกขึ้นมา เหลียนฟางโจวคงจะไม่มีที่ให้ร้องทุกข์เลย

หลี่ฟู่เพียงแค่รู้สึกโล่งใจที่หลี่อวิ๋นหานยอมแต่งงานเร็วขนาดนี้ ถ้าบอกว่าต้องรออีกสักปีสองปี พวกเขาก็คงจะยิ่งวุ่นวายมากขึ้น

เย็นวันที่ 20 เดือนสิบ อาหญิงสาม เหลียนฟางชิง ซูจิ่น ชุ่ยหนี จื่อหลาน และจื่อเว่ยก็มาถึงเมืองหลวงในที่สุด

พ่อบ้านซูและพ่อบ้านฉินไม่ได้มา และไม่ได้ใช้โอกาสในเรื่องของฝ้ายเพื่อออกหน้ารับความดีความชอบหรือลองหาทางกลับมาทำงานอีกครั้ง

เรื่องผ่านไปแล้วก็ผ่านไป ถึงจะกลับมาที่เมืองหลวงอีกครั้งก็ไม่ใช่ความรู้สึกเหมือนเดิม

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาไม่ได้เป็นคนเมืองหลวง และจากประสบการณ์ที่แย่ในอดีต ตอนนี้ชีวิตพวกเขาต่างสุขสบายดี จึงไม่อยากกลับมา ครั้งนี้จึงไม่มีใครตามมาด้วย

เหลียนฟางโจวส่งชุนซิ่งและลั่วกว่างนำคนและรถม้าไปต้อนรับที่ท่าเรือเมืองทงโจว ทางเหลียนเจ๋อก็ส่งคนไปเช่นกัน

เหลียนฟางโจวจะพาอาหญิงสามและเหลียนฟางชิงมาพักที่จวนเว่ยหนิงโหว เหลียนฟางชิงไม่ต้องพูดถึง ส่วนอาหญิงสามที่มาใหม่ก็อาจจะยังไม่คุ้นเคย ดังนั้นอยู่ใกล้ ๆ ตัวจะสบายใจกว่า!

ส่วนซูจิ่นและคนอื่น ๆ มีพระราชเสาวนีย์ของฮองเฮาให้ตระกูลเหลียนรับคนไป ดังนั้นจึงควรพักที่จวนตระกูลเหลียนจะเหมาะสมกว่า

ไม่ใช่ว่าจวนเว่ยหนิงโหวไม่มีที่พัก แต่ถ้าทำเช่นนั้นจะทำให้นางในฐานะพี่สาวดูเหมือนก้าวก่ายหน้าที่เกินไป

หลังจากรับคนมาแล้ว ทุกคนยิ้มแย้มทักทายกัน พ่อบ้านเฉียนก็เชิญซูจิ่นและคนอื่น ๆ ขึ้นรถ ส่วนชุนซิ่งและลั่วกว่างก็เชิญอาหญิงสามและเหลียนฟางชิงขึ้นรถ

ซูจิ่นและคนอื่น ๆ ยิ้มและบอกว่าพรุ่งนี้จะไปคารวะฮูหยินท่านโหว แล้วขึ้นรถจากไป

อาหญิงสามและเหลียนฟางชิงก็ขึ้นรถเช่นกัน

ในขณะนั้นเป็นช่วงเย็นที่มืดครึ้ม ไฟประดับเริ่มสว่างขึ้น ท่าเรือเต็มไปด้วยความคึกคักและสว่างไสว ผู้คนขนส่งสินค้ามาอย่างหนาแน่น รถม้าและเกี้ยวก็เคลื่อนที่ไปมาไม่หยุด

แม้แต่อาหญิงสามที่เคยเห็นโลกกว้างมากขึ้นในระหว่างการเดินทาง ยังต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นความคึกคักของท่าเรือขนาดใหญ่เช่นนี้ และพูดว่า "ที่นี่ช่างครึกครื้นจริง ๆ"

เหลียนฟางชิงยิ้มและพูดว่า “นี่น่ะยังน้อยไป! รอจนเข้ามาในเมืองหลวงแล้ว นั่นแหละถึงจะเรียกว่าครึกครื้นจริง ๆ! เมืองหลวงนี้ไม่ต้องพูดถึงอื่น ๆ เลย บ้านเรือนก็ดีกว่าที่อื่น ทั้งสูงทั้งใหญ่ โอ่อ่ายิ่งนัก! บนถนนมีของกิน ของเล่น และของให้ชมดูมากมาย เดินเที่ยวสักหลายเดือนก็ยังไม่หมดเลย!”

อาหญิงสามฟังด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกาย เห็นได้ชัดว่าสนใจอย่างยิ่ง

เหลียนฟางชิงจึงพูดอย่างมั่นใจว่าจะพาอาหญิงสามเที่ยวชมเมืองหลวงและลองชิมอาหารอร่อย ๆ ทุกอย่าง

...